Æskan - 01.01.1976, Blaðsíða 11

fljóta niður eftir iæknum. En Jens var hinn reiðasti.
yfir þessari meSferð og gaf stelpunni langt nef.
„Stopp!“ hrópaði Jens, en enginn vildi hjálpa hon-
um, allir hafa líklega haldið að hann væri bara
gúmmídúkka. Straumurinn bar Jens og öndina niður
eftir læknum. Eftir dálitla stund lenti öndin inni í
grasi við bakkann og þá var Jens ekki seinn á sér
að stökkva í land.
Þar var stór kýr á beit. Hún varð víst hissa að
sjá Jens, því að hún hætti að bíta og sagði Bööö! —
Þvílíkur dómadags hávaði, hugsaði Jens og án þess
að líta til baka hljóp hann frá kúnni eins hratt og
hann gat.
Allt í einu datt hann ofan á eitthvað, sem Kktist
stóru, rauðu teppi. „Ég held að ég reyni að sofna
hérna,“ hugsaði Jens og lagði sig niður á þetta,
sem hann hélt vera teppi. En hann fékk nú ekki að
sofa lengi, því að þetta var flugdreki, sem nokkrir
drengir voru einmitt að draga á loft. Áður en Jens
gat forðað sér, var drekinn kominn hátt í loft upp.
Aumingja Jens varð dálítið hræddur, en reyndi þó
að halda sér fast og vonaði að drekinn færi að lenda
á jörðu niðri. En það varð nú ekki af þvi. Drekinn
flaug á trjákrónu og veslings Jens datt um leið á
höfuðið niður (fuglshreiður!
9