Heima er bezt - 01.12.1963, Blaðsíða 23

Lát mig horfa á litlu kertin þín:
Ljósin gömlu sé ég hérna mín!
Ég er aftur jólaborðin við,
ég á enn minn gamla sálarfrið.
Hve allt var dýrðlegt
við annan brag,
á Þorláksmessu
þann þráða dag
Helsingjar heitir ljóðabók eftir Stefán frá Hvítadal,
sem út kom árið 1927. — í þeirri ljóðabók er hið gull-
fallega jólaljóð, sem hann nefnir
JÓL.
I.
Þau lýsa fegurst
er lækkar sól,
í bláma heiði
mín bernsku jól.
Er hneig að jólum
mitt hjarta brann.
I dásemd nýrri
hver dagur rann.
En ugg á stundum
mig yfir brá. —
Og von á mörgu
ég vissi þá.
Því jólasveinar
úr jöklageim —
trítluðu um fjöllin
og tíndust heim.
Ég aldrei sjálfur
þau undur leit:
Hann Kertasníki
og kveldsins sveit.
Ég man sá lýður
í myrkri ólst
og jólakötturinn
jafnan fólst.
II.
Það lækkaði stöðugt
á lofti sól.
Þau brostu í nálægð,
mín bernskujól.
Og sífellt styttist
við sérhvern dag.
Og húsið fylltist
af helgibrag.
Hann leið um hugann
sá ljúfi blær.
Og laust var sofið
þau liðu nær.
Um bekki var strokið
og brík og hólf.
Og hirzlur þvegnar
og húsagólf.
Og allt hið gamla
var endurfætt.
Og ilmur í göngum
frá eldhúsgætt.
Ég reikaði um bæinn,
er rökkur fól.
Ég man þá hrifning:
Á morgun jól!
III.
Ó, blessuð jólin,
hver bið mér sveið.
í ldæðunum nýju
ég kveldsins beið.
Það skyggði aldrei,
hvert skot var Ijóst.
Ég fylltist gleði,
er fólkið bjóst.
Að sjöttu stundu
um síðir dró.
Kveldið var heilagt,
er klukkan sló.
Þá hljóðnaði fólkið.
Ég heyrði og fann,
að Ijóssins englar
þá liðu í rann.
IV.
Ég þokaðist burtu —
ég þoldi’ ei bið,
og kistuna gömlu,
ég kraup nú við.
Elún húkti þar frammi,
sem hrörnað skar,
en heimsins dýrasta
liirzla var.
Hún mamma fól þar
sinn mikla auð:
Ljómandi kerti
og laufabrauð.
Og lífið var sæla
og lánið heilt,
er kistan var opnuð
og kertum deilt.
Heima er bezt 42T