Heima er bezt - 01.04.1985, Side 24

ÞJÓÐTRÚARÞÆTTIRNIR
Fyrri þættir Helga Hallgrímssonar um þjóðtrúarfræði í
Heimaerbezt:
1983:
I Af veði Valföðurs. Yfirlit um þjóðsögur og goðsögur, en
einkum huldufólkssögurnar og ástæður þess að höfund-
urinn telurvert aðkannaþærnánar. (2. tbl. bls.52).
II Huldukaupstaðurinn í Hallandsbjörgum. Margar frá-
sagnir úr stærstu huldufólksbyggð á landinu, gegnt Akur-
eyri, austan Eyjafjarðar. Ljósmyndir og kort fylgja. (5.
tbl. bls. 160).
Viðauki: Fáeinar spurningar varðandi huldufólk.
Vangaveltur um eðli og einkenni huldufólks og helstu
kenningarum það. (5. tbl. bls. 168).
1984:
III Enn um huldufólksbústaðinn í Hallandsbjörgum. Fleiri
sögur um ýmis fyrirbrigði þar til viðbótar upplýsingum í
þætti II. (3. tbl. bls.93).
IV Bústaðir huldufólks á Akureyri. Frásagnir, 1 jósmyndir og
kort sem veita yfirlit um þessi fyrirbæri í höfuðstað Norð-
urlandsfyrrognú. (5. tbl. bls. 161).
V Sitt sýnist hverjum um huldufólkið. Bornar saman skýr-
ingartilgáturúrýmsum áttum. (11.-12. tbl. bls. 324).
Unnt er að panta einstök tölublöð af Heima er bezt og kostar
hverteintakkr. 60.
Við viljum líka benda á, að nýir áskrifendur að Heima er bezt
fá ókeypis einn eldri árgang í kaupbœti.
HULDULJÓSIÐ
í HAMARKOTSKLÖPPUNUM
í grein minni um bústaði huidufóiks á Akureyri í HEB, nr.
5, 1984, bls. 165, er þess getið, að til muni vera sögn um
litla stúlku, sem var að sækja mjólk í útibú KEA efst í
Brekkugötu, og sá þá ljós í klettinum, sem vísaði henni
veginn, því bærinn var myrkvaður. Þessi frásögn hefur ný-
lega komið í leitirnar. Er hún f fjölrituðu blaði sem heitir
,,Líney“ og var gefið út af Kvenfélagi Ljósvetninga í
Ljósavatnshreppi, S.-Þing., árið 1980. Höfundur er Saga
Jónsdóttir húsfreyja á Rauðá, og segir hún hér frá eigin
reynslu. Sagan nefnist ,,Hulduljós“ og er á þessa leið:
Atburður sá er ég segi hér frá gerðist á Akureyri í vetrarbyrjun
fyrir þrjátíu og tveimur árum. Eg var þá tíu ára gömul.
Klukkan tæplega sex þennan umrædda dag kallaði móðir mín
til mín inn í herbergi þar sem ég var að passa þrjá yngri bræður
mína. Hún bað mig að fara og kaupa fyrir sig mjólk. Þar sem
klukkan var orðin svona margt, sagði hún mér að fara í þá
mjólkurbúð sem næst væri, en hún var á horni Brekkugötu og
Helgamagrastrætis. Til þess að fara þessa leið þurfti ég að fara
upp klappirnar sem liggja norðan við nýja íþróttasvæðið. Sjálf
bjó ég á Oddeyrinni. Var þetta svæði að mestu óbyggt fyrir utan
nokkra bragga, en á þeim voru Ijós sem lýstu upp svæðið, þang-
að til Ijósin í Brekkugötunni tóku við.
Eg flýtti mér sem mest ég mátti með sinn mjólkurbrúsann í
hvorri hendi og náði fyrir lokun. Nú var ég komin með átta lítra
af mjólk að bera og var það talsvert fyrir litla stúlku.
Þegar ég kom niður í klappirnar slokknuðu öll ljós í bænum
svo ég sá ekki handa minna skil. Ég var bæði náttblind og myrk-
fælin og greip mig ofsahræðsla. Mér fannst ég ekki treysta mér
til þess að ganga niður klappirnar í þessu myrkri.
Ég reyndi samt að fikra mig niður, því ég vissi að þörf var á
mjólkinni heima.
Allt í einu birti allt í kringum mig og ég sá götuslóðann alveg
niður á jafnsléttu. Mitt fyrsta verk var að gá hvaðan ljósið kæmi.
Brá mér í brún, því það kom úr kletti sem var rétt ofan við mig.
Mín fyrsta hugsun var að þarna væri krakkar á ferð með vasa-
Ijós, og kallaði ég hver væri þar. En mér var ekki svarað. Hélt
ég þá áfram niður á jafnsléttu og slokknaði þá mitt leiðarljós.
Ég komst heim með mjólkina, en Ijósin kviknuðu ekki í bæn-
um fyrr en klukkan níu um kvöldið. Síðan hef ég alltaf trúað því
að þarna hafi huldufólk lýst mér.
Eftir frásögn Sögu að dæma hefur hún farið niður stíginn
eða götuna, sem liggur austan í „Helgaklöpp", og ljósið
þvíverið þeim megin í klöppinni.

136 Heimaerbezt