Heima er bezt - 01.03.1988, Side 27

SIGURLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR frá Eyvindarstöðum:
Kynlegur kvistur
Endurminning um gamlan nágranna og æskuvin
Mig hefur lengi langað til að skrifa
nokkrar línur um mann sem bjó á
Vindfelli í Vopnafirði, en Vindfell er
næsti bær við Eyvindarstaði, æsku-
heimili mitt. Hann hét Gísli Gíslason
og var Þingeyingur að ætt. Fæddist á
Höfn í Bakkafirði og ólst þar upp, en
fluttist ungur að aldri til Vopnafjarðar
og giftist þar vopnfirskri konu, sem
hét Elísabet Jósefsdóttir. Þá lá jarð-
næði hvergi á lausu fyrir þau hjónin,
en bróðir Elísabetar átti Vindfell.
Hafði það í fyrstu verið ætlun hans að
búa þar sjálfur, en einhverra orsaka
vegna hætti hann við það og flutti í
kauptúnið í Vopnafirði og bjó þar til
dauðadags. Leigði hann þá mági sín-
um jörðina. Það var lífstíðar ábúð.
Fluttu svo ungu hjónin þangað.
Gísli var eins og ég hef sagt Þing-
eyingur að ætt, að minnsta kosti var
móðir hans þingeysk, hún hét Guð-
björg Gísladóttir en vafi þótti leika á
með faðernið. Hann var af flestum
talinn vera franskur í föðurætt, og þó
oft sé lítið að marka slíkar kjaftasögur
býst ég samt við að einhverju hafi
verið meira logið. Benti margt til þess.
Ekki var það þó eingöngu útlitið, sem
benti til þess. Gísli var fríður maður,
fremur brúnn á hörundslit, með
tinnusvart hár og svartbrún augu. en
slíkt útlit hafa svo margir sem vitað er
um að alls ekki eigi kyn að rekja til
útlendinga. Fremur var það að lund-
arfar hans væri líkt því sem sagt er
algengt hjá suðrænum þjóðum. Hann
var mjög hrifnæmur og fljótur að
skipta um skoðun. Þó gat hann verið
Gisli Gíslason,
Vindfelli í Vopnafirði.
tryggur vinur, og svo reyndist hann
okkur. Hann var mjög barngóður.
greiðugur og afar gestrisinn, í einu
orði sagt — svo góður nágranni sem
hugsast gat.
Elísabetu konu sína missti Gísli
eftir fárra ára sambúð frá þremur
ungum dætrum þeirra. Þá tók hann
ráðskonu, sem var ættuð úr Austur-
Skaftafellssýslu. Þau eignuðust saman
einn dreng, en giftust aldrei. Hún var
svo hjá honum meðan hann lifði og
reyndist dætrum hans vel.
Þær dætur Gísla voru allar óvenju
gáfaðar stúlkur, sú elsta þeirra, Mar-
grét, þótti bera af þeim öllum. Hún dó
úr heilabólgu 17 ára gömul. Sagði
Gísli stundum er hann minntist á
Möggu sína að þá hefði hann misst
allt, er hann missti hana. Er þá
mikið sagt, því miðsystirin, Ingunn,
gekk á Kennaraskólann og var það
haft eftir séra Magnúsi Helgasyni,
sem þá var skólastjóri Kennaraskól-
ans, að þvílíkan nemanda sem Ing-
unni hefði hann aldrei haft. Guð-
björg, yngsta systirin, var að vísu talin
ekki alveg jafn gáfuð og hinar syst-
umar, en þó mjög vel gefin mann-
eskja. Sonurinn, Ragnar, var einnig
mjög vel gefinn. En segja máttu um
þau systkinin, að sitt er hvað, gæfa og
gjörvuleiki. Ingunn missti heilsuna á
besta aldri og náðu henni aldrei aftur,
varð þó gömil kona. Guðbjörg fékk
berkla á ungum aldri og varð að vera
á Vífilsstaðahælinu í mörg ár, og náði
aldrei fullri heilsu, dó á miðjum aldri
og sonurinn, Ragnar, dó úr lungna-
krabba 47 ára.
Sjálfur var Gísli afburða gáfumað-
ur og það svo að Ingólfur Gíslason,
sem þá var héraðslæknir í Vopnafirði,
sagði að Gísli væri sá gáfaðasti maður
sem hann hefði nokkurn tíma þekkt.
Sama sögðu allir, sem kynntust
honum. Skilningurinn var afar skarp-
ur og minnið svo frábært að segja
mátti að hann gleymdi aldrei neinu
sem hann hafði einu sinni heyrt. En
hann var jafnframt mjög sérkennileg-
ur að ýmsu leyti og var oft hlegið að
honum, þótt gáfaður væri. Hann var
óskaplega spurull. Spurði auðvitað
fyrst og fremst um allt sem hann hélt
að hann gæti eitthvað fræðst af, en
Heima er bezt 99