Æskan - 01.10.1945, Blaðsíða 16

ÆSKAN
Gráni.
Mér þótti ósköp vænt um liann Grána gamla. Það
var steingrár hestur, sem pabbi átti. Gráni var orð-
inn gamall, þegar þessi saga gerðist, og hann var
þess vegna ekkert snúningalipur. En samt var bann
helzti reiðhesturinn minn, því að hann var svo
stilltur og góðgengur, og ég var nú ekki helclur
hurðug til að ríða viljugum liesti. Einn var galli á
Grána, sem mér þótti alveg afleitur. Hann hafði það
til að verða alveg rammstaður, og þá mátti alveg
einu gilda, hvernig ég lét, liann lireyfðist ekki úr
sporunum. Ég var oft orðin svo reið, að ég háskældi,
en það liafði ekki liin minnstu áhrif á Grána. Það
var elcki sjáanlegt að hann viknaði neitt.
Einu sinni sem oftar var ég send að leita að ám
á sauðburði. Það voru óbornar ær, sem höfðu slopp-
ið lir girðingu. Það mátti húast við, að nokkuð langt
þyrfti að leila, svo að pabbi sagði, að það væri hezt
að ég færi á Grána gamla, hann munaði víst eklci
mikið um að halda á mér. Veðrið var hið hezta,
glaða sólskin og blíða. Lambær voru að bíta hér og
livar í móunum, lóan söng óaflátanlega um dýrð
sumarsins, en einhvers staðar úti i mýri var spóinn
að vella graut. Hér og hvar voru lambablóma breið-
ur, og einstöku feimið kattarauga stakk upp kollin-
um og brosli ánægt framan i sólina.
Ég var i bezta skapi og söng við raust, þar sem
Gráni gamli lölraði með mig austur móaná út og
upp frá hænum. Góða veðrið bætti Grána auðvitað
í skapi, svo að nú var hann ekki staður. Ég beygði
nú út af götunum og stefndi á Stóragil, þvi að það
kom stundum fyrir, að ærnar földu sig. þar. Það
höfðu hræður mínir sagt mér, því að ég var ekki
vön að leita fyrir utan bæ. Það sýndi sig lika, að ég
var ekki vön að smala þarna, því að allt i einu
stanzaði Gráni við gróf, sem hann þóttist ekki kom-
ast yfir. Þetta gat svo sem verið rétt hjá honum,
hún var nokkuð breið, en samt held ég, að ég liafði
ekki liikað við að stökkva yfir hana. Ojæja, svona
gat hann Gráni verið vitlaus, hugsaði ég með
gremju. Níu ára gamalt stelpuskott hefur ekki
mikið vit á, að tuttugu og tveggjá vetra gamall hest-
ur, alveg spikfeitur, getur ekki stokkið eins létti-
lega og hún sjálf. Jæja, Gráni þrjózkaðist, og ég
varð að láta undan, reið dálítið upp með grófinni
og kom þar að, sem hún var svo mjó, að ég hefði
leikandi getað hoppað á öðrum fæti yfir hana, og
liver einasti hestur nema Gráni hefði stigið þar yfir
eins og ekkert væri. En Gráni hreyfðist ekki lir
sporunum.
„Hott, hott, Gráni,“ sagði ég. „Nú, ætlarðu ekki
að halda áfram, karlinn?“ Þannig hélt ég áfram að
rausa við Grána góða stund, en allt kom fyrir eklci.
Þá fór ég að hiðja liann vel.
„Elsku Gráni minn, haltu nú áfram!“ En þegar
það stoðaði ekki heldur, fór ég að berja liann, fyrst
laust en svo af alefli, en liann hristi hara eyrun, og
þá fór ég að háorga. Gráni virtist una sér liið hezla.
Ég sá, að ég gat ekki farið upp fyrir grófina,
því að hún náði upp fyrir hrún. Nú fór ég að
hiðja guð heitt og innilega. „Elsku góði guð,
láttu liann Grána halda áfram,“ sagði ég. Ég
man það svo ljóst, að ég var að hugsa um,
livernig guð mundi fara að þvi að koma Grána
af stað. Líklega mundi hann senda engil til þess að
teyma Grána yfir, en livernig skyldi engillinn geta
það, úr þvi að ég gat það ekki? Kannske sendi guð
hara eldingu i afturendann á Gi’ána. Það væri svo
sem mátulegt handa honum. Og allt i einu fór ég að
hugsa um, livað ég mundi gera við staða liesta, ef
ég væri guð almáttugur, og mér duttu mörg ráð í
liug. En livað um það, ég var alveg viss um, að guð
mundi liafa einhver ráð til að hjálpa mér, hvernig
sem hann færi að því.
En ekkert gerðist. Gráni stóð kyrr og kærði sig
kollótlan. En guð liefur vist séð betur en ég og ætl-
azt til, að ég réði sjálf fram úr þessu, því að allt í
einu datt mér i liug, hvort ég kæmist ekki niður
fyrir grófina. Ég reið nú niður með henni, og nú
var Gráni ekki latur.
En livað var þetta? Þarna niðri i grófinni stóð
lcind. .Tá, og það var liún Laufa mín og engin önnur,
og hún jarmaði eitthvað svo aumkunarlega og leit
á mig bænaraugum. Ég fór nú að athuga þetta bet-
ur, og þá sá ég, að niðri í grófarbotninum var lítil
liola. Ég var nú löngu hætt að skæla og stölck ofan
í grófina til Laufu. Svo seildist ég með höndina inn
i holuna, og hvað haldið þið að ég hafi fundið? Ég
fann lítið lamb, já, ljómandi fallega svartflekkótta
gimbur, sem liriðskalf af kulda og bleytu. Ég bar
hana nú upp úr grófinni, og Laufa elti. Svo settist
ég á bak Grána og reið heim, og nú var hann bara
viljugur, gamla skinnið. Það var eins og hann vissi,
hvað til stóð. Laufa elti. Þegar ég kom heim, var
Flekka litla sett inn i volgan ofn og vafin í prjóna-
dúðum. Svo var henni gefin volg mjóllc að drekka,
og þegar hún fór að hressast, var hún færð út í
fjárliús til mömmu sinnar. Og ég þarf víst ekki að
taka það fram, að þar urðu fagnaðarfundir með
mæðgunum.
108