Æskan - 30.10.1901, Blaðsíða 9

7
i
„Hvað er þetta er hann ekki styttur upp
enn?“
Vegna rigninganna i Björgvin hefir
myndast sú saga, að hestar fælist þar ef
þeir sjái kvennmanri, sem hafi ekki regn-
hlif yfir sér.
Kona nokkur mætti lækni á götu í bæ
einum og þurfti læknirinn að flýta sór.
Rýkur þá konan að honum og segir:
Það er gott að jeg sá yður, læknir
miun. Mér er ílt í hálsinum. Heldur
læknirinn, að það sé hættulegt?*
Læknirinn hugsaði sér að launa henni
fruntaskapinn og segir. „Gerið svo vel, að
kreista aftur augun og reka út úr yður
tunguna þangað til eg segi til.
Konan gerir þetta en læknírinn heldur
leiðar sinnar.
Fólk það, sam framhjá gengur fer að
horfa á konuna og stingur saman nefjum
og segir. „Nei sko kerlinguna. hún hefir
víst fengið krampa í kjálkana".
í þassu kemur lögregluþjónn að, tek-
ur í konuna og segir: „Hví eruð þór að
gapa hór og gjöra uppþot hórna á göt-
unni?“
Það má nærri geta, að konan hefir
sneipst og farið kurteisilegar að ráði sínu
í næsta sinn.
Vitnið. Johann Boje, fiskimanni, var
eitt sirin stefnt til þess að bera vitni í
mjög lítilfjörlegu máli. Dómarinn gekk að
dómara borðinu, ákaflega hátíðlegur og al-
varlegur á svipinn og iagði höndina á
bibhuna.
Hafið nú nákvæmlega eftir mér það, sem
ég segi“, mæiti dómarinn.
„Pað skal eg gera, herra dómari! “ svar-
aði Johann Boje.
„Ég“, . . . mælti dómarinn.
„Ég“, hafði Jóhann Boje eftir honum,
en sagði ekki meira.
„Nú, haltu áfram“ mælti dómarinn, „og
segðu hvað þú heitir“.
„Nú, haltu áfram, og segðu hvað þú
heitir", át Jóhann upp mjög alvarlega.
„Veiztu ekki, hvað þú heitir", kallaði
dómarinn upp?“
„Veiztu ekki hvað þú heitir?“ át Jó-
hann upp enn alvarlegar en áður.
„Nei, þetta er Ijóta vitleysan“ kallaði
dómarinn með hárri rödd.
„Nei, þetta er ijóta vitleysan", hafði Jó-
hann eftir honum.
Ekki þarf að furða sig á því, þótt áiieyr-
endurnir færu að eiga örðugt með að verj-
ast hlátri, enda þótt kyrð og stiiling eigi
að vera í dómsalnum.
Kallaði þá dómarinn upp i vandiæðum.
,.Er hór enginn, sem getur sagt mér
hvað maðurinn heitir?“
Jóhann mælti: „Er hér enginn, sem
getur sagt mór, livað maðurinn heitir?"
Éá gat enginn stillt sig lengur, hvorki
áheyiendur né dómarar, og allir ráku upp
skellihlátur og meíra að segja Jóhann
Boje veltist um, þótt hann vissi alls
ekki að hverju verið var að hlægja. Loks
gat sækjandi málsins stilt sig, og rétti
dómaranum pappírsblað, sem hann hafði
skrifað nafn Jóhanns á.
Nú var haldið áfram með eiðinn.
„Eg Jóhann Boje“, mælti dómarinn.
„Nei, það er nú einmitt ég!“ kallaði Jó-
liann upp.
Var þá farið að lilægja aftur.