Heima er bezt - 01.06.1995, Blaðsíða 32

stigi til annars. En þeir voru því mið-
ur alltof margir, sem þörfnuðust allr-
ar hjálpar og vonar, sem hægt var að
veita þeim til þess að halda uppi
þreki þeirra og örva þá í andstreym-
inu. Það var einmitt eitt hlutskipti
þeirra, sem áttu rrka von, að hjálpa
öðrum, sem ekki áttu þrek í jafn rík-
um mæli, að veita þeim samúð og
ástúð þá, sem streymdi að mér frá
ástvinu minni á jörðinni og örvaði
mig til átaka í von um gleði og frið
að lokum.
* * *
Nú gafst mér ný uppspretta ham-
ingju, en það var, að mér var leyft að
dvelja um stund á jörðinni með ást-
vinu minni, eða þegar hún gat skynj-
að nærveru mína.
Eg hafði oft heimsótt hana áður, án
þess að hún yrði mín vör.
A öllum vegferðum mínum hafði
mér ávallt unnist tóm til stuttra, ham-
ingjusamra heimsókna til hennar. Nú
gat hún, þrátt fyrir að ég væri henni
nær og ósýnilegur, samt sagt að ég
væri nærstaddur. Hún gat fundið
snertingu mína, þegar ég lagði hönd
mína á hennar, hún gat sett stól handa
mér við hlið sér, svo að við gætum
setið nær hvort öðru eins og forðum.
Hún var vön að ávarpa mig og
heyrði svör mín ógreinilega og gat
jafnvel greint líkama minn óljóst.
Hve furðulegir, tregablandnir en
jafnframt ástúðlegir voru ekki þessir
endurfundir á milli anda og lifandi
veru.
Ég var vanur að heimsækja hana
með hjartað fullt af kvölum og sam-
viskubiti vegna fortíðar minnar.
Tilfinning mín yfir skömm og auð-
mýkt vegna fyrra lífemis var að jafn-
aði svo sterk, að það virtist óhugs-
andi fyrir veru af mínu tagi að lyfta
sér til háleitari hugsana, en myndin
af ástríku andliti hennar ásamt viss-
unni um að hún elskaði mig þrátt
fyrir allt, róaði hjarta mitt að jafnaði,
gaf mér nýja von og styrk til frekari
baráttu.
I einveru lífs okkar óx framtíðar-
vonin við þessa furðulegu en yndis-
legu endurfundi meira en orð fá lýst.
Mér var tjáð, að hún hefði þroskað
þessa hæfileika og um leið hefði hún
lært, hvernig hún gæti notið þeirra
dásamlegu hæfileika, sem hún bjó
yfir, en höfðu áður verið henni
ókunnir.
Hún var mjög ánægð, þegar hún
skynjaði, hversu vel henni tókst og
hvemig tjaldið, sem hafði aðskilið
okkur svo lengi, var dregið til hliðar.
Samtímis öðluðumst við annað stórt
hnoss. Astvina mín hafði komist í
samband við miðil, en vegna sér-
stæðra hæfileika hans gat andi klæðst
fyrri mynd, sem vinir, er hann hafði
átt í jarðlífinu, þekktu aftur.
Mér var nú unnt að líkamna hönd
mína, þá sem ég gat snert hana með.
Við þessa framför varð hamingja
okkar beggja mikil, en þó var mér
enn ókleift að birtast henni allur. Mér
var sagt að það gæti ég ekki án þess
að hið líkamnaða andlit mitt mundi
bera þjáningardrætti sína, en það
hefði aðeins hryggt hana. Síðar þeg-
ar ég hefði náð æðri þroska, gæti ég
birst henni greinilega.
Því miður er sá andahópur mjög
stór, sem sækir slíka fundi í þeirri
von að geta birst og þekkst eða sjá
einhvern, sem gleddist yfir vitneskj-
unni, að þeir lifðu enn og gætu aftur
komið til jarðarinnar.
Hve margir voru þeir ekki, sem
urðu að hverfa brott leiðir og
vonsviknir, þar eð aðsókn anda á
fundinum var svo mikil, en aðeins
viss kraftur og þeir, sem stóðu næst
og voru kærastir lifendum, höfðu yf-
irburðina.
Andaheimur er fullur af einmana
sálum, sem allar þrá að hverfa aftur
og sanna, að þær lifi ennþá og hugsi
enn til þeirra, sem þær hafa kvatt.
Þær fylgjast enn með baráttu manna
í lífinu og eru ennþá reiðubúnar og
oft til þess færastar að veita hjálp og
ráð, færari en þær voru í jarðlífinu,
ef þær aðeins væru ekki útilokaðar af
sviði holdsins.
Ég hefi séð svo ótal marga anda
svífa yfir jarðheimi, þó að þeir gætu
hafa fyrir löngu komist á æðri svið,
en vildu það ekki vegna ástar til ein-
hverra, sem enn börðust við freist-
ingar og reynslu jarðlífsins og
syrgðu ættingja biturlega. Þannig
flögruðu þessar verur um í þeirri
von, að tækifæri gæfist til þess að
sanna ástvinum nærveru sína og
ævarandi kærleika. Ef þær hefðu að-
eins samband eins og milli vina, sem
búa fjarri hver öðrum, væri ekki eins
mikið af vonlausri sorg og ég hefi
séð.
Þó að árin og aðstoð huggandi
engla mýki saknaðarsár flestra lif-
enda, væri það mjög heillavænlegt
báðum aðilum, að þeir gætu fram-
vegis sem áður haft samband hvor
við annan.
Ég þekki móður, en sonur hennar
trúði því, að nú væri hún engill á
himnum. Mér er kunnugt um, að hún
hefir fylgt syni sínum í mörg ár og
árangurslaust reynt að komast í sam-
band við hann, til þess að vara hann
við og leiða frá villu vegar hans.
Ég hefi séð annan aðila, sem var
elskandi, þegar einhver misskilning-
ur hafði aðskilið hann frá hinum og
dauðinn að lokum reist óyfirstígan-
legan múr. Andinn fylgdist stöðugt
með lífi hinnar elskuðu, sem lifði
enn, og reyndi með öllu móti að gera
henni ljóst hið raunverulega ástand,
þ.e. að hjörtu beggja hefðu alltaf ver-
ið trygg og sönn hvort öðru, þrátt
fyrir að hið gagnstæða virtist hafa
náð yfirhöndinni.
Ég hefi kynnst öndum í djúpri sorg
og angist vegna þess að þeir reyndu
árangurslaust að gera vart við sig og
gera sig skiljanlega.
Ég hefi séð þá varpa sér angistar-
fulla fyrir fætur jarðneskra ástvina
og reyna að taka í hönd þeirra, klæði
eða eitthvað annað.
Smám saman urðu þeir að gefast
upp, því að eyru hinna lifandi voru
heyrnarlaus fyrir andaröddum þeirra.
Stundum kom það fyrir, að sorg
lifenda og þrá eftir endurfundum var
mikil, en þeir höfðu enga hugmynd
um, að hinir Iátnu stóðu við hlið
þeirra.
212 Heima er bezt