Æskan - 01.06.1932, Blaðsíða 6

54
ÆSKAN
náð. Og það tókst. Von bráðar vorum við komrn'r
þangað, sem ferðinni var heitið.
Þá settumst við niður, þurkuðum af okkur svit-
ann, blésum mæðinni og hvíldum okkur. Brosandi
litum við hver á annan og horfðum síðan niður
fjallið, yfir veginn, sem við höfðum farið, og okk-
ur sýndist nú miklu styttri en hann hafði reynzl.
Sumarblærinn hreinn og þýður lék um vanga okk-
ar, og sólin stráði geislum sínum yfir allt dautt og
lifandi, lífgaði það og hressti, og gaf umhverfinu
svip og fegurð.
En ekki mátti sitja þarna lengi, því að verkinu
var enn ólokið. Við stóðum því upp og svipuðumst
um, hvort ekki væri hægt að ganga þangað, sem
kindin var, en það reyndist ófært. Eina leiðin var
því að síga niður bjargið. Því næst var öðrum
endanum á kaðli þeim, er við höfðum með okkur,
bundið um einn félagann. Gekk hann fram á
brúnina, þar uppi yfir, sem kindin var, með djörf-
um hug, einbeittum vilja og óbilandi trausti á afl
sitt og öryggi til framkvæmda. En við hinir sett-
umst á gilbarminn og héldum í kaðalinn.
Sigmaðurinn seig nú hægt og hægt niður með
bjarginu og var eftir lítinn tíma kominn niður í
skúta þann, er kindin hafðist við í, og hann náði
henni þar. Maðurinn batt síðan kaðli yfir kindina,
og þannig drógum við hana upp á gilbarminn og
svo hann sjálfan á eftir. Þetta var ung ær, svart-
bíldótt, og bar hún þess vott, að hún hafði þegar
verið þarna nokkuð lengi, alveg skort frjálsræði og
ekki haft nóg sér til næringar. Hún var bæði svöng
og fremur mögur. Við fundum það nú glöggt, hvað
mikil þörf hafði verið að losa vesalings Bíldu við
það ófrelsi og þau hörðu kjör, sem hún hafði átt
við að búa. Okkur gekk það mjög vel, og urðum
þvi ekki fyrir neinum vonbrigðum, en vorum miklu
fremur stoltir og glaðir yfir staðinni raun. Við höfð-
um nú lokið því verki, er við ætluðum að vinna
í þetta sinn, og fórum því að hugsa til heimferðar.
Leið okkar lá niður í sama stað og við höfð-
um gengið upp áður. En munurinn var sá,
að nú gengum við niður fjallshlíðina, í stað þess
að þurfa áður að sækja móti brekkunni, og reynd-
ist okkur því ferðin auðveldari, gangan léttari en
áður. Við höfðum Bíldu með okkur dálítið niður
í fjallið, en slepptum henni þar, svo að nú gat hún
óhindrað notið frjálsræðisins og nærst hinum ilm-
andi jurtum jarðarinnar. Er við komum nokkuð
niður í fjallið, námum við enn staðar um stund
og horfðum »yfir landið fríða«. Það var bjart yfir
þeirri stundu í minum augum. Aldrei fyrr hafði
mér orðið auðið að sjá eins viða um landið eða
langt út á hafið og þá. Himininn var heiður og
} VORIÐ ER KOMIÐ $
Nú vorið er komið, og vorgyðjan blíð
allt vefur í fegursta skrúða,
og landið mitt fagra, um ljúfustu tíð,
nú ljórnar í bládaggai’ úða.
Og nú vaxa blómin í brekkunum frið,
og berglindin hjalar við steina,
en heiðlóan syngur í sólgylltri hlíð,
og svanur á vatninu hreina.
Við bæinn minn heyri eg sólskrikjusöng,
hjá sóley og fjólunni bláu,
hún syngur um vermandi vordægur löng
hjá vinunum, ungunum smáu.
Nú unir sér hjörðin í algrænum dal,
og unglömbin hoppa um geira.
Hve indælt að dvelja i sólhlýjum sal
og söngfuglaljóðin að heyra.
I hlíðinni grænu við eyglóar yl
og ilmandi háfjalla rósir
er sælast, þvi árstími enginn er til
eins indæll og vordagar ljósir.
Eg elska þig, vorið mitt, blómin þín blá,
og brekkurnar grænar og fríðar,
og lindir og fossa og logntæra á,
og ljómandi grundir og hlíðar.
Er náttúran hljómar af unaði æ
og ylríku geislarnir skína,
þá syng eg með fuglunum sólskins í blæ
um sælu og dýrðina þína. m. II.
o«*oo**oo**oo*«oo**oo**oo**oo**oo**oo*»o
blikandi sólskin yfir grundir, engi og ár. Um jörð-
ina breiddi sig grænt grasið og gullvoð blómanna,
sem tók litbrigðum við minnsta andblæ. Eftir að
við höfðum staðið þarna lítinn tíma og virt fyrir
okkur umhverfið, héldum við ferðinni áfram, og
gekk það mjög vel.
Þegar við komum heim, var liðið mjög á daginn,
og er eg hafði sagt ferðasöguna og fengið mér nær-
ingu, fór eg strax að hátta. Eg lagðist fyrir þreytt-
ur, en mjög glaður, eftir mína fyrstu fjallgöngu og
sofnaði værum blundi.
Mitt fyrsta verk næstu daga á eftir var að segja
kunningjum mínum ferðasöguna — En af Bíldu
er það að segja, að hún lifði lengi eftir þetta, varð
mjög arðsöm og komst aldrei aftur í slíkar ógöng-
ur sem þær, er áður greinir. Sveiiapillur.