Æskan

Árgangur

Æskan - 01.10.1945, Blaðsíða 6

Æskan - 01.10.1945, Blaðsíða 6
ÆSKAN. KONUNGUR (er studdur til sæt- is): Hér þykir mér gott að vera. Mér er svo miklu léttara um andar- dráttinn úti en inni. DROTTNING: Hvar eru dreng- irnir, og hvar er gamli ráðgjafinn? Mig langar til þess að binda enda á þessa óvissu? KONUNGUR: Hérna kemur hinn gamli, trúi vinur. Biiið lionum þægilegt sæti og leiðið ungu menn- ina fram, svo að við getum heyrt úrskurð hans. (Gamli ráðgjnfnn heilsar og sezt.) RÁÐGJAFINN: Hvar er hirðsiða- meistarinn? 1. SENDIM.: Hann fór að sækja Ómar og Áka. GAMLI RÁÐGJAFINN (við kon- ung): Er það elcki afráðið, yðar há- tign, að minn úrskurður skuli gilda? KONUNGUR: Jú, ófrávíkjanlega. Þar á byggjum vér allt vort traust. DROTTNING: Þetta er ábyrgð- armikið hlutverk, en vér treystum hinni djúpu speki þinni. GAMLI RÁÐGJAFINN (hneigir sig og lujlur andlitið i höndum sér. Allir lúta höfði.) SIÐAM. (kemur og leiðir Ómar og Áka sinn til hvorrar handar): Hvor þeirra á fyrr fram að ganga? GAMLI RÁÐGJAFINN: Um það er bezt að varpa hlutkesti. (Fær siðam. blað með stöfum þeirra.) SIÐAM.: Á það að gilda í fyrsla sinn? GAMLI RÁÐGJAFINN: Nei, í þriðja sinn. SIÐAM. (lætur blaðið detta þrisv- ar sinnum. Stafur Ómars kemur upp í fyrsta og annað sinn, en staf- ur Áka i þriðja skipti): Gakk þú fram, Áki, í guðs friði. ÁKI (gengur fram fgrir gamla ráðgjafann. Hann teknr skinn- hanzka af höndunum. Þar innan undir eru silkilianzkar, sem hann tekur einnig af sér. Svo réttir lmnn fram drifhvítar hcndurnar): Mér hefur ekki lekizt að gera þær feg- urri. GAMLI RÁÐGJAFINN (liorfir á liendnrnar): Hvernig hefur þér tek- izt að varðveita hendur þinar svo livítar og mjúkar? 98 ÁKI: Ég hef forðazt alla áreynslu og öll óhreinindi, og auk þess hef ég smurt hendur mínar mcð dýrum smyrslum og stráð yfir þær ihnandi dufti. GAMLI RÁÐGJAFINN: Þú hefur sýnt mikla ástundun, sonur sæll, og Iagt á þig mikið erfiði. Víst er slíkt góðra gjalda vert. Nú skulum við sjá hendur Ómars til samanburðar. ÓMAR (gengur hvatlega fram fgrir gamla ráðgjafann, réttir fram hendurnar. Þær eru dölckar, með örum og skrámum. Tveir fagrir liringar blika á hægri hönd.) GAMLI RÁÐGJAFINN (horfir hugsandi á hendurnar góða stund): Þér hefur ekki tekizt að gæta þeirra betur? ÓMAR: Ég vinn það ekki fyrir lconungsríki að sitja heilt ár með hendur í skauti. GAMLI RÁÐGJAFINN: Það var þó til mikils að vinna. ÓMAR: Satt er það, og er þá ekki nema maklegt, að sá hljóti, sem vel hefur til unnið. GAMLI RÁÐGJAFINN: Hvernig eignaðist þú hringa þá hina fögru, sem þii berð? ÓMAR (drcgur annan hringinn af fingri sér): Þennan hring gaf mér nágrannakonungurnn fyrir lið- veizlu þá, er ég veitti honum, er ó- aldarlýður réðist á land hans. GAMLI RÁÐGJAFINN: En hvað er um hinn. ÓMAR: Hann gaf mér þakklátur faðir, fyrir að ég hjargaði barni hans frá bráðum dauða. GAMLI RÁÐGJAFINN: Hvernig hefurðu fengið skrámur þær og ör? ÓMAR: Með ýmsu móti. (Bcnd- ir): Þarna særðist ég í viðureign við ólmt ljón, sem mönnum stóð stuggur af. Þetta sár hlaut ég í bar- áttu við veiðiþjófa. Hérna meiddist ég við að skakka leikinn, er óeirðir urðu á strætum úti. GAMLI RÁÐGJAFINN: Ini hefur líka sigg í lófum, eins og þú gangir að erfiðisvinnu. ÓMAR: Það hef ég fengið við að grípa í árina hjá fóslra mínuin, jiegar önnur störf hafa ekki verið aðkallandi. GAMLI RÁÐGJAFINN (rís á fæt- ur): Hvað sýnist ykkur um kon- ungsvalið? NOKKRTR (hrópa): Við viljum fá Ómar. AÐRIR: Áki hefur fegurri liend- urnar. MARGIR: Áka, Ómar, Áka, Óm- ar —-------- GAMLI RÁÐGJAFINN (Igftir ■liendinni til þess að þagga niðri í fólkinu): Fegurð er breytilegt hug- tak. Sveltandi manni er brauð feg- urra en blóm, og svaladrykkur er örþyrstum manni meira augnayndi en glóandi gull. (Tekur um hendur Ómars.) Þessar hendur bera eig- andanum fagurt vitni um konung- lega eiginleika, göfuglyndi, hreysti og hugprýði. Þær sýna, að hann hefur þráfaldlega gleymt sjálfum sér vegna annarra. Ég vona því, að þið skiljið öll, hvað ég á við, þegar ég segi: Þetta eru fegurri konungs- hendur. (sczt niður.) KONUNGUR: Þetta var spá- mannlega mælt, eins og þín var von og vísa. ' DROTTNING (við Ómar): Lof- aðu mér að faðma þig að mér. RÁÐGJAFINN: Þá er þetta stríð á enda. Lifi Ómar ríkiserfingi, húrra! (Allir taka undir nema Áki, sem stendur afsíðis og skoðar á sér hendurnar.) IvONUNGUR: Opnið nú öll lilið, svo að fólkið geli komið og glaðzt með okkur. ÓMAR (gcngur til Áka og réttir honum höndina): Það fór þá svona, bróðir. Ég mun í öllu reyna að gera þinn Iilut sem bezlan úr því sem komið er. ÁKI (hikar ofurlítið, tekur svo í hönd Ómars): Enginn má sköpum renna, og tjáir ekki annað en sætta sig við orðinn hlut. SIÐAM.: Syngjum og dönsum og verum glöð. (Allir sgngja og dansa.) Tjaldið.

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.