Heima er bezt - 01.02.1978, Blaðsíða 30

ÞÓRARINN E. JÓNSSON
PRinSESSfl
í útlegð
Saga í
miðaldastíl
SÖGULOK
Deyjandi tröllmennið leit hálfbrostnum augum á
Bjarnharð konung og mælti:
„Hlífðu Kastori, bróður mínum.“ Þetta voru síðustu
orð Brúsa konungs í þessum heimi.
„Takið lík Brúsa konungs,“ kallaði Bjarnharður kon-
ungur til þeirra, sem höfðu barist undir merkjum hans.
„Öllum þeim, sem nú hætta að berjast, verða grið gefin.
Þeir hinir sömu mega halda vopnum sínum.“ Allir þeir,
sem undir merkjum Brúsa konungs höfðu barist, hættu
bardaganum.
Nú er að segja frá viðureign hinna foringjanna og
þeirra liðsmanna.
Valdimar konungur mætti Kastori konungssyni fljót-
lega. Sóttust þeir í ákafa, því Kastor var vígfimur maður
og hafði góð vopn. Hann barðist af hugrekki miklu. En
Valdimar konungur var ofurefli þessa unga kappa.
Eitt af hinum miklu höggum Valdimars konungs hitti
sverð Kastors með þeim afleiðingum, að það brotnaði.
Valdimar konungur, sem ekki vildi vega að vopnlausum
manni. fleygði vígöxinni og réðst á Kastor. Kenndi þar
skjótt aflsmunar. Féll Kastor til jarðar. Var hann þegar
fangaður og bundinn.
Viðureign þeirra Hrólfs og Bölverks var bæði hörð og
löng. Hún endaði á þann veg, að Bölverkur jarl féll í
valinn óvígur, en ekki lífshættulega særður.
Enn börðust þeir af harðfengi Víglundur og Harðbeinn
harðhenti. Vann hvorugur á öðrum. Bjarnharður kon-
ungur gekk þangað, sem þeir áttust við. Kallaði konungur
til þeirra og skipaði þeim að hætta. Sagði konungur
Harðbeini harðhenta, að honum væru grið gefin ásamt
öllu hans liði, ef þeir hættu bardaganum. Brúsi konungur
væri dauður og Kastor bróðir hans fangi. Kallaði Bjarn-
harður konungur alla foringja innrásarhersins á sinn
fund. Leiddi hann Kastor konungsson þangað og sagði
þeim öllum síðustu orð Brúsa konungs, að hann hefði
beðið Kastori bróður sínum griða. „Nú vil ég gefa
þessum unga manni líf,“ mælti Bjarnharður konungur.
„Ég virði þau orð Brúsa konungs, að hann bað um grið
bróður sínum til handa. Vil ég verða við þessum síðustu
tilmælum hins dána manns með þeim skilyrðum þó, að
þið nú þegar verðið á brott úr ríki mínu án þess að vinna
nokkur hermdarverk á þeim, sem á vegi ykkar kunna að
verða. Eins verð ég að krefjast þess, að þið lofið því að fara
ekki með ófriði á hendur mér framar.“
Þessu játuðu foringjarnir þegar. Var Kastor konungs-
son leystur. Tók hann ásamt Harðbeini harðhenta að sér
yfirstjórn hersins. Fóru þeir þegar á brott. Þeir tóku líka
lík Brúsa konungs með sér og einnig þá, sem særðir voru.
Eru þeir þar með úr sögu þessari.
Margir höfðu fallið af mönnum Bjamharðar, og enn
fleiri særst. Miklu fleiri höfðu þó fallið af liði árásarhers-
ins, sem goldið hafði mikið afhroð.
Margir voru skildir eftir til þess að grafa þá sem fallið
höfðu. Voru fallnir hermenn landsmanna grafnir sér og
hinir á öðrum stað. Meginherinn hélt heim á leið, sömu
leiðina og komið var. Hugðist konungur ná skarðinu um
kvöldið. En liðið var á daginn. Sá konungur þá, að dags-
birtan myndi ekki endast þeim, ef ekki væri hraðar farið.
Tók hann því með sér átta þúsund af liðinu, það sem
óþreyttast var, ásamt foringjum þess liðs. Voru þessir allir
ósærðir. Kvaðst konungur vilja flýta förinni, því fátt væri
vígra manna heima. Ásamt liði þessu voru í fylgd með
konungi hershöfðinginn Hrólfur. Einnig þeir bræður
Valdimar konungur og bróðir hans Víglundur með það,
sem eftir lifði af liði hans. Hafði lið Víglundar fylgt hon-
um fast eftir í orustunni og margir fallið.
Er komið var að brekkunni bröttu, heyrðist orustugnýr
og vopnabrak. Flýtti þá konungur og hans menn förinni
sem mest þeir máttu. Jafnóðum og lið konungs náði
brekkubrúninni, steyptu þeir sér í bardagann sem þarna
var í algleymingi. Þarna varðist Hreiðar jarl og menn hans
af mestu hörku. Voru þeir orðnir fáliðaðir, þegar hjálpin
barst. Enn fleiri bættust við af konungsmönnum. Sáu
hinir sitt óvænna, lögðu á flótta og létu myrkrið skýla sér.
Hreiðar jarl gaf þá skýringu, að Valgeir greifi af Klé-
borgum hefði komið og þótzt eins og aðrir af höfð-
ingjum ríkisins vera kominn konungi til hjálpar. En þar
sem hann var undarlega seint á ferðinni og kom þó mjög
fjölmennur, hafði jarl allan varann á og var viðbúinn með
liði sínu, ef svik væru í tafli.
Þetta kom fljótt í ljós. Snögglega gerðu Valgeir greifi og
lið hans áhlaup og ætluðu auðsýnilega að taka skarðið. En
hinir voru viðbúnir, og tóku snarplega á móti. Barist var af
mikilli hörku. Voru hinir miklu liðfleiri. Voru menn
greifans orðnir fáliðaðir og áttu í vök að verjast, er hjálpin
barst.
Bjarnharður konungur var bæði hryggur og reiður, er
hann heyrði um þessi svik. Sagðist konungur ekki hlífa
svikurum þessum, sem reyndu að leggja rýting í bak kon-
ungs og mönnum hans, á meðan þeir börðust fyrir frelsi
sínu og þjóðarinnar.
66 Heima er hezt