Æskan - 01.01.1933, Blaðsíða 8

6
ÆSKAN
y.®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®/;
S O N J A
EFTIR EMMY THORNAM
Sonja settist, yfirkomin af þreytu og hita, á
kornkassa, sem var i einu horni hússins. Hún
sofnaði þar áður en hana varði.
En hún vaknaði fljótlega.
Dyrnar voru opnaðar. Snjöll rödd barst að
eyrum hennar: »Nei, svona stóra hænu hefi eg
aldrei séð!« Og náttúrufræðingurinn hló.
Sonja hrökk við, stóð upp og strauk hárið frá
friða andlitinu. Hún var reglulega falleg, þarna
sem hún stóð barnslega vandræðaleg og sneypt af
því, að hún skyldi finnast sofandi á þessum stað.
Hún sagði stamandi frá því, að það hefði verið
svo fjarska heitt, og hænsnin svo óþæg, að hún
hefði verið orðin þreytt og þessvegna fallið í svefn.
»Það er ekkert athugavert, þó að hænsnastúlkan
sofni hjá hænsnunum sínum«, sagði prófessorinn
með einkar vingjarnlegu brosi. »Eg kom hingað
til að fræðast um hænsnin og ætla að biðja þig
að segja mér ýmislegt um skjólstæðinga þína. Eg
hefi heyrt, að þú sért afar lagin að gæta þeirra«r.
Þetta var minnst af því, sem lærði maðurinn
sagði. Hann spurði Sonju margs viðvíkjandi fugl-
unum: hver verpti bezt, hver ætti stærst egg og fleira
þess háttar.
Hann var hrifinn af hinum gáfulegu svörum
hennar og þeim snjöllu útskýringum, sem hún
gaf máli sinu til sönnunar.
»Eg kem aftur á morgun til að sjá fuglana og
heyra meira um þá. Eg verð að kynna mér allt
viðvikjandi þeim. Eg hef góðan fræðara, þar sem
þú ert. Eigðu þetta og kauptu þér eitthvað fyrir
það, stúlka litla«.
Náttúrufræðingurinn gekk heim til herragarðs-
ins. Sonja leit í lófa sinn.
t*ar lá tveggja krónu peningur! Pað þótti henni
mjög mikill auðurl
Hún hljóp heim til fóstru sinnar, hratt upp
hurðinni með fasi miklu, svo að Soffía hrökk
saman.
»Æ, en að þú skulir ekki láta hurðina aftur á
eftir þér«, sagði hún í ávítunarrómi. »Eg hélt þó
að minnsta kosti, að eg hefði kennt þér það«.
Sonja sýndi henni peninginn.
»Hvar hefirðu fengið þetta?« spurði hún alvarleg.
Er Sonja hafði sagt henni það, strauk hún um
höfuð hennar blíðlega og sagði:
»Þú ert góð, lítil stúlka, sem er mér til gleði í
einstæðingsskapnum«.
Tár hrundu ofan hrukkóttar kinnar hennar.
Nokkrum dögum síðar gekk Sonja um hús-
garðinn á herrasetrinu. Hún heyrði grátið við tré
skammt frá sér. Það var Minna litla, dóttir óðals-
bóndans, sem grét beisklega.
»Hví ertu að gráta, Minna mín?« spurði Sonja.
»Æ- e, æ, e,« snökli Minna. »Lóri æ- e. Lóri
flaug burt. Eg sleppti honum úr búrinu, en gætti
þess ekki, að glugginn var opinn á herberginu.
Lóri flaug út. Yið leituðum lengi að honum. Loks
sáum við hann þarna hæst uppi í trjátoppnum«.
»Eg skal ná í hann, Minna mín«, sagði Sonja
hugbreystandi. En Lóri var einkar fallegur og fjör-
ugur kanarífugl, sem Minna átti og þótti fjarska
vænt um.
Náttúrufræðingurinn kom og hafði heyrt síðustu
orð Sonju.
bÞó lofar of miklu, Sonja litla«, sagði hann.
Sonja svaraði ekki. Hún klifraði upp tréstofninn
eins léttilega og köttur, og færði sig frá einni
grein til annarar. Skyndilega var kallað til hennar:
»Ekki feti lengral Greinarnar eru svo veikar,
að þær bera ekki þunga þinn«.
Það var óðalsbóndinn. Hann hafði orðið hræddur,
er hann sá til Sonju.
Sonja nam staðar. Hún rétti síðan fram aðra
höndina og blístraði hátt, snjallt og lokkandi.
Kanarífuglinn heyrði til hennar, flaug til hennar
og settist á hönd hennar. Sonja hélt á honum í
annari hendi, en hélt sér með hinni. Hún renndi
sér þannig niður tréð.
»Húrra«, hrópaði prófessorinn. »Hvernig stóð á
því, að fuglinn skyldi koma til þín?«
Á hverjum morgni, þegar eg geri hreint hjá
stofufuglunum, flauta eg á þá og gef þeim korn úr
hendi minni. Þeir vöndust þvi fljótt, eins og öðru,
sem þráfaldlega er fyrir þeim haft. — En nú var
Lóri litli veiddur í gildru á þann hátt«.
Og Sonja kyssti fuglinn á höfuðið og rétti Minnu
litlu hann.
»Sonja litla!« sagði herragarðseigandinn. »Minna
er nú aftur orðin glöð. Eigðu þenna fimm krónu
seðil, fyrir að handsama yndislega strokufangann
hennar«.
»Og eigðu þetta, fyrir það, að þú sagðir ekki
meira en þú gazt efnt«, sagði náttúrufræðingurinn.
Sonja lokaði nú dyrunum, er hún hljóp inn til
fóstru sinnar.
»Sjáðu, hvað eg færi þér«, kallaði hún og lagði
átta krónur á borðið.
Soffía horfði með aðdáun á hana.
Niöurlag næst.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo