Æskan - 01.09.1932, Blaðsíða 6

78
ÆSKAN
»Æskan« hefir oft látið það áðar uppi, hversu mikils
virði hún teldi pað fyrir sig, að eiga hina mörgu, ötulu og
tryggu útsölumenn út um byggðir landsins, en sjaldan hefir
hún þó fundið þetta jafn vel og einmitt nú í sumar, þar
sem margir kvarta undan, og það sjálfsagt ekki að ástæðu-
lausu, að peningar séu ekki til nema fyrir brýnustu nauð-
synjum, þess vegna segjum vér við ykkur öll, kæru
styrktarmenn, bæði hér talda og ótalda. Hafið hjartans
þakkir fyrir allt ykkar starf i þágu blaösins, þvi að undir
dugnaði ykkar og skilvísi kaupendanna yfirleitt, er framtíð
þess komin.
J. O. O.
oooooooooooœooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
SMALADRENGURINN |
i.
Sólin var að koma upp. Allir fögnuðu
komu hennar, nema Halli i Dal. Hann
vaknaði og geispaði ólundarlega um
leið og hann fór fram úr rúminu og
horfði út um gluggann.
»Nú, nú«, tautaði hann. »Hún er þá
komin upp. »Ekki hefir hún sofið yfir
sig, fremur en vant er«.
Með þessum orðum þreif hann fötin
sín og fór að klæða sig. Pegar því var
lokið, kallaði hann á Fálka, fjárhundinn
sinn, og þrammaði af stað, inn túnið
og að réttinni. Hann tók með hægð úr
dyrunum og gekk inn í réttina.
Ærnar flýttu sér út, hver sem betur
gat. Halli rak þær upp i Hóla. Par
breiddu þær úr sér og fóru í ákafa að
bíta. Halli settist á stein og raulaði lag
fyrir munni sér.
Loks var kominn mjaltatimi.
Halli hóaði saman ánum ogtaidiþær.
Svo rak hann þær heim á kvíabói i
hægðum sinum og hjálpaði mjalta-
konunni til þess að kvía. Pví næst
labbaði hann heim, til þess að fá sér
eitthvaö i svanginn.
»Gættu þess nú, góði minn, að týna
engu af ánum, svo að eg þurfi ekki að
taka menn frá orfunum. Á morgun er
sunnudagur, og þá verða ærnar hafðar
í »Skollagröf«. Pá þarft þú ekki að
sitja yfir þeim«, kallaði pabbi hans til
hans. Hann stóð á nærskyrtunni og
var að brýna Ijáinn sinn.
»Eg skal gefa þér skauta, ef þú tapar
engu af ánum i sumar«, kallaöi Guð-
mundur kaupamaður. »Og eg skal gefa
þér lamb í haust, ef til vill hana Svart-
buxu litlu, sem þú varst að dást að
um daginn«, sagði Einar vinnumaður
um leið og hann reiddi ljáinn og skáraði.
»Eg skal gefa þér folald, undan henni
Stjörnu minni, ef þú stendur vel i stöðu
þinni. Pað verður eflaust bezti hestur,
þegar það stækkar, og pabbi fóðrar
það«, sagði Ragnar, bróðir hans.
»Petta er nú ekkert smáræði« sagði
pabbi hans. »Pú verður nú að reyna
að vinna til þess. Eg skal fóðra lambið
og folaídið fyrir þig, en skautarnir
þurfa nú varla fóður«.
Halli labbaði þegjandi fram lijá þeim
með matpokann sinn á bakinu. Hann
langaði ósköp til þess að eignast fol-
aldið, lambið og skautana, en hann
efaðist um að sér tækist það.
Pegar hann kom á kvíarnar, var búið
að mjólka ærnar. Hann hleypti ánum
út og lét þær renna á undan sér inn
í dalinn. Hann hugsaöi um verðlaunin,
sem honum voru lieitin. Pegar inn í
dalinn kom, settist hann niður. Daginn
áður hafði hann misst 10 ær. Ragnar
hafði verið að leita þeirra um nóttina,
og hann langaði víst ekki í slíka ferð,
aftur. — »En eg sofnaði nú í gær«,
hugsaði Halli »og það getur svo sem
komið fyrir aftur, en það má ekki
verða«, sagði hann og lagði þó augun
aftur um leið.
Hann hefir ef til vill ætlað að skoða
í huga sér gripi þá, sem hans biðu að
launum, ef hann stæði vel í stöðu
sinni. En það sem hlauzt af því, var
það, að hann steinsofnaöi og fór að
hrjóta.
Pá dreymdi hann, að til hans kom
kona og ljómaði af henni.
»Pú sefur hér, en hétzt þó að vaka,
svo að þú gætir fengiö gripi þá, sem
þér var lofað. En það er hætt við, að
þú fáir ekki gripina með þessu hátta-
lagi. Taktu þig nú á og gættu vel ánna.
Vertu vongóður, þvi að þér mun takast
það. Hafðu það hugfast, og einnig, að
það er skömm fyrir þig að gæta ekki
þess, sem þér er trúað til. Pú verður
aldrei mikill maður með því móti. —
Og ekki skaltu lasta mig, eins og þú
gerðir í morgun, þó að eg sé stundvís.
Pað mega allir fagna mér, því að án
mín mundi ekkert lif vera á jörðunni«.
Nú hvarf konan og hann vaknaði.
Hann mundi glöggt allt, sem hún
hafði sagt við hann. »Eg skal ætíð
hafa orð hennar i huga«, hugsaöi hann
með sér, stóð upp og fór að lita eftir
ánum. Hann kastaði á þær tölu, átta-
tíu og fimm — þær áttu þó að vera
hundrað. Nú var hann búinn að tapa
15 ám. Hann taldi tvisvar aftur. Pað
var dálagiegt. Hann var liklega búinn
að missa gripina undir eins.
Hann hljóp upp á Dvergahól og
litaðist um. Parna voru þær, til allrar
hamingju niðri hjá Höfðalæk. Hann
hljóp eftir þeim og rak þær til hinna
ánna. Nú voru þær áreiðanlega
allar.
Dagur leið að kvöldi, og tími kom
til að halda heim. Halli hóaði ánum
saman.
»Fálki, Fálki! Sæktu þær.« Og grái
rakkinn hans hljóp upp í hlíðarnar
og smalaði þeim saman.
Pær voru allar, þegar Halli taldi þær.
»Jæja, eg kem þá með þær allar
heim i kvöld,« sagði Halli við sjálfan
sig »og á morgun verða þær hafðar
í Skollagröf, þá sleppa þær ekki«.
Pað er frá Skollagröf að segja, að
það er nokkuð stórt svæði umgirt
hömrum á alla vegu, svo að ekki er
hægt að komast þangað, nema á einum
stað um dálitla gjótu, eða einskonar
hlið. Parna voru ærnar alltaf hafðar
á sunnudögum og vel búið um hliðið,
svo að þær komust alls ekki burt. En
beit var ekki nóg þarna, til þess að
hafa þær þar alla daga.
»Inn milli fjallann hér á eg heima,
hér liggja smaladrengsins léttu spor«,
o. s. frv. bergmálaði í hömrunum
fyrir sunnan bæinn i Dal.
»Nú er Halli litli í ágætu skapi.
Hann vantar nú enga á«, sagði pabbi
hans, þar sem hann stóð á túninu við
sláttinn, ásamt mönnum sínum. Peir
litu inn i hliðina, þar kom Halli með
rolluhópinn sinn.
»Pað verðurvarla lengi, að það geng-
ur svo«, svöruðu hinir. (Niðuri.).
Alfreð G. Stefánsson,
(13 ára).
Þa8, sem helzt þurfti að útrýma.
Kennslukona ein við sunnudaga-
skóla á Englandi lagði eitt sinn eftir-
farandi verkefni fyrir nemendur sína:
»Hvað hefi eg ástæðu til að vera
þakklát(ur) fyrir?«
Næsta sunnudag áttu börnin að
svara spurningunni. Svörin voru mörg
mjög einkennileg og barnaleg, sem
eölilegt var. Meðal annars las kennslu-
konan orð þau, er liér fara á eftir,
og liafði litil fölleit telpa skrifað þau
með stóru barnalegu letri:
»Eg er þakklát fyrir það, að engir
vinsölustaðir eru til í hirnnaríki«.
.........
o o o
o