Heima er bezt - 01.04.1981, Blaðsíða 27

Landmannalaugar. Skáli Ferðafélagsins sést. Hrafntinnuhraunið er úfiö og grett.
Bláhnjúkur sést hálfur.
og lítillátur. Þama var kyrrt og nota-
legt að hvílast um stund.
Endumærðir risu ferðalangarnir á
fætur, og búist var til ferðar í skyndi.
Þama sem við áðum, var skógargróð-
ur (kjarr) veitti það okkur skjól og batt
saman sendinn jarðveginn. Komið
var á nefndan stað, kl. 17.02. Farið
þaðan aftur kl 18.04. Áningastaðurinn
sem afleggjarinn vísaði okkur á var
kvaddur á þessa lund.
Skemmtileg sú villan var,
vissuleg til bóta.
Kátir, drukkum kaffið, þar,
kunnum lífs að njóta.
Nú var farið til baka, sama aflegg-
jarann og við komum eftir, unz komið
var á leiðina norður ... Eyðilegar
slóðir, auðn og gróðurleysi, en vegur-
inn greiðfær að Sigöldu. Þar var ekki
komið, að þessu sinni, en þess í stað
beygt af leið og stefnt til Land-
mannalauga. Vegvísirinn að Land-
mannalaugum benti á leiðina, sem lá
um gróðurlaust land. Þoka huldi fjöll
hið efra, sem á leið okkar áttu að sjást,
ef hefði verið, Á þessari leið átti fjallið
Loðmundur að sjást, svipmikið fjall
og talið hæst fjalla á þessum slóðum,
1074 m. Vafalaust höfum við séð
fjallið án þess að þekkja það, sökum
þokuslæðings.
Bíllinn hélt ótrauður áfram. Veg-
urinn lá um hæðir og dældir, eftir
sandöldum og á milli þeirra, er sumar
skyggðu á útsýn alla, meðan ekið var
fram hjá þeim. Leiðin, sem við fórum,
til Landmannalauga, lá fram hjá
Dómadal, hringlaga dalkvos með litlu
stöðuvatni, Dómadalsvatni. Farar-
stjóri las mikinn fróðleik fyrir okkur,
um það markverðasta á því svæði,
sem farið var um. Bókin Landið þitt,
annað bindi, eftir Steindór Steindórs-
son frá Hlöðum, kom að góðum not-
um á þessu ferðalagi. Þökk sé Stein-
dóri.
Á þessari leið er farið yfir Frosta-
staðaháls. Þar til hægri handar er
Frostastaðavatn umgirt hraunum.
Sagnir herma, að þar hafi verið byggð
fyrr meir, en engin sjást þess merkin
nú. Brött brekka er þarna á leið okkar
upp á hálsinn. Bíllinn, sem flytur
okkur þessa auðnarslóð, er með drifi á
öllum hjólum. Bílstjórinn öruggur
ökumaður og umhyggjusamur um
farþegana. Eigi má gleyma að minn-
ast á blessaða bílstjórafrúna, sem rétti
óbeðin hjálparhönd á áningastöðum
við framreiðslu matar, uppþvott mat-
aríláta, og annað það, sem kven-
höndin þurfti um að annast. Sannast
sagna er það, að hver einasta kona,
eldri sem yngri, rétti fram hjálpsamar
hendur óbeðið ... Fimm ára barnið,
Guðný Hildur reyndist dugleg á þessu
erfiða ferðalagi.
Áfram hélt bíllinn um dældir og
hæðir. Allt í einu birtust Land-
mannalaugar og buðu vegfarendum
góðan áningarstað, eftir langa för um
auðn öræfanna. Bíllinn beygði til
hægri inn í hina gróðursælu vin.
Landmannalaugar liggja í bugðum
og virðast sem dalræma, margbreyti-
leg í formi og litum. Vissulega voru
það mikil viðbrigði að koma frá
gróðurleysi öræfanna og líta þessa
vinsælu vin, hér inni á regin öræfum.
Slíkt gleymist seint. Bíllinn ók inn
laugasvæðið. Farið fram hjá mörgum
tjöldum ferðamanna, sem leitað
höfðu á náðir kyrrðarinnar, fjarri há-
vaða og hringiðu svokallaðrar menn-
ingar. Loks birtist tjaldborg. Tjöldin
voru í röðum og umgengni góð. Þama
giltu reglur, sem fara varð eftir.
Fararstjóri og hjónm, sem báru hita
og þunga ferðarinnar, fóru til húsa-
kynna Ferðafélagsins til að fá leyfi til
tjaldstaðar, og hvar tjalda skyldi.
Þetta var auðsótt. Einnig fékkst
svefnpláss, inni í húsinu, og var það
vel þegið.
Við fórum út úr bílnum. Karlmenn
reistu tjöldin en konur fóru að elda
matinn. Ég, sem ekkert tjald þurfti að
reisa, gekk mína leið innar eftir daln-
um. Hér var margt að sjá. Við sjónum
blasti vamargarður, sem sýnilega
vamaði því, að yfir tjaldstæðið flæddi
í vorleysingum. Garður þessi var
mikið mannvirki, og virtist mér, að
jarðýta hefði komið þar við sögu.
Þama sem ég gekk var rennislétt.
Fagurt var um að litast. Líparítfjöll
blöstu við sjónum, sum gróðurlaus
með öllu. Til hægri handar gein úfið
hrafntinnuhraun svo furðu gegndi.
Hraunjaðarinn var mjög hár, margir
tugir metra. Ég stóð sem steini lostinn.
Svona náttúruundur hafði ég aldrei
fyrr augum litið. ýmsar spumingar
vöknuðu í huga mínum. Hvenær
hafði hraunið runnið? Hverskonar
mótspymu hafði það mætt, sem
neyddi það til að stöðvast þama? Svör
bámst mér engin, en hraunið glotti
við mér, grett og úfið. Það virtist tor-
sótt yfirferðar.
Ég gekk yfir vamargarðinn og inn
dalinn. Þama var greitt yfirferðar.
Fólk var þama á gangi, innar á eyr-
unum. Bíll stóð inni í dalsbotni. Margt
fólk var á leið upp fjallið þar hjá, sem
var greiðgengt á að líta og mátulega
Heimaer bezt 135