Heima er bezt - 01.04.1985, Side 10

HÓLMSTEINN HELGASON
Raufarhöfn
Skólaferð árið 1916
Hólmsteinn Helgason
Myndin var tekin 1983, þegar
hann veitti viðtöku fálkaorðunni
frá forseta Islands, nírœður að
aldri.
II HLUTI.
Framhald í næsta blaði.
t&ILSSTAÐIR
Hólmsteinn Helgason,
fyrrum kennari og bóksali
á Raufarhöfn, sótti skóla
um langan veg. Hann
gekk fyrst í viku frá heim-
ili sínu í Asseli á Langa-
nesi til skips á Seyðisfirði,
fór svo sjóleiðina til
Reykjavíkur og loks
Borgarness, áður en
komið var á fyrirheitna
staðinn: Hvítárbakka-
skóla í Borgarfirði.
Mikið var á sig lagt, og
samgöngur voru ótrúlega
erfiðar. Fjár til skóla-
dvalarinnar hafði Hólm-
steinn aflað sér í fiskvinnu
í þorpinu á Skálum á
Langanesi, sem nú eru í
eyði. Hvítárbakkaskólinn
er líka minningin ein, en
andi hans lifir samt í
Reykholtsskóla, arftak-
anum.
I
Hólmsteinn var viku að ganga
heiman frá sér, í Ásseli á Langa-
nesi, til skips á Seyðisfirði. Síð-
asta spölinn, frá Egilsstöðum,
fór hann í stórhríð og myrkri.
7
Sjöunda og síðasta dag-
leiðin, yfir Fjarðarheiði til
Seyðisfjarðar, reyndist
þreytandi
Við ferðafélagarnir neyttum morgun-
verðar, áður en lagt var upp frá
Egilsstöðum á Fjarðarheiði, og mun
þá hafa nálgast hádegi, en nú lá okkur
á. Það var, að vísu, áætlunardagur
Botníu á Seyðisfjörð en Karl eða Páll
höfðu haft símasamband við Seyðis-
fjörð frá Fossvöllum og frétt það, að
skipið mundi verða eitthvað á eftir
áætlun, og nú var framundan síðasta
dagleiðin. Við fórum nokkurn spöl
vestan við Eyvindará upp á heiðina,
og var þar nokkur bratti upp að fara
og djúp og ljót gil í heiðarbrúninni. Ég
hugsaði um það, að ekki væri gott að
vera þar á ferð í stórhríð og nátt-
myrkri, þar sem lítils háttar leiðar-
skekkja gat hæglega leitt ferðamann í
gilið, svo ekki segði meir af honum.
En við fórum þarna ennþá í björtu
veðri, en þungbúnu loftslagi og náð-
um heiðarbrún skammt frá símalín-
unni, sem við höfðum til vegvísunar.
En við vorum ekki fyrr komnir á há-
brún heiðarinnar, en á okkur skall
norðaustan ofsarok, með hríð og
renningi, sem úr varð sótsvart dimm-
viðri.
Við náðum fljótt símanum, sem
ekki var langt undan, en gátum ekki
haldið við hann, nema ganga hver á
eftir öðrum með nokkru millibili og
kallast á, þegar fyrsti maður fann
símastaur, því sjaldan rofaði í vírana
yfir höfðum okkar. Ferðalagið gekk
því fremur hægt, og viðast var þungt
fyrir fæti af snjósköflum, þó fann
maður greinilega, að undanhallt var,
en hvergi teljandi á fótinn. Eftir rúm-
122 Heimaerbezt