Æskan - 01.07.1963, Síða 12

U M ÍÞRÓTTIR
Knettinum ýtt innanfótar til
samherja. Þegar knötturinn er
sendur samherja, þá er beitt
miðjum fæti. En þegar knött-
urinn er rekinn, er fætinum
beitt framar, eða hérumbil þar
sem liðamótin eru á stórutánni.
Að senda knöttinn.
Munið ]>cssi atriði:
Að senda (skila) aldrei knött-
inn aðeins til að senda hann.
Að almenn regla er að senda
knöttinn yfir á autt svœði og
fyrir framan samherjann, en
ekki beint á hann.
Að koma ekki upp um sig,
hvert senda á, með ]>ví að reka
í áttina ]>angað, eða horfa á
samherja ]>ann, sem senda á til.
I>að eru ]>rjár ]>öfuðleiðir,
sem fara má, ]>egar um send-
ingu er að ræða, og ótal af-
hrigði.
Leikmaður hefur stokkið upp í
knöttinn og sést hann hér, þar
sem hann fer hæst í stökkinu.
Löng sending, það er frá mið-
framverði til útframherja, og
er ]>á ristin notuð, eins og við
venjulega langspyrnu. Raun-
verulega er þessi sending ekki
annað en venjuleg spyrna.
Stutt sending. Við stutta send-
ingu er notuð ytri hlið fótar-
ins (jarkinn). Aðferð ]>essi er
mjög lík og við knattrckstur
með ytri lilið fótar, en tánni
er ekki sveiflað eins mikið.
Hér á líkaminn að sveiflast
í öfuga stefnu við ]>á átt, scm
sent er í, og á þetta við um
allar sendingar, þannig að ef
sent er með hægra fæti, á ]ík-
aminn að hallast um leið lítið
eitt til vinstri, og með því að
gera það, mun andstæðingurinn,
sem er fyrir framan, sennilega
ósjálfrátt lireyfa sig í sömu
átt. En á sama augnabliki er
knötturinn sendur til ]>ægri
með ytri hlið (jarka) hægri
fótar.
Sendingu þessa má fram-
kvæma á tvennan hátt, auðveld-
ari aðferðin, en jafnframt sú
áhrifaminni, er að senda til
hægri, þegar hægri fótur er fyr-
ir framan þann vinstri.
Hins vegar er auðveldara að
villa andstæðinginn, ef um
stutta sendingu er að ræða,
þegar vinstri fótur er fyrir
framan þann hægri.
Knötturinn er ]>ér fremur
dreginn, en að honum sé ýtt,
e» mikla leikni ]>arf til ]>ess
að gera ]>etta, en er mjög
áhrifamikið.
Sending með innri hlið fótar.
Þetta er sýnt á einni myndinni.
Þvi lengri sem sendingin er, )>ví
meira er tánni snúið út, og
innri hlið ristarinnar notuð en
ekki táin. Það er líka l>ægt,
með góðum árangri að nota
innri hlið fótarins, til þess að
gera stutta drynspyrnu.
Sköllun.
Það, sem fyrst ber að læra,
er að fylgja knettinum með
augunum, þar til rétt áður en
hann hittir höfuðið. Til þess
að þetta sé hægt, þarf höfuðið
að vera sveigt aftur, og það
mun þá koma í 1 jós, að knött-
urinn mun sjálfkrafa ko'ma á
réttan stað, en það er efsti
hluli ennisins. Næst er að læra
að nota ]>álsvöðva»a til |>ess að
slá höfðinu gegn knettinum og
með því auka hraða hans. Auk-
ið afl á knöttinn má enn fá
>»eð því að stökkva í ]oft upp,
og þar sem margir eru saman,
er þetta stökk nauðsynlegt, ef
ná á knettinum frá andstæð-
ingunum. I vörn er hæð og
lengd kastsins, sem kemur á
knöttinn, aðalatriðið. En í sókn
er áttin aðalatriðið, og oft verð-
ur að skalla knöttinn niður, ef
takast á að koma lionum til
samherja. Sé enginn andstæð-
ingur nærri, má standa í báða
fætur og senda knöttinn til
samherja með því að hreyfa
höfuðið lítið eitt. Þcgar stokk-
ið er upp til þess að skalla, ]>á
er nauðsynlegt að stökkva
hærra en andstæðingurinn, og
á ]>á að stökkva broti úr sek-
úndu á undan öðruin. E» ekki
»>á maður heldur vera of veiði-
bráður, ætlunin er að hitta
knöttinn, þegar maður er hæst
í stökkinu, svo að sláttur höf-
uðsins og afl ]>að, er fæst með
stökkinu, verði að samanlögðu
sem mest og tryggast. Annar
kostur, er fæst við það að
stökkva rétt á undan andstæð-
ingnum, er það, að axlir þínar
eru lausar við hann, og ]>vi get-
ur ]>ú betur haldið jafnvæginu
og þar með náð l>etur áttinni,
sem þú vilt senda knöttinn i.
Stöðva knöttinn.
Hver leikmaður verður að
læra ]>á list að stöðva knöttinn,
„drepa“ l>ann, sem kallað er,
|>. e. að geta fengið knöttinn
til þess að nema staðar við fæt-
ur sér. Það er á ýmsa vegu,
sem má gera þetta; við sumar
Bakvörður hreinsar frá marki
með skalla. Báðir leikmenn
hafa stokkið hátt upp.
aðferðirnar þarf mikla leikni.
en hér verða þær aðeins nefnd-
ar, sem algengastar eru og að
meslu gagni koma.
Aðferð þessi er í stuttu niáli
sú, að setja fótinn ofan á knött-
inn á því augnaliliki, er hann
snertir jörðina, svo fjaðurmagn
knattarins fái ekki notið sín,
og hann stöðvisl. Varast slial
allt, er líkist þvi, að stappað sé
á knettinum, hann á frekar að
koma í fótinn en fóturinn við
hann. Bezta aðferðin er ef til
vill sú að láta knöttinn hopPa
hálfa eða heila fingurlengd áð-
ur en hann kemur í ilina.
Þegar knötturinn kemur ni'
liáalofti, á likaminn að vera
eins bcinn og hægt er, svo gott
Leikmaður nær tökum á knetti
mcð hægra fæti innanfótar og
er í þann veginn að halda *>
vinstri.
Knattspyrna.
184