Æskan - 01.01.1976, Blaðsíða 40

í brjósti mér. Mér fannst vera að birta. Óljóst tók ég
að greina Mórlokkana í kringum mig; þrír þeirra lágu
steinrotaðir fyrir fótum mér, en hinir flýðu sem fætur
toguðu ( óslitinni runu gegnum skóginn. Steini lost-
inn af undrun horfði ég á þessar aðfarir. Sá ég þá
dálítinn rauðan neista berast inn á milli trjánna og
hverfa. Samstundis skildi ég, hvernig stóð á bruna-
lyktinni og flótta Mórlokkanna. Ég gekk nú út úr
skógarrunnunum og sá eldslogana frá brennandi
skóginum fram undan. Það var fyrsti eldurinn, sem
ég hafði kveikt er nú kom æðandi á hæla mér. Ég
svipaðist um eftir Vínu, en hún var horfin. Orgið og
brakið [ eldhafinu, sem valt áfram óðfluga, gaf mér
ótvírætt til kynna, að ég yrði að hafa hraðann á. Ég
greip kylfuna og hélt á eftir Mórlokkunum. Það var
kapphlaup upp á líf og dauða. Einu einni læstist eld-
urinn svo hratt um skóginn til hægri handar við mig,
að ég varð að breyta um stefnu og halda í aðra átt.
Loks komst ég út á lítið bersvæði og sá ég þá, hvar
einn Mórlokkinn þaut fram hjá, auðsýnilega alveg
blindaður af birtunni, og æddi rakleitt inn [ eldinn.
Og nú hófst hroðalegasta viðureign, sem fyrir mig
kom á allri ferðinni inn í framtíðarríkið. Állt sviðið var
upplýst af eldinum, eins og hábjartur dagur væri. Á
þvl miðju var hóll, algróinn þyrnum. Gegnt hólnum
var skógargeiri, sem þegar stóð í Ijósum loga. Á
hólnum voru þrjátíu eða fjörutíu Mórlokkar, ærir og
örvita af hitanum og birtunni. í fyrstunni hélt ég þá
ekki sjónlausa. Lamdi ég þá með kylfunni, þegar þeir
nálguðust mig.
En þegar ég fór að veita þeim betur eftirtekt, sá
ég fljótt, að þeir gátu enga björg sér veitt, og lét
ég þá því eiga sig. Stundum komu þeir skjögrandi
og ráku upp ámátleg vein svo ég hörfaði undan með
viðbjóði. Stundum dró úr eldinum, svo að dimmdi.
Óttaðist é^ þá, að þessar andstyggilegu skepnur
mundu koma auga á mig. En svo braust eldurinn
út á ný. Ég leitaði að Vínu umhverfis hólinn, en hún
var horfin. Ég reyndi að telja mér trú um, að skelf-
ing næturinnar væri tóm martröð og beit mig f
hendurnar og grenjaði til þess að reyna að vekja
sjálfan mig, lamdl jörðina og æddi fram og aftur.
Loks tók ég að núa augun og hrópaði á guð mér
til hjálpar, að ég mætti vakna. Þrisvar sá ég Mór-
lokkana æða inn í logann. Loks bjarmaði fyrir degi
á himninum, yfir eldhafinu og reykjarmekkinum.
Ég leitaði aftur að Vínu, en hún var gersamlega
horfin. Það var svo sem auðskilið, að þeir höfðu
skilið líkama hennar eftir í skóginum. Mér létti mikið
um hjartað, þegar ég þóttist geta gengið úr skugga
um, að hún hefði sloppið við þau hræðilegu örlög
að vera étin af Mórlokkunum. Frá hólnum gat ég nú
greint postulínshöllina grænu, og gat því áttað mig á
því, hvar hvíta sfinxins væri að leita. Skildi ég því við
þennan ömurlega stað og skjögraði áleiðis þangað,
sem tímavélin mín var falin. Ég gekk hægt, því ég
var úrvinda af þreytu og auk þess haltur, og ég harm-
aði mjög hinn hræðilega dauðdaga Vínu. Sorg mín
var sár. Nú þegar ég er kominn hingað aftur í þetta
gamla góðkunna herbergi, finnst mér sorg mín draumi
líkari en veruleika. En ég var algerlega einmana þarna
um morguninn — hræðilega einmana. Og ég fór að
hugsa um húsið mitt heima, arineldinn og ykkur. Og
áköf heimþrá gagntók mig.
En [ morgunsárinu á leiðinni yfir rjúkandi ösku-
dyngjurnar uppgötvaði ég nokkuð. í buxnavasa mín-
um voru nokkrar lausar eldspýtur. Þær hlutu auðsjá-
anlega að hafa dottið úr stokknum, áður en honum
var stolið af mér.