Heima er bezt - 01.04.1972, Blaðsíða 21

FORNAR SLÓÐIR
J Kaupinhöfn ég úti fyrri undi,
þá æskusólin brosti heið og fríð.
Það voru mínar æsku yndisstundir,
og ekki þyngdi hugann sorg né stríð.
Glatt var þá á góðra vina fundum
við gamanræður, æskuljóð og söng,
við gullnar veigar saman oft vér undum,
svo ekki reyndust vetrarkvöldin löng.
Þá man ég einnig laufi skrvdda skóga
og skemmtigöngur úti um vorsins stund.
Því ástadrauma áttum við þá nóga
og ótal stefnumót í grænum lund.
En nú er horfinn æskubjartur blómi,
og breyttur svipur mjög á gömlu Höfn.
Þó mun alltaf leika hinn sami ljómi
um liðna tíð og minninganna söfn.
Á SÓLHEIMUM
Sat ég úti á Sólheimum
unt sumarlangan dag.
Kátir fuglar kvökuðu
kváðu lindir brag.
Þar var hvorki sár né sorg né sólarlag.
Brostu við mér bláklukkur,
brekkusóley hló.
Angan ljúf úr lyngi
og laufi unað bjó.
Sólin skein svo heið og hlý í hásumarsró.
Líða fer að kveldi
logn er enn í dal,
margt ber fyrir augu
í minninganna sal.
En yndið, sem mér eitt sinn brosti, aldrei fölna skal
FJALLATREGI
Ég festi ást við íslands f jöll
og ungan heiðasvan,
er flaug þar um mót sumri og sól, -
það síðast um hann man:
Að vetur kom með hörku og hríð
og hneppti allt í bönd.
og svanurinn ungi sveif á brott
að sólarvermdri strönd.
Hann kom ei aftur hingað heim
á heiðarvatnið sitt.
En söknuðurinn ramma rún
sér risti í hjarta mitt.
Er hlýnar í lofti og heiðarnar gróa
ég hljóður uni við vatnið blátt.
Ég bíð og hlusta, þótt veik sé vonin,
að vængjablak heyrist úr suðurátt.
Á GENFARVATNI
Á báðum ströndum skógar skrýða völl
og skipið brunar ört í góðu leiði.
I fjarska rísa þungbrýnd þokufjöll,
þetta er ekki íslands bjarta heiði.
En þó að móða og mistur hylji sýn,
og margt sé það, sem augað tæpast nemur.
Að baki þess hin bjarta fegurð skín
og birtist þeim, sem lengra áfram kemur.
En er það ekki einmitt þess mynd,
sem alltaf vakir fyrir sjónum vorum.
Vér eygjum kannske fjarran fjallatind,
þótt förum aldrei burt úr sömu sporum.
En ef vér á þann bratta legðum leið,
sem ljúfar þrár og æskuvonir kalla,
þá trúum vér, að opnist útsýn heið
og endalaus - til lífsins björtu fjalla.
HVANNALINDIR
Við lindir á lágum bala
er ljómandi hvannastóð
af Kverkf jöllum kalt þó blási
kyljur, um auða slóð.
En blásnar og berar rústir
bera því vitni skýr,
að áður áttu hér heima
útlagar, menn og dýr.
Örlög þau enginn þekkir,
öræfa þögn er djúp.
Þau geyma sögur sínar
sveipaðar dimmum hjúp.
Heima er bezt 129