Æskan - 30.10.1901, Blaðsíða 8

6
Yoðaleg1 verslun.
í borginni Chicago í Bandaríkjunum eru
smáherbergi útbiíin með barnagull í sum-
um veitingahúsunum. Inn í þessu her-
bergi eru börnin tæld og þar er þeim kent
að neyta áfengra drykkja. Fundu lögreglu-
þjónarnir yfir 20 veitingahús í norðurenda
bæjarins er ráku slika atvinnu. Veitinga-
maðurinn fer þannig að, að hann skreytir
innan'eitt herbergi í bakhlið hússins, lætur
þar litla stóia, borð, myndabækur og barna-
gull þau, sem börnin vilja helst leika sér
að. Að svo búnu er h'till drengur eða
lítil stúlka lokuð inni og gefið sætt vín í
litlu glasi. Svo eru barninu gefnir nokkrir
aurar, og því er sagt að koma með önnur
börn þangað með sér. Safnast því stór-
hópar af börnum í herbergi þessi. Fá þau
vínföng gefins fyrst í stað, en svo er þeim
kent að kaupa þau fyrir aura þá, er þau
hafa safnað sér saman. Tilgangur veit-
ingamannsins er auðvitað sá, að venja
börnin á áfenga drykki, svo börn þau, sem
eiga heima nálægt veitingahúsunum, komi
þangað, og eyði þar peningum sínum þeg-
ar þau eru orðin stór.
Þegar þessi börn eru orðin stáipuð eru
þau þess vegna orðin hneigð fyrir áfenga
■drykki, og afleiðingiri verður sú, að þau
eyða nær því öllu á veitingahúsunum, sem
þau vinna sér inn. Hefir þá veitingamað-
urinn fengið það margborgað, sem hann
gaf börnunum upphaflega. Og hann kærir
-sig lítið um það, þótt börnin spilli sál og
líkama, fé og farsæld sinni. Honum er
nóg, að græða fé, en þeir sem verzla við
hann mega fara í gröfina, vitlausra-spítal-
a,n eða í hegningarhúsið. („Magne").
SKRÍTLUR.
Ung stúlka mætti einu sinni beininga-
manni á vegi sínum, og lét hann hana
skilja með bendingum, að hann væri mál-
lans. Stúlkan hrærðist til meðaumkunar
gaf honum ölmusu og spurði hann hjartan-
lega: „Aumingja maður! Hve lengihafið
þér verið mállaus?“
„í tvö ár“. svaraði auminginn, en það
má nærri geta, hversu stúlkunni hefir orð-
ið við.
Steinhöggari nokkur bjó tíl legstein og
hjó á hann aldur hins látna „89 ár“.
Frændur þess látna komust síðar að því,
að hann hefði orðið einu ári eldri, og
báðu steinhöggarann að breyta skriftinni á
steininum, og bæta einu ári við. Stein-
höggvarinn gjörði það þegar, og nú stend-
ur á steininum. „Dó 891 árs gamall".
(Börn! var það rétt?)
Bærinn Björgvin í Noregi er nafnkunn-
ur fyrir rigningar, enda eru þar stundum
stöðugar íigningar alt sumarið.
Ferðamaður nokkur er dvaldi þar, kvart-
aði því yfir því við Bjöi’gvinarbúa, hve ilt
væri að vera stöðugt votur í fæturna.
„Við höfum vatnshelda skó, og erum
því aldrei votir“ svaraði heimamaður.
„Það hefi eg líka gert“ svaraði ferða-
maðurinn, „en nú er eg hættur því, því
eg var þá altaf stigvélafullur.
Englendingur nokkur var eitt sinn í
Björgvin, og höfðu stöðugar rigningar
gengið meðan hann dvaldi þar. Árið eftir
kom hann þangað aftur, og hitti svo á, að
koma þangað í rigningu. Spurði hann þá
einn kunningja sinn meðal bæjarmanna: