Æskan - 01.10.1945, Blaðsíða 12

ÆSKAN
Hvíld eftir máltíð. Islenzkir hundar.
út á leiksviðið. Bárður kom upp á tröppurnar og
náði í hælinn á öðru stígvélinu hennar, og svo
hjálpaði liann h'ka.
Nokkrar af telpunum breiddu kápur á jörðina úli
við ldiðið. Þar lögðu drengirnir byrðina af sér. Ein
þeirra kraup á kné við hlið hennar og sagði:
„Það hefur víst enginn hreinan vasaklút?“
Allar hendur fálmuðu í vasana, en því miður voru
allir klútar býsna móleitir. En Bárður varð skrítinn
á svipinn, þegar liann dró upp innihald buxnavas-
ans. Fyrst kom eitt skothylki, svo annað — þriðja
—■ fjórða — fimmta!
„Þa — það liefur verið ga — gat á bréfinu," stam-
aði hann og gapti af undrun. Kennslukonan liafði
þá ekki kastað nema einu skothylki i eldinn!
„Snjórinn er þó hreinn, nuddið þið henni um
andlitið með snjó!“ lagði Sverrir lilli til málanna.
Og það reyndist snjallræði, því að um leið og snjór-
inn kom við kennslukonuna, kipptist liún við og
reis upp. Hrm taulaði fyrst eitthvað um, hvar ln’iii
væri, eins og liún væri með hálfgerðu óráði.
En hvað hún var skrítin! Líklega var það mest
af þvi, að gleraugun liöfðu dottið af henni og lágu
inni á stofugólfinu.
Bárður náði sér í spýtu og krækti með henni í
peysuna sína, sem hékk eftir á gluggakróknum.
Hann liafði orðið að liólka sér niður úr lienni til
þess að sleppa. Eftir litla stund voru krakkarnir
komnir aftur hvert á sinn stað inni í skólastofunni.
Og það gekk alveg prýðilega að rannsaka máliö,
það lá undir eins alveg ljóst fyrir. Meira að segja,
lcennslukonan var strax orðin eins og liún átti að
sér, þegar gleraugun voru komin á sinn stað.
Bárður slapp við refsingu, en kennslukonan sagð-
ist vona, að þetta ævintýri yrði honum þarfur lær-
dómur. Og Bárður var ekki frá því.
104
Síðasta ferð gamla kisa að Rauðalæk. Prh.
lokaði ekki dyrunum. Þóttist kisi heppinn, skreið
niður úr jötunni og skauzt út. Beið liann nú um
stund þarna fyrir utan dyrnar. Bráðum sá liann
mús koma hlaupandi utan úr haga, er ætlaði auð-
sjáanlega að leita skjóls í kuldanum. Beið kisi ekki
boðanna, heldur hremmdi músina, fór með hana á
hak við húsin og át hana umsvifalaust. En þetta var
ekki nóg. Maginn var ekki fullur.
Nú var maðurinn búinn að gefa á húsið, féð allt
komið inn og liann farinn.
Læddist kisi nú að dyrunum. Sá hann, að féð var
í þéttum röðum við jöturnar, sína hvorum megin,
en autt bil á milli. Tók liann þá undir sig stölck og
hentist inn að milligerðinni milli fjárhússins og
hlöðunnar. Klifraði liann nú upp i liana í snatri og
fór inn i hlöðu. Þótti ánum þetta hvimleiður gestur,
og þustu þær af jötunum, og sumar þutu jafnvel út
i ofhoði. En kisi kærði sig kollóttan um allt óðagot
í rollunum. Hann hafði svo að segja dottið ofan á
það, sem hann vanlaði. Þarna var önnur mús. Hann
hugsaði ekki um annað en ná lienni, og honuin tókst
það. Hann hámaði hana í sig og sleikli út um á eftir.
Þetta var nú matur, sem honum líkaði. Sofnaði
hann síðan sætt og rótt, og svaf hann til morguns í
heybingnum.
Ekki verða rakin liér öll ævintýri kisa í þessari
ferð, enda voru engir sjónarvottar að þeim. En
snemma morguns að fimm dögum liðnum kom
hann að Rauðalæk. Fór hann beina leið út á
skemmuloft, hreiðraði um sig á poka og sofnaði
vært. Þar svaf hann, unz langt var liðið fram á
morgun.
Einhver gekk harkalega um fyrir utan. Kisi reis
upp á pokanum, sem hann hafði legið á, og mjálm-
aði.
„Nú, svo þú erl þá kominn, gamli minn,“ var sagt
fyrir utan. Við þetla kunnuglega ávarp stökk kisi
upp og inn i liús. Þar lá kerla hans mjög þjáð af
sjúkdómi þeim, sem nefndur er kattafár. Voru
ketllingarnir allir dauðir úr ]>est þessari, svo að
heldur var köld aðkom’an hjá kisa eftir þessa löngu
ferð.
Daginn eltir varð liann að horfa upp á kvala-
fullan dauða kerlu sinnar og fremur óvirðulega út-
för. Kvaddi hann þá kóng og prest og hélt heim lil
átthaganna og sonar síns. Nú var elckert framar,
scm seiddi Iiann að Rauðalæk.
Þessi sonur hans lieitir Brandur, og um liann
kann ég ýmsar skrítnar sögur. Einhverjar þeirra
segi ég kannske seirina.
Sigurður Porsteinsson.