Æskan - 01.01.1976, Blaðsíða 37

*
var illt í einni löppinni. Áður en hún vissi af, var hún komin
heim undir íbúðarhús Olsonar, og hún leit af forvitni inn
um lýsta gluggana. Hún sá greinilega inn í dagstofu á
neðri hæðinni. Allt, sem inni var, sást í gegnum stóru,
tjaldalausu gluggana. Það voru víst foreldrar hans, sem
sátu þar inni og léku sér að spilagöldrum. Þetta var friðsælt
heimili og snyrtilegt að sjá. Húsbóndinn var með spilin, en
konan horfði á, og prjónadótið lá við hlið hennar. Húsið
stóð svo lágt, að Tim átti auðvelt með að horfa inn. Hún
sá, að þau brostu hvort við öðru. Son þeirra sá hún ekki.
Húsið handan götunnar stóð miklu hærra, það voru mörg
þrep frá götunni upp að dyrunum. Stúlkan í kaupfélags-
búðinni bjó þar. Skyldi það vera satt, að hún sjái inn í
herbergið hans? Það væri gaman að vita. Og hana langaði
svo mikið til að vita það, að hún gekk efst í þrepin, leit svo
við og sá þá inn í stórt og fallega búið herbergi, sem var
baðað Ijósi frá einhverjum lampa, sem sást ekki. Vegg-
irnir voru gulhvítir og á húsgögnunum var grænt flosáklæði.
Þar voru margar bókahillur, skrifborð og reykingaborð. En
eng'n lifandi sál var þar inni. Tim hafði aldrei séð hús
með svo mörgum gluggum. Skrítið fólk, sem vildi búa
svona fyrir óbyrgðum gluggum.
Nú opnuðust dyr á herberginu og sonur húsráðenda kom
inn, og var í innislopp. Hann gekk að skrifborðinu, tók þar
nokkur blöð og setti sig svo í stellingar fyrir framan
spegilinn.
Hún kipptist við. — Stóð hann ekki þarna og skældi sig
og steytti hnefana! Nú kom hann að glugganum, opnaði
hann og horfði stundarkorn út. Tim stóð eins og mynda-
stytta og stirðnaði af hræðslu um, að hann kynni að sjá
hana. Nú fyrst varð henni Ijóst, hve heimskulega hún fór
að ráði sínu. Auvirðilega. Hún lá á gægjum!
Drottinn minn dýri, hve lengi skyldi hann standa þarna?
Hvergi sást Ijós í húsinu á bak við hana. Helst var að sjá,
að þar væri enginn heima. En ef einhver væri nú heima og
hann fyndi upp á því að kveikja, þá mundi hana alveg bera
við birtuna!
Loksins fór hann frá glugganum. En rétt í því að Tim
ætlaði að hypja sig burt, gerðist nokkuð, sem varð til þess,
að hún hélt áfram þessu athæfi, sem henni fannst áðan
vera andstyggilegt. Þó var þetta verra. Áður stóð hún aðeins
á gægjum, en nú lá hún líka á hleri. Hún heyrði orðaskil,
þegar hann tók til máls.
„Já, ég gerði það, það er satt..
Hvað hefur hann gert, hugsaði Tim örvilnuð, og hvers
vegna æpir hann svona um það?
Nú æddi hann fram og aftur, þreif í hárið á sér, reif svo
af sér sloppinn og henti honum á stól, gekk síðan að
borðinu og tók þar eitthvað. Það blikaði ( hendi hans.
Hnífur!
„Ég játa allt...hún dró mig á tálar, og þegar ég bar
það á hana, hæddi hún mig ... hún hló ... Ég stóðst
þetta ekki lengur... ég elskaði hana svo heitt. Hún hæddi
mig fyrir..."
«1».---M--------------------------------
GAMALT LJÓf)
Ég elska Guð og finn hann fjær og nær,
um fold og geiminn hljómar rödd hans skær,
í geislum Ijóss, er gyllir storð og sund,
I góðs manns sál, I hverjum blómalund.
Er til það hjarta i heimi
sem hrifið verður ei,
að horfa á himingeiminn
í hægum vetrarþey,
þá norðurljósin loga
og leiftra stjörnur smá,
um bláan himinboga
blikandi geislum strá
þá er sem allt sig beygi,
og auðmjúklega ég segi,
skaparinn mildur minn,
ég mikla guðdóm þinn.
Nú gelti vélhjól niðri á götunni, svo að Tim heyrði ekki,
hvaða svívirðingu stúlkan hafði hreytt í hann, því að auð-
vitað hlaut það að vera stúlka. Nú sneri hann sér beint
að glugganum, og Ijósið frá skrifborðslampanum, sem
hann kveikti á, þegar hann tók hnífinn, skein beint framan
í hann. Tim var kalt á höndunum og stakk þeim í kápu-
vasana, en þá fann hún eitthvað hart í vasanum. Leikhús-
kíkirinn hennar! Hann lá þarna síðan í gær, þegar hún
fór með Önnu í sönghöllina. Nú kom hann sér vel. Hún
brá honum fyrir augun og sá, hvernig hann skældist í fram-
an, það var eins og hann gréti og hugur hans virtist fullur
af ógn og skelfingu.
„Já, það var ég, sem drap hana... gerið við mig hvað
sem ykkur þóknast, nú er mér alveg sama...“ Og hann
hneig fram á skrifborðið og herðar hans hristust af ekka.
Svo reis hann upp, fór aftur í sloppinn og svo varð dimmt
í herberginu. Foreldrar hans sátu enn í stofunni niðri og
virtust ekki hafa hugboð um sálarkvalir þær, sem sonur
þeirra leið. Nú sá Tim, að hann kom inn til þeirra og
settist hjá þeim. Hann kveikti sér ( vindlingi og var nú
alveg eins og hann átti að sér.
Þegar hún kom heim, var hún svo föl og tekin, að Anna
dreif hana undir eins ( rúmið og flóaði mjólk handa henni
og lét hoffmannsdropa út (. Það var læknislyf, sem Anna
notaði alltaf gegn kvefi og fleiri algengum sjúkdómum. Tim
vissi að ekki tjáði annað en að hlýða og tók möglunar-
laust við lyfinu. En svo laumaðist hún inn í baðherbergið
og hellti því í þvottaskálina. Þegar Anna kom upp að
stundu liðinni, lést hún sofa, til þess að fá að vera ( friði.
Myrti! Þetta gat ekki verið satt. Brjálsemi hans birtist
auðvitað í þessari fásinnu. Hún huggaðist nokkuð við þessa
tilgátu, en lá lengi andvaka, áður en hún gat sofnað.
35