Heima er bezt - 01.02.1978, Blaðsíða 5

Tryggvi Jónasson í Finnstungu.
Guðrún Jónsdóttir í Finnstungu.
nefndi, að Tryggvi Jónasson hafi viljað „öllu til kosta að
göfga og þroska sjálfan sig og síðan heildina.“ Trúverð-
ugir hafa frætt mig um að kostir Guðrúnar Jónsdóttur
hafi ekki verið síðri. Er því augljóst hver styrkur Jónasi
hefur verið af slíkum foreldrum.
Þau Tunguhjón eignuðust fjögur börn. Jónas var elstur.
Næstur er svo Jón bóndi í Ártúnum, kunnur fyrir félags-
málastörf í heimabyggð, ekki síst vegna söngstjórnar
sinnar á Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps. Síðan er Guð-
mundur, fyrrum bóndi í Finnstungu, nú húsvörður í
Húnaveri. Og yngst var Anna, búsett á Blönduósi.
Jörðin Finnstunga er búin að vera eign sömu ættarinn-
ar allt frá árinu 1870. Og horfur eru á að svo muni áfram
vera a.m.k. um sinn, því að þar búa nú dóttir Guðmundar
Tryggvasonar og tengdasonur.
í æsku vöndust Tungusystkin öllum algengum sveita-
störfum á búi foreldranna, og Jónas segir að þau hafi átt
vel við hann, einkum að fást við kindur.
Tvo vetrarparta 1934 og 1935 var stuðlað að því að
Jónas færi til Reykjavíkur til að læra burstagerð og að
smíða dívana. Eftir það nám setur hann upp burstagerð í
Finnstungu sem hann aðallega fékkst við á vetrum, en
búskap sinnti hann á sumrum.
Árið 1947 eignuðust þeir bræður, Jónas og Jón, býlið
Ytra-Tungukot og þar stofnuðu þeir nýbýlið Ártún sem
svo heitir síðan. Þeir hófu þar saman búskap árið 1948 og
þangað flytur Jónas burstagerðina frá Finnstungu, sem
hann sinnir ásamt búskapnum.
Árið 1958 hefst svo Jónas handa með að láta smíða fyrir
sig húsið að Húnabraut 26 á Blönduósi. Þótti það dýr
bygging þá, enda öll vinna við hana aðkeypt. Árið 1959
tekur hann sig svo upp frá Ártúnum og flyst alfarinn til
Blönduóss þar sem hann hefur átt heima síðan. Jón bróðir
hans býr hinsvegar enn í Ártúnum og er oft við þann bæ
kenndur.
í hinu nýja húsi á Blönduósi starfrækir Jónas fyrst í stað
burstagerð sína sem gekk vel. Einnig byrjar hann að versla
með ýmislegt fleira en hann nú hefur á boðstólum. En
upp úr 1960 byrjar hann svo að bólstra húsgögn og versla
með þau. Hann tekur einnig að sér uppgerð á gömlum
húsgögnum og hefur sú vinna færst heldur í vöxt. Við
bólsturgerð hefur hann svo unnið upp frá þessu. Fyrst í
stað oft langan vinnudag, en nú skaplegri eftir að árin fóru
að segja til sín.
— Ég hefði nú ekki haldið það, þegar ég var krakki, að
ég færi að fást við handverk, ég þótti nú ekkert sérlega
laginn í höndunum, segir Jónas hlæjandi við greinarhöf-
und og bætir því við að verslunarstörf hafi þó verið hon-
um enn fjarlægari.
Tónlistin kemur fljótt til umræðu í tali okkar Jónasar.
Ég hafði heyrt talað um hæfni hans og mikinn áhuga á
henni. Mér segir svo hugur um að við hana verði nafn
hans lengstum tengt í hugum Húnvetninga. Og svo er hún
það sem hann helst af öllu vildi hafa getað gert að ævi-
starfi- ef kaupin hefðu þannig ráðist á eyrinni. Einnig
þekkti ég það af orðspori að allir Tungufeðgar hafi verið
Heima er bezl 41