Æskan - 15.12.1937, Page 8

6
)ólabók Æskunnar
1937
Telpan fálmar til drengsins og lileypur í fang
lians. Hún titrar af hræðslu, og drengurinn nötrar
lika, þegar hann leggur liandlegginn yfir um liáls
telpunnar. Höfuð hennar fellur að hrjósti hans.
Svona standa börnin saman, meðan gnýrinn fer
gegnum skóginn. Þá bregður fyrir nýju ljósi, og
skógurinn dynur á ný.
Telpan fer þá allt í einu að gráta. Og það er
ömurlegur grátur. Það er eins og niðurbæld von-
hrigði hrjótist út með feikna áfergju, hún kippist
til og slcelfur af ekka.
Og drengurinn er kominn í vandræði. Hann
kann ekki að liugga stóra telpu, — og þvi síður
telpu, sem grætur eklci eingöngu af hræðslu við
ógnir þrumugnýsins, lieldur kannske öllu fremur
af því, að liún er lítið harn í miskunnarlausum, stór-
um lieimi, sem hefir hrifsað pahha liennar og leikur
sér með líf Iians.
Óveðrið drynur og telpan grælur ákaft við brjóst
drengsins, þangað til liún segir: — 0, ef þetta væri
nú skot, — eg veil að þau eru svona; — en ef þeir
deyja, Jens.
Það er svo mikil sorg í þessum orðum, að dreng-
urinn er varnarlaus, Iiann á líka föður sinn á vig-
stöðvunum. Og á næsta augnabliki verða þessi her-
mannabörn athvarf Iivors annars, drengurinn verð-
ur líka gripinn ómótstæðilegum gráti og lætur höfuð
sitt falla niður á öxl telpunnar.
Þarna standa þau svo saklaus, svo varnarlaus
og gráta sig þreytt, meðan þrumuhryðjan dynur.
Svo kyrrist og hirtir og þornar upp. Þá losa
hörnin tökin og eru niðurlút. Hárið er slæpt og
Jiggur i tætlum niður á lierðar og enni, það er ekki
þurr þráður á líkama þeirra.
Þau ganga frá trénu, — nokkur hlöð hafa fallið
í skóginum í dag og hækkað laufhrönnina.
Svo líta þau snöggt livort á annað, en mæla ekki
orð; það er þó eitt, sem augu þeirra segja: Þetta
má enginn vita, aldrei nokkurn tíma.
Þau bera sinn hluta af sorg veraldarinnar, —
þessi börn.
Um morguntíma, seinna um haustið, liggur telpan
vakandi í rúmi sínu. Þá kemur lotinn maður inn
úr dyrunum. Hann er alskeggjaður og fölur í and-
liti. Hann nemur staðar fyrir innan hurðina og lít-
nr kringum sig eins og ókunnur maður, svo geng-
tir hann að rúminu og sest við höfðalag telpunn-
ar og þreifar cftir hönd hennar.
Telpan hefir fylgt föður sínum mcð augunum,
og þegar hann béygir sig niður að henni, getur hún
ekki leynt hinum áköfu tilfinningum sínum, hún
þrífur fast um háls lians og liálfkallar grátandi:
— Þú mátt aldrei fara aftur, — aldrei, — aldrei.
Þelta er hinn sári broddur mitt í gleðinni, því
þegar liún hefir föðnr sinn í faðminum, rennir
liún huganum til kveðjustundarinnar. Það er vist,
að hermaðurinn fær aðeins að vera heima nokkra
daga, —■ hann verður að fara aftur.
Og þessi maður er svo breyttur og óskilj anlegur
nú orðið. Hann sest á stólinn við gluggann og fer
að liorfa út, án þess að tala, án þess að spyrja
neins, liann er eins og skuggi af lífinu, sem liann
lifði fyrr.
Næstu nætur kemur það fyrir, að telpan vaknar
af værum svefni og fálmar kringum sig:
—• Er pabbi íarinn.
Hún hlustar og heyrir andardrátt lians. — Ekki
ennþá. — Stundum þorir liún ekki að sofna, kann-
ske faðir hennar læðist burtu og skilji þau aftur
eftir einmana. Ilún ætlaði að sjá hann, þegar liann
fer, kannske fer liann nú í seinasta sinn, kannske
sér liún hann aldrei aftur.
Og yfir þessu litla heimili hvílir cins og skuggi,
þessi kviði yfir hrottför föðurins. Burtfarardagur-
inn nálgast, telpan veit ekki livenær liann kemur,
en hann stendur hræðilegur fyrir Iiugskotssjónum
liennar. — Eg vildi óska, að pahbi yrði veikur, svo
að hann geti ekki farið að heiman, Iiugsar hún í
leyni, — hara svolilið veikur.
Þá rennur nýr dagur upp, bjartari en aðrir dag-
ar. Heim á bæina kemur fregn, sem hljómar eins
og fegursti söngur, — hún er bara alltof góð, lil
]æss að nokkur þori að treysta lierini í alvöru á
svona tímum; það er hugsjónin sjálf, sem er að
verða að veruleika. Maður segir manni — og maður
spyr, það er eitl orð, sem smýgur eins og geisli
gegn um skuggatilveruna:
—- Friður. —
— Hamingjan gefi að þetta sé salt, þá væri allt
gott.
Það er sannleikur. Pabbi þarf ekki aftur að fara
á vigvöllinn, og barnið vefur föðurinn örmum.
Það er vafasamt, hvort nokkurn tíma hefir nokk-
ur sál heyrt sælli orð, heldur en dóttir hermanns-
ins:
—- Friður á jörðu. —
Hún er ein af þúsundunum, sem bcr sorg verald-
arinnar.