Æskan - 01.10.1945, Blaðsíða 5

ÆSKAN
Hatturinn lvoslaði eldti nema tíkall.
MÖRG: Gerðu meira! Gerðu
meira!
TÖFRAM.: Nei, nú er ég að hætta
og fara.
MÖRG: Nei, nei, ekki strax, bara
citt enn!
TÖFRAM.: Jæja, þá það. Ég sé
þarna svo yndislega stúlku. Ég verð
að gera eittlivað fyrir hana. (Læt-
ur hana setjast á hné ungum
manni, sem krýpur á hitt hnéð.
Galdrar síðan gullpening í slcóinn
hennar.) Líttu nú i skóinn þinn,
ungfrú góð.
STÚLKAN: Nei, hugsa sér! Gull-
peningur! Má ég eiga hann?
TÖFRAM.: Auðvitað. Hvað mun-
ar mig um það! Ég get verið ríkur,
ef ég vil. — Viljið þið verða rík?
MÖRG: Já, láttu okkur verða
rík!
TÖFRAM.: Nú, jæja, — hver,
sem lætur l'imrn krónur í þennan
hatt (tekur af sér hattinn), fær
fimmtíu krónur. Hver, sein lætur
10, fær 100, og hver, sem lætur 100
fær 500. (Gengur fyrir alla með
hattinn.)
HÓPURINN: Ég læt tíu, ég læt
fimmtíu, -—- ég læt hundrað---
STÚLKAN: Og ég læt gullpen-
inginn.
HATTEIG.: Og ég læt slæðuna
með öllu saman.
TÖFRAM.: Agætt! Myndið þið
nú hring utan um mig, og svo læt
ég hattinn hér í miðjuna. (Lætur
hattinn niður. Gengur síðan fram
á sviðið.) Nii krjúpið þið öll á
vinstra hné og felið andlit yklcar í
hægri olnbogabót og haldið hvert í
annað. (Sýnir, hvernig gera skal,
snýr sér síðan að tveimur hinum
fgrstu.) Svo heldur þú í mig og ég
í þig. Gætið þess nú vandlega að
lítá ekki upp fyrr en ég segi til. Sá,
sem gerir það, verður blindur upp
l'rá því. Munið það! Öll nú niður á
hnén! Felið andlitin. Takið hvert i
annað. (Við j)au fgrstu): Taktu nú
hérna í mig, svo tek ég hér í þig.
(Lætur annað taka í lxöfuð hinu.
— til áhorfenda): Hvað gera menn
ekki fyrir peninga? (Tekur hatt-
inn og stekkur út gfir hringinn. —
Iívislar): Góða skemmtun! Bless!
(Fer. Hópurinn bíður góða stund.
Öll eru hrædd við blinduna. Upp-
götva loks svikin,)
ALLIR: Hann er farinn! (Upp-
nám, hrópgrði.) Svikari! Lygari!
Þorpari! Sá skal svei mér fá það.
1. RÖDD: Þetta er ekki svo vit-
laust. (Við tatarastúllcurnar): Nú
skuluð þið dansa, stelpur.
TATARAST.: Komið þið þá og
dansið með okkur. (Nokkrir ungir
menn ganga i hópinn. Svanhvít,
Egja, Megja og Ómar koma og slást
í hópinn, sgngja og dansa.)
ÁKI (liorfir á, kallar): Þú ert ó-
varkár. Ómar.
ÓMAR (hlær og veifar glaðlega
til hans liendinni.)
1. RÖDD: Við viljum fá að sjá
konunginn, áður en við förum liéð-
an.
2. RÖDD: Já, livar er kóngurinn
og drottningin?
MARGIR: Kónginn, kónginn.
(Iíóngurinn og drottningin koma
inn í garðinn. Fólkið hgllir þau.
Milcil óp hegrast úr fjarska.)
MAÐUR (kemur hlaupandi með
miklu irafári): Það er óður hund-
ur laus í garðinum. (Kóngurinn,
drottningin og hirðfólkið flýtir sér
inn í höllina. Áki hlcgpur á eftir.
Aðrir J)jóta eitthvað út í buskann
til þess að forða sér.)
ÓMAR: Hvar er hundurinn ? Ein-
hver verður að handsama hann.
(Fer.)
SVANHVÍT (kallar): Varaðu
þig, Ómar. Hann getur bitið í hend-
urnar á þér.
Tjaldið.
IV. ÞÁTTUR
(Sama stað.)
SVANHVÍT (hlegpur gfir svæð-
ið, horfir í kringum sig): Hvar get-
ur hann verið?
(Una og Grimur Icoma.)
UNA: Við skulum vera einlivers
staðar, þar sem lítið ber á.
GRÍMUR: Ekki langar mig til að
trana mér fram. (Þau fara í lwarf.)
(Egja og Megja koma.)
EYJA: Það er gott, að þessi bið
er á enda.
MEYJA: Heldurðu, að það sé
ekki alveg einsýnt um málalokin?
EYJA: Það er enginn vafi, að
hendur Áka eru fallegri nú sem
stendur.
MEYJA: Já, þær eru snjóhvítar
og mjúkar, en hendur Ómars eru
allar með hrumlum og skrámum.
EYJA: Áki gerir lieldur ekkert
annað en dedúa við liendurnar á
sér. Hann smyr þær með dýrindis
smyrslum og snertir ekki á neinu.
MEYJA: Finnst þér það nokkuð
undarlegt. Það er ekki til svo litils
að vinna.
EYJA: Ég skil ekki, hvernig hægt
er að fara eingöngu eftir þessu.
MEYJA: Þeir eru jafnir í öllu
öðru.
EYJA: Nei, þeir eru ekki jafnir.
RÖDD: Eyja og Meyja, drottn-
ingin bíður eftir ykkur.
(Þær fara. Ómar og Svanhvít
koma inn.)
ÓMAR: Hættu nú að hugsa um
þessar hendur. Það er vonlaust að
bjarga þeim hvort sem er.
' SVANHVÍT: Þær mýktust þó við
það, ef ég fengi að bera á þær einu
sinni enn.
ÓMAR: Heldurðu, að þær yrðu
eins mjúkar og fínar og á Áka?
SVANIIVÍT: Það er langt siðan
ég hef fengið að sjá hendurnar á
Áka. Ætli það sé satt, að hann méli
þær á nóttunni?
ÓMAR (hlær): Ég veit það ekki.
Við fáum nú bráðum að sjá árang-
urinn af þolinmæði hans og alúð.
SVANHVÍT: Heldurðu, að það sé
víst, að hann verði valinn?
ÓMAR: Það er víst, að hann lief-
ur fegurri hendur.
SVANHVÍT (grípur um hönd
Ómars): Ekki finnst mér það.
ÓMAR (Igftir Svanhvítu upp):
Þú ert nú svo mikið flón.
SVANHVÍT: Komdu með mér.
Ég ætla að reyna þennan nýja á-
burð, sem ég fékk hjá grasalton-
unni.
ÓMAR: Heldurðu, að hann græði
á nokkrum mínútum?
SVANHVÍT: Við skulum sjá til.
Komdu. (Þau fara.)
(Konungur, drottning og hirð-
fólkið kemur út.)
97