Æskan - 30.10.1901, Blaðsíða 5

3
sjóninni einni samt; hann krefti hendurnar
að hamarskaftinu, svo að hvítnuðu hnú-
arnir. En buandinn gerði, sem von var, og öll
hjúin, kölluðu ákaflega, báðu sér friðar,
buðu, að fyrir kæmi alt það, er þau áttu.
En er hann sá hræðsiu þeirra, þá gekk af
honum móðurinn, og sefaðist hann og tók
af þeim í sætt börn þeirra, Pjálfa og Rösku,
og gerðust þau þá skyldir þjónustumenn
Þórs, og fylgja þau honum jafnan siðan.
Lét hann þar eftir hafra og byrjaði ferð-
ina austur í Jötunheima og allt til hafsins,
og þá fór hann út yfir hið djúpa haf; en
er hann kom til lands, þá gekk hann upp,
og með honum Loki og Þjálfi og Röskva.
Pá er þau höfðu litla hríð gengið, varð fyr-
ir þeim mörk stór; gengu þau þann dag
allan til myrkurs. P’jálfi var allra manna
fóthvatastur; hann bar kýl Pórs, en til
vista var eigi gott. Þá er myrkt var orð-
ið, leituðu þeir sór til náttstaðar og fundu
fyrir sér skáia nokkurn mjög mikinn, voru
dyr á enda og jafnbreiðar skálanum; þar
leituðu þeir sér náttbóls. En um miðja
nótt varð landskjálfti mikiil, gekk jörðin
undir þeim skykkjum, og skalf húsið; þá
st.óð Þór upp og hét á lagsmenn sína, og
leituðust fyrir og fundu afhús til hægri
handar í miðjum skálanum og gengu þann-
ig; settist Þór í dyrin, en hin önnur voru
innar frá honum, og voru þau hrædd, en
Pór hólt hamarskaftinu og hugði að verja
sig; þá heyrðu þau ym mikinn og gný.
En er leið að dögun, þá gekk Þór út og
sór, hvar lá maður skamt frá honum í
skóginum, og var sá eigi lítill; hann svaf
og hraut sterklega. Þá þóttist Þór skilja,
hvað látum verið hafði um nóttina; hann
spennir sig megingjörðum, og óx honum
ásmegin; en í því vaknar sá maður og
stóð skjótt upp; en þá er sagt, að Þór
varð bilt einu sinni að slá hann með hamr-
inum, og spurði hann að nafni, en sá
nefndist Skrýmir; „en eigi þarf ég,“ sagði
hann, „að spyrja þig að nafni, kenni óg,
að þú ert Ásaþór; en hvort hefir þú dreg-
ið á braut hanzka minn?“ Seildist þá
Skrýmir til og tók upp lianzka sinn; sér
Þór þá, að það hafði hann haft um nótt-
ina íyrir skála, en afhúsið það var þuml-
ungurinn hanzkans. Skrýmir spurði, ef
Þór vildi hafa föruneyti hans, en Þór játti
því. Þá tók Skrýmir og leysti nestbagga
sinn og bjóst til að jeta dögurð, en Þór í
öðrum stað og hans fólagar. Skrýmir bauð
þá, að þeir legðu mötuneyti sitt, en Þór
játti því; þá batt Skrýmir nesti þeirra allt
í einn bagga og lagði á bak sér; hann gekk
fyrir um daginn og steig heldur stórum,
en siðan að kvöidi leitaði Skrýmir þeim
náttstaðar undir eik nokkurri mikilli. Þá
mælti Skrýmir til Þórs, að hann vill ieggj-
ast niður að sofna; „en þér takið nestis-
baggann og búið til náttverðar yður.“ Því
næst sofnar Skrýmir og hraut fast; en Þór
tók nestisbaggann og skal leysa; en svo
er að segja, sem ótrúlegt mun þykja, að
engi hnút fékk hann leyst og engi ólarend-
ann hreyft, svo að þá væri lausari en áður.
Og er hann sér, að þetta verk má eigi
nýtast, þá varð hann reiður, greip þá ham-
arinn Mjöini tveim höndum og steig fram
öðrum fæti að þar, er Skrýmir lá, og lýst-
ur í höfuð honum; en Skrýmir vaknar og
spyr, hvort laufsbiað nokkuð félli í höfuð
honum, eða hvort þeir hefði þá matazt og
séu búnir til rekkna. Þór segir, að þeir
munu þá sofa ganga. Ganga þau þá und-