Heima er bezt - 01.02.1978, Blaðsíða 11

Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps undir stjórn Jónasar 1948. Jónas er í er í fremstu röð, þriðji frá hœgri.
bama- og unglingaskólann. Þau giftu sig svo 3. maí 1962.
Sambúð þeirra hefur verið hin farsælasta.
Ég heyri það á Þorbjörgu að henni er lítið gefið um það
MARKA-LEIFI
Sólhvarfatíð og vetur úti og inni.
Illviðrahrinur krenkja stutta daga.
Áfreðagljáin allan byrgir haga.
Engin þess von, að frosti og hríðum linni.
Fetar sig veginn , einn, í ótíðinni,
óskilatrippi milli byggða rekur.
Þunnklæddan mann á hjarni í spori hrekur,
hnikar þó ei af leið á göngu sinni.
Liðin er tíð og framar fást ei svör
við farandsgestsins spurn, hvort yrði hann fær um
ennþá einn dag að hitta á veðra hlé.
Aldrei um Vatnsskarð oftar beinir för
útigangsmaður, krýndur silfurhærum,
aleinn á ferð með óheimt vonarfé.
að ég tali um hana. Ég vona þó að henni mislíki ekki þótt
eftirfarandi fljóti hér með í lokin.
Hún er fædd 17. maí 1921 í Fljótstungu í Hvítársíðu,
Mýrasýslu, og telst því Borgfirðingur samkvæmt mál-
venju. Foreldrar hennar voru þau Bergþór Jónsson og
kona hans Kristín Pálsdóttir sem eignuðust 7 börn.
Þorbjörg lauk kennaraprófi 1944. Stundaði eftir það
kennslustörf, aðallega við Húsmæðraskólann á Hall-
ormsstað. Til Danmerkur hélt hún 1949, þar sem hún
stundaði nám við Danmarks Lærerhöjskole í Kaup-
mannahöfn um eins árs skeið. Eftir heimkomuna fór hún
aftur að Hallormsstað og síðar í Sandgerði. Hún ílentist á
Blönduósi á haustdögum 1956. Hún kennir enn hluta úr
degi, en mikið af tíma hennar fer auðvitað í starfið með
bónda sínum í Blindraiðjunni Björk.
Jónas Tryggvason tók í fyrstunni heldur dræmt i þá bón
mína að fá að tala um hann í þessum þætti. En ég veit
hann tæki mig alfarið i sátt fyrir hnýsnina ef hann yrði
þess var að þessi pistill yrði annað og meira en upplýs-
ingar um hann sjálfan, heldur sæmilegt innlegg í þá veru
að vekja til umhugsunar um annað fólk sem líkt væri
ástatt um og gera því kleift að vinna að sveitarstjórnar
málum, menningarmálum eða öðrum þeim viðfangsefn-
um daglegs lífs sem hugur þess stefndi til og það teldi sig
fært um að sinna.
Heima er bezl 47