Heima er bezt - 01.12.1963, Side 9

þeirri tíð, a. m. k. í nágrenni við mig, taldi slíkt bá-
biljur einar, og var þó fólk engu síður enn yfirleitt
trúað á margt „yfirnáttúrlegt“, jafnvel drauga og for-
ynjur af ýmsu tagi, og segi ég þetta ekki því til lasts,
því þetta var svo sem ekki nema vanalegt.
Svo er það kvöld eitt seint í júlímánuði, að ég kem
heim úr róðri. Veðrið var ágætt, aðeins ofurlítill and-
vari. Ég fór að hátta klukkan um 10 um kvöldið. Ég
var þreyttur, en gat þó ekki sofnað, en kenndi til mátt-
leysis í öllum líkamanum fram í fremstu fingurgóma.
Ég fann að ég var vakandi, en gat þó hvorki hrært legg
né lið. Heyrði ég þó allt, sem fram fór umhverfis mig,
heyrði í sólskríkjunni, sem sat á kálgarðsveggnum,
heyrði tifið í klukkunni, sem hékk beint á móti mér á
veggnum, og sá vísana hreyfast eftir skífunni ósköp
letilega. Sem sagt, ég skynjaði allt sem í kringum mig
var, smátt og stórt, en hreyft mig gat ég ekki frekar
en dauður maður.
Þannig liðu um þrír stundarfjórðungar. Fannst mér
þá, að einhver væri að nálgast mig, en heyrði þó ekk-
ert þrusk eða neitt þess háttar. Jú, mikið rétt. Hurðin
opnaðist hljóðlaust, og inn kom maður, og eftir útliti
að dæma virtist mér hann vera um þrítugsaldur. Hann
var í smá-tíglóttum jakkafötum með hatt á höfðinu.
Hann staðnæmdist á gólfinu fyrir framan mig og kast-
aði á mig kveðju. Ég virti hann fyrir mér og fékk þeg-
ar góðan þokka á manninum. Andlit hans var góðlegt,
og yfir því hvíldi mildll friður og rósemi. Þó var sem
í undirvitund minni dyldist einhver kvíði um það, að
þessi maður myndi vilja mér eitthvað, sem ég væri
ófús að hlýða. Var sem læsi hann hugsanir mínar, því
hann sagði:
„Vertu ókvíðinn. Erindi mitt er að bjóða þér að
koma með mér og litast um á þeim slóðum, sem hugur
þinn dvelur oft við.“
Ég svara honum og segist ekki skilja, við hvað hann
eigi. Þá segir hann:
„Ég ætla að sýna þér fyrirheitna landið, landið sem
allir flytja til eftir dauðann.“
„Það getur ekki átt sér stað,“ segi ég, því þú hlýtur
að vita, að það fær enginn að sjá, fyrr en sálin er skilin
við líkamann. — Eða ert þú máske dauðinn og sendur
til að sækja sál mína?“
„Ekki er það,“ segir hann og brosir. „Engill dauð-
ans lítur allt öðruvísi út.“
„Þá get ég heldur ekki farið með þér,“ mælti ég.
„Þú getur það víst,“ segir hann, og ég finn til fest-
unnar í orðum hans og veit, að hér muni engin mót-
mæli duga. „Ég er ennþá ungur,“ segi ég, „og ég vil
ekki deyja.“ Svarar hann þá:
„Trúðu mér, þú munt alls ekki deyja, og komdu nú.“
Ég var á báðum áttum. Ég fann með sjálfum mér,
að sálin gat yfirgefið líkamann, og sterk löngun greip
mig til að fylgja manninum ókunna. A hinu leytinu var
kvíðinn fyrir því, að ef til vill myndi ég ekki rata heim
aftur.
Allt í einu stóð ég utan við líkama minn og horfði
á hann í rúminu, líflausan eins og slytti, augun voru
hálfopin, og yfir þeim hvíldi eins og þokukennd móða,
annar handleggurinn lá ofan á sænginni, en hinn hékk
máttlaus fram af rúmstokknum.
„Þá leggjum við af stað,“ sagði maðurinn og gekk
út, og ég fylgdi honum eftir. Ég var svo undur léttur
á mér, það var eins og ég svifi. Nóttin var björt, en þó
var sem hefði hún dregið dularslæðu sína yfir lög og
láð. Fjörðurinn lá gljásléttur af logninu. Ekkert hljóð
heyrðist. Kyrrð og friður var yfir öllu. Förunautur
minn hóf sig nú upp frá jörðinni, og ég fylgdi fast á
eftir honum. Allar hreyfingar voru mér erfiðislausar,
og við liðum skáhallt upp í geiminn. Tími og rúm
þurrkaðist út úr vitund minni. Jörðin fjarlægðist undra-
fljótt, og loks hvarf hún mér alveg. Við svifurn fram-
hjá ótal hnöttum mismunandi stórum, og nú var hug-
ur minn fullur af þakklæti fyrir allar þær dásemdir,
sem ég skynjaði á þessari ferð minni gegnum geiminn.
Loks komum við að landi. Ég ætla ekkert að reyna
að lýsa því nánar. Það var eins og hvert blóm sem óx
þar, hver hlutur sem þar var sjáanlegur, væri hlaðinn
óumræðilegum friði og sælu. Þarna var mikill fjöldi
fólks á mörgum aldursstigum. Hver einasta persóna bar
með sér, að líf hennar var friður og gleði, engin sorg,
enginn kvíði, aðeins sæluríkur fögnuður.
Svona héldum við förunautur minn lengi áfram. Loks
komum við að stóru húsi eða musteri. Ég reyni ekki að
lýsa þessu dýrlega musteri, því það væri ekki hægt.
„Þetta er bústaður Hans,“ sagði förunautur minn. —
„Lengra færð þú ekki að fara, og meira en það, sem
þú hefur þegar séð, færð þú ekki að sjá. Allt hefur sín
takmörk.“
Nú greip mig áköf löngun til að vera kyrr þarna,
mig hryllti við að verða nú að hverfa aftur til jarðar-
innar, í baslið og fátæktina og- til vonbrigða hversdags-
lífsins. Nei, ég mátti ekki til þess hugsa.
Förunautur minn sá, hvað ég hugsaði, því hann sagði:
„Ég veit að þú vilt ekki hverfa aftur, en þú verður
nú samt að gera það, því enn er þinn tími ekki kom-
inn. Ef þið mennirnir breyttuð eftir kenningum Hans,
þá mynduð þið finna minna til erfiðleika hins daglega
lífs á jörðinni, því allt illt sem þar fyrirfinnst, er bein-
línis sprottið af því, að ykkur vantar kærleikann.“
Og nú héldum við af stað aftur til jarðarinnar fram
hjá aragrúa af stjörnum og sólum. Loks sá ég litla kúlu
á stærð við bolta lengst úti í geimnum. „Hvað er nú
þetta?“ spyr ég.
„Þetta er nú jörðin ykkar,“ segir förunautur minn..
Boltinn smástækkaði fyrir augum mínum, og loks
komu í ljós dalir og firðir, og að lokum námum við
staðar hjá húsdyrunum mínum, en er ég sá að föru-
nautur minn ætlaði burtu frá mér, varð ég óttasleginn.
En þá sagði hann við mig:
„Óttastu ekki,“ og um leið hvarf hann mér. Og í
sama vetfangi stóð ég við rúmstokkinn minn og horfði
á sjálfan mig í rúminu, alveg nákvæmlega í sömu stell-
Framhald á bls. 422.
Heima er bezt 413