Heima er bezt - 01.06.1995, Blaðsíða 33

Engin angist jarðlífsins, hversu
mikil sem hún er, jafnast á við þá
kvöl, sem andi þjáist af, þegar hann
gerir sér fyrst fulla grein fyrir því
tjaldi, sem dauðinn dregur á milli
hans og heims lifenda.
Er það þá furðulegt, þó að andar
reyni allar leiðir til þess að hjálpa
ástvinum, bæði lifandi og látnum,
bæði í heimi anda og á jörðunni, í
þeim tilgangi að brjóta niður múra
og opna á gátt dyrnar, svo að jarðar-
búar og framliðnir geti dvalist saman
og talast við um atburði liðins lífs og
jarðlífsins?
Ef margt virðist þá hversdagslegt,
kjánalegt og hlægilegt, jafnvel kyn-
legt eða hræðilegt við sum andafyrir-
bæri vegna þess að svikulir miðlar,
auðtrúa flón og eigingjamar sálir eru
í hringnum, er því þá ekki þannig
farið um allan sannleika, sem hefir
ekki hlotið viðurkenningu en berst
fyrir því?
Væri þá ekki unnt að fyrirgefa öll
slík mistök vegna þeirrar staðreynd-
ar, að það eru tilraunir, þó að klaufa-
legar virðist, til þess að opna dyrnar
og veita birtu að ofan yfir sorgmædd
jarðarbörn?
Þið getið gagnrýnt ýmsar þessar
leiðir, ef þið viljið, en leitið þá betri
leiða til hjálpar þeim, sem reyna að
klifra upp á við, og reynið ekki að
hæða þá né kúga, heldur viðurkennið
þá, eins og þeir eru, en í því felst til-
raun hins ósýnilega heims, sem lokar
ykkur leiðum, eins og tjald, sem að-
skilur lifandi elskendur frá dauðum.
11. kafli.
Mér var alltaf fylgt til þessara lík-
amningafunda af tígulega andanum,
sem ég hefi lýst áður, en nú vissi ég
nafn hans, sem var Ahrinziman,
„leiðtogi Austurlanda.“
Þar sem ég fór að kynnast honum
nánar, langar mig til þess að lýsa
honum betur fyrir ykkur.
Hann var hár vexti og tignarlegur,
klæddur hvítum klæðum, brydduð-
um gulum litum og girtur gullnum
mittislinda.
Andlitsfall hans og hörundslitur
var einkennandi fyrir austurlanda-
búa. Andlitið var frítt og reglubundið
eins og af styttu Appollos, þó nokk-
uð frábrugðið hinu fullkomnaða
gríska. Augun voru stór og dökk,
mild og viðkvæm eins og konuaugu.
I þeim var falinn eldur og djúp
ástríða, og þó að þær kenndir væru
duldar og undir algjörri stjórn vilj-
ans, streymdi frá þeim ylur, kraftur
og háttvísi. Eg þóttist þá ráða, að
hann hefði í jarðlífinu þekkt bæði
ákafar ástríður og hatur. Nú voru all-
ar ástríður hans hreinsaðar af saur
jarðarinnar og hann vann eingöngu
að því að skapa samúðarbönd milli
sín og þeirra, sem voru líkir mér að
eðlisfari og enn börðust þrotlaust til
þess að sigrast á lágum eðlishvötum
sínum. Hann var alskeggjaður, hár
hans svart og silkimjúkt. Hárið var
langt og ögn liðað og náði niður fyrir
axlir.
Þó að líkamsvöxtur hans væri hár
og sterklegur, hafði hann þó öll ein-
kenni hins austurlenska kynstofns,
bæði óvenjulega mýkt og þokka, en
séreinkenni hvers kynstofns eru svo
sterk að þau fylgja andanum.
Þó að hundruð ára væru liðin, síð-
an Ahrinziman lifði á jörðinni, hafði
hann þó enn öll þau séreinkenni, sem
aðskilja austur- og vesturlendinga.
Andinn var óvenju líkur dauðleg-
um manni og þó svo óvenjulegur
vegna hinnar miklu birtu, sem geisl-
aði frá andliti og líkama hans. Það
verður aldrei skýrt eða fellt á bókfell.
Aðeins þeir, sem séð hafa anda frá
æðri sviðum, geta skynjað þá dásam-
legu ljósvakaskynjun og um leið
áþreifanleikann.
I jarðlífinu var hann djúphygginn
nemandi dulrænna fyrirbrigða, og
eftir komu hans til andaheims hafði
hann þróað þekkingu sína, svo að
mér fannst valdi hans engin takmörk
sett.
Hann var líkt og ég gæddur heitu,
ástríðufullu eðli, en honum hafði
tekist við margra ára dvöl í anda-
heimi að sigrast á öllum ástríðum
sínum og bæla þær niður, þar til
hann stóð nú á tindi valds og áhrifa,
en þaðan sveif hann óaflátanlega
niður til þess að hjálpa upp á við
mönnum eins og mér, sem vegna
samúðar hans og sérstæðs skilnings á
veikleika okkar, þáðum hjálp hans.
Andavera, sem hefði aldrei fallið í
synd í jarðnesku lífi, hefði talað ár-
angurslaust við okkur.
Mildi hans og hjálpandi samúð var
svo rík, að með sterkum viljakrafti,
sem hann gat beitt, var okkur
ómögulegt að berjast á móti, og ég
hefi oft séð ástríðufullar sálir, sem
hann vann á meðal, stöðvast í fyrir-
ætlunum, sem gátu skaðað þær sjálf-
ar eða aðra.
Þær urðu venjulega töfrum slegnar
og ófærar til athafna, þó að hann
snerti þær ekki. Það var eingöngu
vegna vilja hans, sem var þeim lang-
um máttugari, að þeir lömuðust um
tíma. Því næst ræddi hann málin við
þá vinalega og opinskátt og sýndi
þeim fram á afleiðingar þess, sem
þeir höfðu í huga að framkvæma.
Að því loknu lyfti hann töfra-
hjúpnum af þeim, sem hann hafði
hvolft yfir þá, og gaf þeim tækifæri
til þess að starfa áfram frjálsir og
óháðir, frjálsir til þess að drýgja nýj-
ar syndir, sem þeir höfðu áformað,
því að nú vissu þeir afleiðingar
þeirra.
Sjaldan hefi ég séð nokkum, sem
eftir svo hátíðlega aðvörun hélt fyrra
striki.
Eg var alltaf álitinn viljasterkur
maður, sem lét ekki undan, en við
hlið þessa anda fannst mér ég vera
viljalaust barn, og ég hefi oft beygt
mig fyrir öflugum vilja hans.
Lofið mér að ítreka hér, að sálin er
fullkomlega frjáls til athafna í anda-
heimi, frjáls sem fuglinn í loftinu til
þess að fylgja eigin hvötum og ósk-
um, ef hún óskar þess og hafnar boð-
inni hjálp.
Framhald í nœsta blaði.
Heima er bezt 213