Heima er bezt - 01.12.1963, Síða 29

Hildur Inga:
SEINT
FYRNAST
ÁSTIR
Framhaldssaga
SJÖTTI HLUTI
Jón gekk til móður sinnar, lagði vinstri arminn um
herðar hennar og sagði: „Er það alveg víst, elsku
mamma, að þú viljir gefa mér það bezta, sem þú átt
til handa mér?“
„Auðvitað!“ Jórunn brosti. „Ó, hvað þú ert alltaf
skrítinn! Þú ert enn með alls konar uppátæki eins og
þegar þú varst lítill.“
Þegar Jórunn sá hvað sonur hennar var alvarlegur á
svip, breyttist glettnisbrosið í undrun.
„Mamma, það bezta sem þú getur gefið mér nú, er
blessun þín og heillaóskir,“ sagði Jón festulega.
„Sjáðu!“ bætti hann við og rétti fram höndina og sýndi
Jórunni hringinn, sem hún hafði ekki veitt eftirtekt
fyrr.
„Hver er hún?“
„Geirþrúður Agnarsdóttir.“
Jón fann að móðir hans kipptist dálítið við, er hann
nefndi nafn unnustu sinnar. Hún sagði ekki orð, en
starði fram fyrir sig.
Þegar Jóni þótti þögnin orðin uggvænlega löng, sagði
hann lágt:
„Mamrna! Þú segir ekkert! Af hverju hefur þú ekk-
ert til að segja við drenginn þinn, þegar hann segir þér
frá framtíðardraumi sínum og biður þig um blessun
þína? Þú, mamma, sem alltaf hefur sagt, að handa okk-
ur börnunum þínum sé ekkert of gott af því sem þú
megnir að veita. Vilt þú nú ekki gefa mér það bezta
sem þú átt — það, sem ég bið þig innilegast um? Þú
þekkir ekki Geirþrúði, — annars værir þú ekki á móti
henni.“
Jórunn leit beint framan í son sinn.
„Ég hef ekkert út á Geirþrúði að setja. Hún er sögð
mjög góð stúlka og falleg er hún. Ég skil þig mjög vel,
góði minn.“
Jóni létti við orð móður sinnar.
„Þetta kom bara svo óvænt,“ hélt Jórunn áfram. „Ég
er svo eigingjörn, Jón. Þú veizt, hvað við höfum alltaf
verið góðir vinir og hvað mér hefur alltaf þótt vænt
um þig. Ég hélt, að ég fengi að eiga þig dálítið lengur
— að þú myndir geyma myndina af mömmu í hjarta
þínu stundarkom ennþá.“
Jón hallaði vanganum að höfði móður sinnar. „Það
geri ég líka svo lengi sem ég lifi, mamma mín. Enginn
getur nokkurn tíma kastað skugga á mynd þína. Ég
vissi, að ég gæti treyst á þig nú eins og alltaf. Þau voru
öll hrædd, Geirþrúður, Agnar og pabbi, — hrædd um,
að þú myndir ekld taka þessum fréttum vel. Ég einn
var alls óhræddur. Það sýnir, að ég þekki þig bezt og
vissi að þú myndir ekki bregðast mér nú, — þú bregzt
aldrei neinum, mamma; þú ert þannig gerð.“
Jórunn leit í augu sonar síns, hún lagði hendurnar á
axlir hans. „Kærar þa'kkir, vinur minn!“
Hægt renndi hún fingrunum gegnum hár hans.
„Veiztu, hvað sveitungarnir kalla þig, Jón?“
„Nei.“
„Heiðarprinsinn.“ Hún hló lítið eitt. „Þeim finnst
víst stórmennska hjá okkur pabba þínum að ætla að gera
úr þér embættismann.“
„Jæja, þeir um það! Þetta er öfund, og mér er alveg
sama, en hvað um mín málefni, mamma?“
„Ég bið þér blessunar Guðs bæði nú og ætíð, elsku
drengurinn minn,“ sagði Jórunn. „Og á morgun fer
Heiðarprinsinn niður til strandarinnar að sækja brúði
sína,“ bætti hún við brosandi.
„Guð blessi þig, mamma.“
Kári kom nú inn. Þeir feðgarnir settust, en Jórunn fór
að taka til mat handa þeim.
Heima er bezt 433