Heima er bezt - 01.12.1963, Síða 30

„Hvar er annars hitt fólkið?“ spurði Jón. „Ég
gleymdi því alveg.“
„Bróðir þinn og mágkona skruppu til foreldra henn-
ar. Það var svo gott veðrið, Halldóra hefur verið vest-
ur í Lónssveit um tíma.“
„Jæja, hvernig er það með Ella og Ástu? Ætla þau
ekki að hafa manndáð í sér til að yngja ykkur upp?“
spurði Jón og hló.
„O, vertu bara rólegur, væni minn. Það verður áreið-
anlega búið að skíra hér á Heiði áður en þú ert orðinn
prestur,“ sagði Kári og kímdi við.
„Hana, þá heyrir maður hvaða stefnu skal taka,“
sagði Jón. „Og það bezta er, að í þessu tilfelli er það
alveg í samræmi við mínar eigin óskir,“ bætti hann við.
Daginn eftir var sólskin og hægur sunnan-andvari.
Þegar Jón reið niður dalinn var hugur hans eins og
ólgandi haf af gleði. Honum heyrðist hlátur í söng
Hamradalsárinnar og mófuglarnir kvökuðu um yndi
og ást. Ó, hve lífið er dásamlegt að vera ungur!
Honum var tekið með fögnuði á heimili Geirþrúðar,
og laust eftir hádegi héldu hjónaleysin af stað.
Þegar þau riðu í hlaðið á Heiði, kom Jórunn út. Hún
gekk til móts við þau. Geirþrúður rétti henni höndina
og sagði lágt: „Komdu sæl, Jórunn!“
Jórunn tók hendi hennar, hélt henni þétt í báðum
sínum, horfði brosandi í augu Geirþrúðar og sagði
styrkri röddu: „Komdu sæl, barnið mitt, og velkomin
að Heiði!“
Síðan kyssti hún tilvonandi tengdadóttur sína inni-
legum kossi á ennið, vék sér því næst að syni sínum,
heilsaði hontun og sagði brosandi: „Sæll, vinur minn, og
hjartans þakkir fyrir að færa mér svo yndislega tengda-
dóttur! En komið þið nú inn. Geirþrúður er orðin
þreytt, að þeytast alla þessa leið.“
Geirþrúður var tvo daga um kyrrt á Heiði í þetta
sinn. Seinni daginn gengu hin trúlofuðu út í hvamminn
til Gáska. Jórunn gekk með þeim út á hlaðið og horfði
á eftir þeim.
„Mikið eru þau falleg! “ hugsaði hún. „Geirþrúður
er lifandi eftirmynd Agnars,“ bætti hún við; „sama háa
ennið og svarta, liðaða hárið, brosið og blásvörtu aug-
un — hvort tveggja ómótstæðilegt eins og föður henn-
ar. En hvað þetta allt er undarlega spunninn þráður;
sonur minn og dóttir hans,“ hugsaði hún. Einu sinni
gekk hún sjálf þarna út götuslóðann við hlið Agnars
Ólafssonar. Það var langt síðan. Já, fuglarnir, er sungu
þeim söngva sína sumarið það, voru löngu dánir.
Jórunn snerist á hæl og gekk inn í bæinn. Hún var
ein inni; allir voru önnum kafnir við vorannirnar, og
hjónaleysin úti í hvammi. Hún fór inn í svefnhús þeirra
Kára, opnaði skúffu í gömlu kommóðunni sinni, — og
strauk hendinni mjúkt og hlýtt eftir samanbrotinni flík,
sem lá í skúffunni. Hún stundi þungt.
„27 ár!“ sagði hún hægt. „Ó, Agnar, Agnar! Hvernig
gaztu gert það? Og nú — börnin okkar! Var þetta
kannski bezt svona? Ó, guð minn! Þú einn veizt það.“
Brúðkaup Geirþrúðar og Jóns var haldið um haust-
ið. Þau voru gefin saman í Borgar-kirkju 15. september,
og að lokinni hjónavígslu var veizla haldin með mikilli
rausn á heimili Agnars Ólafssonar.
Mikið var rætt um það dagana fyrir brúðkaupið,
hvort Jórunn Erlendsdóttir myndi sitja veizluna í húsi
Agnars. Menn veltu því fyrir sér, hvort myndi hafa
betur: ást hennar til Jóns eða forn sársauki frá viðskipt-
um þeirra Agnars. En Jórunn sjálf var aldrei í neinum
efa. Skartklædd og glæsileg gekk hún inn í hús manns-
ins, sem hafði leikið hana svo grátt, mannsins sem hún
unni hugástum og myndi unna meðan lífið entist. Hún
ræddi af fjöri og gáska við veizlugesti og kastaði jafn-
vel gamanyrðum til Agnars og Solveigar; hún var
hrókur alls fagnaðar. Engan viðstaddan gat grunað ekk-
ann, sem leyndist bak við hlátur hennar og hnyttni.
Stuttu síðar tóku þau Jón og Geirþrúður sér far til
Hafnar, þar sem Jón skyldi lesa guðfræði við Hafnar-
háskóla.
Er hann nú, er sagan hefst á ný, eins og að framan
getur prestur á Borg við Hamarsfjörð.
XI. HARÐINDI.
Veturinn hafði verið afar harður og vonir manna um
vorbatann rættust ekki. Hörkur og snjóalög héldust
fram yfir sumarmál. Menn sögðu að ísinn gæti ekki ver-
ið langt undan. Engar skipakomur höfðu verið síðan
um haustið og nú var farið að „harðna alvarlega á daln-
um“ hvað matvæli snerti. Einnig voru hey á þrotum
og hjá sumum alveg uppurin.
í Hamarsfirði og nágrenni hafði þó enginn liðið til-
finnanlegan matvælaskort. Agnar Ólafsson hafði deilt
þeim matvörum, er til voru í verzluninni, milli hinna
nauðstöddu. Þeir, sem bezt voru efnum búnir, höfðu
birgt sig það vel upp um haustið, bæði fyrir menn og
málleysingja, að þeir töldu sig færa um að mæta vetrar-
hörkum og vorkulda. Þetta höfðu þeir fátækari ekki
getað; þar var það gjaldmiðillinn, sem vetrarbirgðun-
um réði. Þeir urðu nú mikillar hjálpar þurfi, og heyrð-
ist kurr í sumum efnabændum er fregnir bárust af hjálp-
semi Agnars.
„Hann verður að gá að því, sá góði maður, að hann
er hér að rista lengjur af annarra húð. Verzlunin er ekki
hans eign,“ sögðu þeir.
Efalaust hefur þetta umtal borizt Agnari til eyrna,
en hann lét sig engu skipta og hélt uppteknum hætti.
Ein var það þó er fylgdist fagnandi með gerðum hans
— gamla húsfreyjan á Heiði.
Á Skarði, litlu koti skammt frá þorpinu Hamarsfirði,
bjó maður að nafni Jakob Árnason ásamt konu sinni og
börninn. Lífsframfæri sitt hafði fjölskyldan þessi af
434 Heima er bezt