Heima er bezt - 01.04.1985, Qupperneq 11

lega tvo klukkutíma í þessu dimm-
viðri, birti jafn skyndilega og í þetta
veður gekk, og varð úr krapahríð,
hætti þá að renna snjónum, svo vel sá
á milli símastaura. Þegar landið enn
lækkaði, breyttist krapinn í rigningu,
en veðurofsinn hélzt sá sami, gekk
fremur til austurs á áttinni, en svarta-
myrkur var komið, þegar við náðum
brúninni, þar sem leiðin liggur niður
dalinn fram af Seyðisfirðinum.
Við urðum fljótt alvotir í þessu
mikla úrfelli, því vatnsverjur vorum
við ekki með á þessu ferðalagi. Jörðin
var alauð, þegar niður í dalinn kom,
og myrkrið svo svart, að tæpast sást, á
hvað stigið var, en áfram var paufast
þreyttum fótum út í kaupstaðinn, allt
annað en vel til reika eftir þessa heið-
arför. Þessa landleið hef ég aldrei far-
ið síðan, þótt ég hafi nokkrum sinnum
komið á Seyðisfjörð og eitt sinn dvalið
þar þrjár vikur. En það er önnur saga,
sem ekki verður sögð hér.
Við ferðafélagar skildum við brúna
á Fjarðará. Páll og Karl fóru suður
yfir brúna til gististaða sinna, sem þeir
höfðu áður tryggt sér á einkaheimil-
um hjá kunningjum, en við Sigurður
áttum ekki vísan neinn gististað. Við
vorum samt svo heppnir, að þegar við
komum að brúnni, kom yfir hana
maður, sem við stöðvuðum, og
spurðum, hvar Þorsteinn Jónsson —
Skála-Þorsteinn, byggi. Ég hugsaði
mér, að hann gæti fyrir mér greitt, þar
sem hann var með þá peninga mína,
sem til skólavistar minnar voru ætl-
aðir, og áður er um getið. Maðurinn
kannaðist við Skála-Þorstein, þegar
hann var svo nefndur, og bauðst til að
fylgja okkur þangað. Annað fólk sá-
um við ekki á ferli í bænum, og mun
það hafa stafað af veðurfarinu. Leið-
sögumaður fór með okkur Sigurð að
nokkuð stóru, tvílyftu húsi um miðbik
Öldunnar, þar sagði hann Þorstein
búa og húsið heita Bifröst. Við svo
búið hvarf leiðsögumaður á brott með
þakklæti okkar ferðafélaganna.
8
Erfiðleikar við að fá gist-
ingu á Seyðisfirði
Við gerðum vart við okkur, og til dyra
kom eldri kona. Við gerðum boð fyrir
Þorstein, sem konan kvað heima vera.
Hann kom von bráðar og með honum
fóstursonur hans, sem líka hét Þor-
steinn, ellefu, tólf ára gamall, og báru
þeir kennsl á mig frá samveru okkar
allra á Skálum á Langanesi sumarið
áður. Ég spurði Þorstein eldri, hvort
hann gæti veitt okkur tveimur gist-
ingu. Hann snerist fúll við og neitaði
algerlega þeirri bón, sagði ekki hjá sér
vera neitt gistihús, en það væri hins
vegar hér suður í bænum, og meira
vildi hann ekki við okkur tala, en
snaraðist inn.
Steini litli, sem hann var alltaf
kallaður á þeim árum, varð eftir hjá
okkur, og bað ég hann nú að vísa
okkur á gistihúsið. Var hann fús til
þess, snaraðist inn og náði sér í regn-
kápu, því ekki linnti rigningunni, og
hélt með okkur suður undir Búðareyri
og þar að nokkuð stóru húsi, sem
hann kvað vera gistihúsið og heita
Skaftfell. Ég náði fljótlega sambandi
við hótelstjórann, sem hét Hjálmar
Jónsson, að mig minnir. Hann var
tengdasonur Baldvins bónda í
Stakkahlíð í Loðmundarfirði og faðir
Evu skáldkonu, sem margir munu
kannast við. Hann kvað þar engan
möguleika á gistingu, því þar væri
hver kompa fullnýtt, því skipið fsland
hefði komið norðan um land fyrir
nokkrum dögum og látið þaðan í haf
til útlanda en með því hefði komið
margt fólk í veg fyrir Botníu á leið til
Reykjavíkur, síldarvinnufólk frá
Siglufirði, alþingismenn frá Norður-
landinu á leið til Alþingis, auk ein-
hverra fleiri ferðamanna. Hann
kvaðst ekki hafa getað tekið við
helmingnum af þessu fólki, og hefði
það orðið að kjálka sér niður á einka-
heimili um allan bæ.
Þarna urðum við frá að snúa. En
hvað var nú til ráða? Þeirri spurningu
var nú beint til fylgdarmannsins,
Steina litla. Hann hugsaði sig um
stundarkorn en sagði síðan: „Ég held,
að það sé ekki til neins að leita fyrir
sér í húsunum í kring, þar mun hvergi
autt rúm, en hérna skammt fyrir inn-
an, upp undir hlíðinni, er bóndabýli,
þangað væri reynandi að fara.“ Við
samþykktum það, því undir þak vild-
um við komast, og veitti ekki af, eins
og við vorum til reika. Við komum á
sveitabæinn, eftir fremur stutta
göngu, og guðuðum þar á baðstofu-
glugga. Að vörmu spori kom þar út
maður, innan við miðjan aldur, og
bárum við upp við hann erindið.
Hann sagði svo þröngt þar, að ekki
væri hægt við að bæta. „Er hér ekki
heyhlaða?“ spurði Sigurður. Því var
svarað játandi, og ef við gætum gert
okkur það að góðu, væri þar gisting
heimil. Sigurður vildi taka því boði og
taldi, að það væri lakur skúti, sem
ekki væri betri en úti, sem gamalt
máltæki hermir, en mér leizt ekki vel á
þá vist og lét það í ljós, svo votur, sem
ég var frá toppi til táar. Steini litli
skaut þá að orði og segir: „Þú kemur
þá með mér, við reynum eitthvað
enn.“ Þar með skildum við Sigurður,
og verður síðar sagt frá honum.
Steini litli hélt rakleitt austur á
Öldu og heim í Bifröst með mig í eft-
irdragi, og þegar við komum þar í
anddyrið, bað hann mig að bíða and-
artak og snaraðist inn. Hann kom eftir
góða stund og bað mig að fylgja sér.
Fórum við eftir stuttum gangi upp
stiga, upp á aðra hæð, og þar inn í
herbergi, sem búið var fremur fá-
brotnum húsgögnum: gömlu borði,
tveimur stólum og kommóðu, auk
þess kolaofni til upphitunar og rúm-
stæði með rúmfötum.
Ég afklæddist nú vosi mínu, því
Steini litli sagði mér, að þarna ætti ég
að láta fyrirberast um nóttina, og varð
ég því mjög feginn. Ég hafði í bak-
poka mínum nærföt og sokka plögg,
sem allt mátti heita þurrt, því pokinn
var úr segli og mátti heita vatnsheld-
ur. Steini litli hvarf nú frá mér, en
kom aftur eftir litla stund og með
honum kona, roskin að sjá. Hafði hún
meðferðis eldivið í fötu, lagði í ofninn
safnaði saman öllum mínum blauta
Heima er bezl 123