Heima er bezt - 01.02.1978, Blaðsíða 33

þaut hann upp stigann. Nú varði tröllið hann ekki lengur.
Manfreð konungur tók sér stöðu við hlið Bjöms sterka.
„Þú ert særður konungur,“ mælti Björn, og gleymdi í
hita bardagans að þéra konunginn.
„Að vísu er ég það,“ mælti konungur. „En fant þennan
drep ég nú með eigin hendi.“ Björn svaraði engu. Hann
hafði nóg að gera að verjast þeim, sem að sóttu. Nú stóð
kempan mikla ekki lengur við hlið hans.
Álfgeir greifi var óvanur vopnaburði og vantaði alla
leikni í meðferð sverða. Sótti hann að konungi með æði
miklu. Konungur var miður sín enn eftir meiðslið af
axarhögginu. Samt tókst honum að slá sverð greifans til
hliðar og veita greifanum banahögg. Valt Álfgeir greifi
dauður niður stigann að hlið glæpabróður síns Valgeirs
greifa.
í þessu heyrðust köll og hróp úti fyrir. „Niður með
þorparana! Drepum uppreisnarseggina, sem svíkja kon-
ung sinn á neyðartímum."
Áuðheyrt var, að þetta var rödd Hrólfs hershöfðingja.
í þessum svifum geystust þeir inn í turninn, kapparnir
þrír, Bjarnharður konungur og þeir bræður Valdimar
konungur og Víglundur.
„Gefizt upp skilyrðislaust! Fleygið vopnunum!“ Skip-
unin var snögg og skýr, hljómaði eins og dauðadómur í
eyrum þessara dauðhræddu manna. Þeir hlýddu þegar.
Bjarnharður konungur og þeir bræður flýttu sér upp
stigann.
Bardaginn hélt áfram fyrir utan. Björn sterki stóð enn í
varðstöðu við stigann. Manfreð konungur hallaðist upp
að veggnum, náfölur. „Er faðir minn fallinn?“ mælti
Valdimar konungur.
„Nei herra,“ mælti Björn sterki. „En hann er mikið
særður.“
„Foringi,“ kallaði Bjarnharður konungur. „Settu vörð
við stigann. Leysið Björn tafarlaust af verðinum, og sjáið
um að Manfreð konungi sé veitt hjálp og hjúkrun.“
„Nú er sigur unninn, Bjarnharður konungur,“ mælti
Valdimar. „Ég skal bera Manfreð konung á óhultan stað,
um leið og ég vitja föður míns.“
„Þakka þér fyrir, Valdimar konungur. Ég fer út og
stöðva bardagann." Að svo mæltu hljóp Bjarnharður
niður stigann.
En Valdimar konungur tók Manfreð konung upp á sína
sterku arma og bar hann léttilega upp stigann, þó kon-
ungur væri í öllum herklæðum.
Víglundur tók sér stöðu hjá hermönnunum.
Allt var orðið hljótt úti. Stríðið var unnið.
23. kafli. Sögulok.
DAUÐI HRÓÐMARS.
Margir dagar voru liðnir frá orustunni miklu og valda-
tökutilraun þeirra uppreisnargjörnu höfðingja, Valgeirs
og Álfgeirs. Við þeirra lénum tóku friðsamir og góðgjarnir
menn.
Allt var með kyrrum kjörum í höll konunganna, Man-
freðs og Bjarnharðar.
Valdimar konungur og Elísa drottning voru ekki farin
heim í ríki sitt.
Nú háði hinn mikli kappi Hróðmar Valdimarsson sitt
síðasta stríð. Hann var ólæknandi af sári því er Valgeir
greifi veitti honum og hlaut banahögg í staðinn. Það var
hljótt í höll Manfreðs konungs. Bæði fyrirfólk, hermenn
og þjónustulið, var hljóðlátt. Menn hvísluðust á.
Hróðmar konungur er að deyja. Sagan um vörnina
frábæru við stigann í turninum barst út um landsbyggð-
ina, milli fylkja, frá borg til borgar. Og nú var þessi mikla
kempa að heyja sitt dauðastríð.
Hróðmar konungur lá í rúmi sínu, í viðhafnarherbergi í
höllinni. Andlitið hvíldi náfölt á koddanum. Friður og ró
hvíldi yfir góðmannlegum svipnum. Höndin, sem unnið
hafði mörg afrek um ævina, hvíldi nú máttvana ofan á
sænginni.
Inni í herbergið voru komnir vildustu vinir Hróðmars
ásamt sonum hans og tengdafólki. Hróðmar, sem vildi
ekki bera konungsnafn lengur, vildi fá að kveðja þessa
vini sína, áður en hann legði af stað í sína hinztu för.
Hróðmar leit á þá og mælti: „Vinir mínir. Ég er á
förum. Ég hlýt nú að skilja við ykkur. Ég vil kveðja ykkur
öll, hvert eitt og einasta. Takið ekki fram í fyrir mér. Ég
finn lífsaflið dvína óðum. Lífið er að fjara út. Komið að
rúminu til mín, jafnóðum og ég nefni nöfn ykkar.
Björn, vaski vinur, vertu sæll.
Þá kveð ég ykkur næst, Hrólfur hershöfðingi og frú. Þið
eruð bæði tíguleg og trú konungi ykkar, landi og þjóð.
Ég heyri sagt, Hrólfur, að þú sért kappi mikill. Slíkir
menn eru mér að skapi. Farið heil, kæru hjón. Það var
gott að kynnast ykkur.
Þá eru það mínir tignu vinir, Manfreð konungur og
Matthildur drottning. Nú vona ég að framvegis ríki friður
í ykkar ríki, svo að þið fáið að lifa í næði, það sem þið eigið
eftir ólifað. Þið eruð merk bæði tvö. Þökk sé ykkur báðum
fyrir góðvild og drenglund, mér og mínum til handa. Lifið
heil. Njótið friðar og gleði. Verið sæl.
Komið til mín, Bjarnharður konungur og Júlía drottn-
ing. Mínir kæru vinir. Þú Bjarnharður, áður landflótta
barnið, en nú konungur orðinn. Heill þér hetjan frábæra
og mannkostamaðurinn mikli. Og þú, Júlía, drottningin
hugljúfa fagra og röggsama. Verið þið sæl, vinir mínir.
Þökk fyrir allt.
Kom þú hingað að rúmi deyjandi manns, ekkjudrottn-
ing Ásta Karlotta. Þú dásamlega kona, sem gekkst
Valdimar syni mínum í móðurstað, þegar hann þurfti
mest á kvenlegri dyggð og móðurlegri umhyggju að halda.
Hann hefur sagt mér það allt. Bæði misstum við ástvini
okkar í blóma lífsins. Þú þroskaðist í deiglu reynslunnar.
Ég öfugt.
Mér er ljúft að deyja nú. Sárið, sem ég fékk við að varna
fólskunni veg til þín og annarra vina minna, hefur verið
mér minnisstætt, og kvalirnar, sem af því leiddu, hafa
verið mér góður kennari. Nú er ég á förum.
Valdimar, sonur minn, kom þú hér. Tak þennan hring,
sem ég ber á minnsta fingri hægri handar. Tak hann og set
á fingur ekkjudrottningar Ástu Karlottu. Hringurinn er
Heima er bezt 69