Heima er bezt - 01.04.1985, Qupperneq 35

og ábyggilega ótukt í ofanálag, forljótur vanskapnaður al-
veg frá hvirfli til hæla.
Daníel varð hugsað til þess, sem Sóley hafði sagt honum
um hundinn og þau systkinin á Hól. í alvöru hafði hann alls
ekki trúað henni fyrr en núna i dag, er hún kom í hend-
ingskasti upp um hálsinn á honum inn í hlöðu, sýnilega
miður sín af ofsahræðslu, enda sagði hún nákvæmlega
fyrir, hver ætti þessa fylgju, er hún sá, og eins að það væri
krypplingur, enda var ferill skuggans nákvæmlega sá sami
og gestsins rúmum klukkutíma seinna.
Það var alls ekki hægt að rengja þetta. Staðreyndirnar
lágu svo augljóslega fyrir, meira að segja nafnið á mann-
inum, sem hún vissi þó ekki að var til, hvað þá meira.
Henni var þetta ósjálfrátt, nokkurs konar auka-skilnings-
svið, sem aðeins örfáum var gefið. Svo var þetta sérkenni-
lega bros hennar, þegar vel lá á henni. Af hverju hafði það
svona kitlandi áhrif? Var það vegna þess, að hann var
karlmaður, en hún kvenkyns?
Hann varð að gera sér þetta ljóst, hvort hann í raun og
veru var skotinn í stelpunni, eða einhver önnur áður óþekkt
áhrif væru hér að verki. Hann vissi ósköp vel, hve hrifinn
hann hafði verið af Laugu í Garði, en þessi tilfinning
gagnvart Sóley var svo gerólík, að þar var engu saman að
jafna. En hann var hins vegar alveg viss um, að fengi fólk
hugmynd um kunningsskap þeirra, yrði það lagt þannig út,
að hann væri að tæla krakkann. Illgirnin var nefnilega
nokkurs konar frjóangi forboðna eplisins, sem alls staðar
gat skotið rótum, og birtist sem illgresi í skrúðgarði sálar-
innar.
Hún hafði varað hann við.
„Þú átt eftir að líða fyrir þennan mann,“ hafði hún sagt,
en ef hann umgengist nú krypplinginn ekkert í sumar, gat
vel verið, að hann slyppi, því varla yrði hann lengur á
Mólendi en til haustsins.
„Þú trúir of mikið á hann.“ Þessum orðum var ekki svo
auðvelt að gleyma. Honum varð á að skellihlæja, þarna
sem hann lá andvaka í rúmi sínu.
En þegar hann velti þessu nánar fyrir sér, var langt frá
því að honum væri hlátur í hug. Það var nefnilega eins
öruggt og það að tvisvar tveir voru fjórir, að Sóley skjátl-
aðist ekki.
Liðnir dagar
Þetta sumar leið, eins og annar árstími. Daníel hafði aldrei
verið jafnmikið að heiman um heyskapinn og einmitt nú.
Eiginlega var lítil þörf fyrir hann, því Jónatan bróðir
hennar Guðríðar var kaupamaður á Hálsi, og að hennar
sögn, en þó sérstaklega hans sjálfs, var hann jafnvígur á
hvaða verk sem var.
En ekki gat hann samt mjólkað kú. Þær vildu einhvern
veginn ekki þýðast hann, og sumar trylltust næstum því, ef
hann lét sjá sig í fjósinu. Svo var þetta með traktorinn.
Hann tók upp á þeim fjanda að brotna einn góðan þurrk-
dag, öllum til sárrar armæðu.
Húsbóndinn vildi nú reyndar halda því fram, að Jónatan
hefði ekið nokkuð hratt, og það þarna, sem varla var fært
gangandi manni fyrir þýfi og grjóti.
„Hann var nú að stytta sér leið niður í flatirnar,“ sagði
Guðríður.
„Já, veit ég það. En því gat hann þá ekki farið eftir
troðningnum? Ég var þó búinn að segja honum það.“
„Þú verður þó að viðurkenna,að hann er duglegur. Það
eru ekki teknir almennilegir menn upp af götunni, ekki nú
til dags.“
Húsbóndinn kærði sig líklega ekki um að ræða dugnað
kaupamannsins, en sagði um leið og han gekk út:
„Þó fundið væri að flestu hjá honum Daníel, þá sakna ég
hans, — það segi ég satt.“
Að endingu komu varahlutirnir, en þá var ekki annað
sýnna en draga þyrfti tækið á verkstæði. Daníel hafði alltaf
gert við það, sem bilað hafði, en nú var hann einhvers
staðar uppi á heiði með rafveituflokknum og reyndar
upptekinn í vinnu. Og sá varð endirinn á þessu, að tveir
menn frá verkstæðinu voru fengnir til að gera við traktor-
inn.
Þegar farið var að rífa sundur, kom ýmislegt fleira í ljós,
sem skipta þurfti um, og tók þá annan eins tíma að það
fengist afgreitt. Og svo var það vinnureikningurinn. Hús-
bóndinn varð bæði hissa og sótsvartur af vonsku, er hann
fékk hann í hendur. Eftirvinna, svo og svo margir tímar, en
þessi næturvinna.... Þar kastaði þó alveg tólfunum.
Hvaða næturvinnu höfðu þeir svo sem unnið, nema alls
enga? Ja, svolítið fram á kvöldið. Það var allt og sumt.
Samanlagt þrjátíu og sjö þúsund krónur, — ekki nema það
þó!
Hann var orðinn nokkuð dýr, þessi blessaður kaupa-
maður, fannst honum. Það hefði aldrei orðið annað en
varahlutirnir, ef Danni hefði verið heima. Svo var allur
þessi góði þerrir alveg til ónýtis eða allt að því. Hvaða
verklag var það að hjakka þetta með orfi og hrífu? Nei, slík
vinnubrögð tilheyrðu liðinni tíð, á meðan ekki þekktist
annað.
Það borgaði sig ekki að hafa Daníel í vinnu upp á svona
„komplexa“.
„Þú skalt athuga það, að Danni gæti nú farið alfarinn
hvenær sem er úr þessu og farið að eiga með sig sjálfur,“
sagði Guðríður.
„Þú heldur það. Aftur á móti álít ég hann engan mann til
slíks,“ ansaði húsbóndinn.
„Þess verður ekki langt að bíða að Daníel yfirgefi okkur,
enda hefur mér aldrei dottið í hug að hann tæki við búi hér
á Hálsi. En samt ætla ég ekki fyrir mitt leyti að standa í vegi
fyrir því, ef svo vildi til að hann kæmi hingað heim með
kvenmann.“
„Ja, hann kemur ekki inn fyrir hússins dyr á mínu heimili
með einhverja hýalínsdúkku, sem ekkert kann til verka og
enginn hefur not af. Mér sýnist þetta unga fólk skelfing
duglaust,“ ansaði húsbóndinn með þjósti.
„Það getur verið að sumt sé það, en þú verður að athuga,
að tímarnir eru breyttir. Það er svolítið annað en þegar við
vorum að alast upp. Nú hafa allir nóg af öllu og enginn
Heima er bezt 147