Æskan - 01.06.1932, Blaðsíða 5

Æ S KA N
53
var rekstrinum stefnt. Innan skamms var fjárhóp-
urinn kominn til okkar, og samstundis var hann
rekinn í réttina. Við horfðum nú á kindurnar með
mestu ánægju, einkum skoðuðum við litlu lömbin
með mikilli atbygli, því að þau komu nú í réttina
í fyrsta sinn. Mörg þeirra voru hvít, en þó nokk-
ur svört, mórauð, grá og flekkótt. Þvi næst voru
ærnar rúnar og lömbin mörkuð, eins og venja er,
og gekk það mjög vel. —
En göngumennirnir höfða líka ýmsar fréttir að
segja af ferð sinni um fjöllin. Meðal annars sögðu
þeir frá þvi, að í gili nokkru ofarlega í fjallinu
væri ær, sem komin væri í þær ógöngur, að hún
kæmist ekki úr þeim aftur. Öllum var það Ijóst,
að vesalings skepnan hlaut bráðlega að deyja þarna
úr hungri, ef ekki yrði að gert. Því var ákveðið,
að nokkrir menn færu þangað næsta dag og reyndu
að ná henni úr gilinu, þó að það væri enginn
hægðarleikur, því að kunnugir menn gerðu ráð
fyrir, að í skúta þann, sem ærin var i, kæmist eng-
inn maður, nema með því að síga í kaðli niður
bergið. Mennirnir fóru nú að búa sig undir ferðina
upp á fjallið næsta dag, því að nauðsynlegt var að
vera vel útbúinn með nesti og nýja skó, og kaðal.
Þegar eg vissi, hvert ferðinni var heitið, og hvað
gera átti uppi á fjallinu, vaknaði hjá mér löngun
til að fara líka. Nærri því ósjálfrátt fylltist eg sterkri
æfintýraþrá. Eg hafði aldrei komið svona hátt upp
á fjallið, og gerði mér miklar vonir um, að það yrði
skemmtileg ferð. Það var eins og fullorðna fólkið
hefði séð, hvað eg hugsaði. Um kvöldið var mér
sagt, að eg mætti fara með upp í fjallið, ef eg
treysti mér til að ganga þangað. Gleði minni við
að heyra þetta þarf ekki að lýsa. Eg hljóp og hopp-
aði af fjöri, og ýmsar hugsanir kviknuðu hjá mér.
ó, hvað það var ánægjulegi að fá ósk sína upp-
fyllta, fá nú í fyrsta sinn að koma svona hátt upp
á fjallið, geta séð kindina, þar sem hún var, sjá
manninn, sem hlaut að verða að fara þangað í
bandi. Og svo mundi sjást svo afarvíða, þegar kom-
ið væri hátt upp á fjallið, miklu víðar en hægt
var að sjá frá bænum. Um þrótl minn til að ganga
þangað upp, efaðist eg alls ekki. En svo datt mér
allt í einu í hug, að eg yrði að fara að búa mig
til ferðarinnar, eg þyrfti þó líklega að vera eins
útbúinn, að öllu leyti, og hinir ferðamennirnir. Eg
hljóp nú sem fætur toguðu inn í bæ, en komst þá
að raun um, að fullorðna fólkið hafði séð fyrir því,
er ég þurfti að hafa til ferðarinnar, svo að það var
allt tilbúið. En nú var farið að liða á kvöldið, þó
að birtan væri nóg, og var mér því sagt, að fara
að hátta. — Snemma næsta morgun var eg vakinn.
Eg klæddi mig í snatri og varð innan skamms
ítalskur pjóðdans.
• O •aoooðððúédöS666e066ðí6t)6óó6ióóóóáútttééé6ðóOMOo O •
ferðbúinn. Litlu seinna lögðum við af stað, fimm
saman. Neðan við fjallið rennur dálítil á, sem við
þurftum að fara yfir.
Á einum stað i ánni voru klettar tveir, nærri því
samfastir. Þar voru gangnamenn vanir að fara yfir
ána, og ætluðum við einnig að fylgja þeirri venju.
En þegar þangað kom, vildu samferðamennirnir
ekki láta mig ganga einan þar yfir, enda þótt eg
hræddist það ekkert, leiddu þeir mig á milli sín,
og gekk það ágætlega. Er við komum yfir ána,
námum við staðar um stund og horfðum upp til
fjallsins, sem við áttum eftir að ganga. Mér sýnd-
ist það nú, þegar eg var kominn svona nærri, hærra
og brattara en nokkru sinni fyrr. Eftir litla stund
lögðum við af stað upp fjallið. Ferðin gekk frem-
ur seint, en þó vel. Leið okkar lá ýmist upp bratt-
ar grasbrekkur eða skriðudrög. Sæmilega greiðfær-
ir grasvegir og grýtt klungur skiptust á. Veðrið var
mjög hlýlt og gott, svo hitinn og þreytan lögðust
bæði á okkur i senn, og gerðu okkur gönguna erf-
iðari, eftir því sem lengra leið. Mestar voru þó
tálmanirnar á leiðinni, þegar göngunni var nærri
lokið, svo að nærri lá, að eg yrði að hætta ferð-
inni. En »hugurinn bar mig hálfa leið«. Eg hugs-
aði um það eitt, að hopa ekki, þegar á hólminn var
komið, heldur leggja fram alla mína orku, unz
göngunni upp fjallið væri lokið, takmarkinu væri