Æskan - 09.09.1901, Blaðsíða 5

89
fyrir bróður sínum. Þetta var honum nýtt
sorgarefni, og þegar móðir hans kysti hann
og ætlaði að hugga hann, grét hann enn
meira.
Læknirinn kom á hverjum degi að vitja
um Georg. Hann sagði ekkert um veika
augað, en skoðaði það alt af nákvæmlega;
sárin á andlitinu voru nú nærri gróin. Peg-
ar læknirinn fór, stóð Hinrik aít af fyrir
utan dyrnar og beið hans til að fá að vita,
hvernig Georg liði. Læknirinn klappaði þá
á kollinn á honum og sagði: „Þúertvænn
drengur að hugsa svona mikið um hann
bróður þinn.“
Georg var nú farinn að klæðast og ganga
um í stofunni; en þó var enn bundið um
augað. Læknirinn skoðaði það á hverjum
degi, og loks varð hann að segja móður-
inni, að það kæmi því miður fram, sem
hann hafði ótta'st frá byrjun; Georg hafði
mist sjónina á særða auganu. Petta voru
sorgartíðindi bæði fyrir móðurina og aðra.
Himik, sem stóð fyrir utan dyrnar og beið
eftir leyfi til að mega koma inn, heyrði það
líka, og nú gat hann ekki stilt sig lengur,
heldur hljóp inn í stofuna til móður sinnar.
„Mamma, það var eg, sem gerði það,“
sagði hann og faldi andlitið í kjöltu hennar.
„Þú veizt ekki hve slæmur eg hefi verið.
Eg fleygði steini í hann Georg og hugsaði
ekki út í, hvað ilt eg gæti gert með því;
eg geiði það í bræði. Ó, mamma mín,
snúðu þór ekki frá mér; vertu ekki reið
við mig! Hvað á eg að gera?“
Móðir hans lagði hendurnar á höfuð hans
og sagði: „Eg hefl alt af vitað það; en
eg ætlaðist til að þú meðgengir það sjálf-
krafa. Já, Hinrik, þú heflr gert bróður þín-
um mikið ílt.“
„Hvað heldurðu að pabbi segi, þegar hann
fréttir það?“ spurði Hinrik kjökrandí.
„Honum mun víst falla það þungt, hve
erfitt þú átt með að stjórna geði þínu. En
hefir þú ekki neitt að segja honuin, Hin-
rik ? “
IJinrik þagði dálitla stund, síðan svaraði
hann: Eg þori ekki að lofa neinu, því eg
hefi gert það svo oft.“
Og þegar eg skrifaði pabba þinum sein-
ast, — það var sama daginn og slysið vildi
til —, þá lofaðir þú lika að ga ta þin fram-
vegis; þú hefir víst gleymt að biðja guð
um að hjálpa þér til þess.“
Hinrik roðnaði en svaraði ekki, því
móðir hans hafði getið rétt til.
Georg hafði altaf staðíð við hlið móður
sinnar og liorft á Hinrik. Nú gekk hann
til hans, kysti hann og sagði: „Gráttu rm
ekki Hinrik minn! Mér er nú ekkert ílt í
auganu, og eg er ekkert reiður við þig
heldur.“
En Hinrik grót enn meira, því hann fannr
hve Georg var miklu betri en hann sjálfur.
Aldrei gleymdist Hinrik það, hve mikið
ílt hafði hlotist af reiði hans og hugsunar-
leysi. Þegar hann ætlaði að reiðast, mint-
ist hann þess jafnan, og bað þá guð um
styrk til að geta stilt skap sitt. Óegar faðir
hans kom heim frá Indlandi, sá hann, a5
Hinrik ha.fði efnt loforð sitt og var svo-
geðspakur og hógvær, eins og hann væri
orðinn alt annar drengur. Yar þetta miki
huggun fyrir foreldra hans, sem að hinu
leytinu voru svo hrygg af því að veslings
Georg hafði mist sjónina á öðru auganu.
XYIII + IX. þýddi.