Æskan - 30.10.1901, Blaðsíða 7

5
ið inn á hallargólflð og fyllt af slátri; sett-
ist Loki að öðrum enda, en Logi að öðrum,
og át hvortveggi sem tíðast, og mættust í
miðju troginu; hafði þá Loki étið slátur
alt af beinum, en Logi hafði og ótið slát-
ur alt og beinin með og svo trogið; og
sýndist nú öllum, sem Loki hefði látið leik-
inn. Þá spyr Útgarðaloki, hvað sá hinn
ungi maður kunni leika. En f’jálfi segir,
að hann mun freista að renna skeið nokk-
ur við einhvern þann, er Útgarðaioki fær
til. Hann segir, Útgarðaloki, að þetta er
góð íþrótt, og kallar þess meiri von, að
hann sé vel að sér búinn um skjótleikinn,
ef liann skal þessa íþrótt inna; en þó læt
ur hann skjótt þessa skulu freista. Stend-
ur þá upp Útgarðaloki og gengur út, og
var þar gott skeið að renna eftir sléttum
velli. Þá kallar Útgarðaloki til sín svein-
staula nokkurn, er nefndur er Hugi, og bað
hann renna i köpp við fjálfa. Þá taka
þeir hið fyrsta skeið, og er Hugi því fram-
ar, að hann snýst aftur í móti honum að
skeiðs enda. Þá mælti Útgarðaloki: „þurfa
muntu, Þjálfl, að leggja þig meir fram, ef
þú skalt vinna leikinn; en þó er það satt,
að ekki hafa hór komið þeir menn, er mór
þykir fót.hvatari en svo.“ Þá taka þeir
aftur annað skeið, og þá er Hugi er kom-
inn tii skeiðs enda, og hann snýst aftur,
þá var langt kólfskot til Þjálfa. I3á mæiti
Útgarðaloki: „vel þykir mér Þjálfi renna;
en eigi trúi ég honum nú, að hann vinni
leikinn, en nú mun reyna, er þeir renna
hið þiiðja skeiðið.“ Þá taka þeir enn skeið;
en er Hugi er kominn til skeiðs enda og
snýst aftur, og er Þjálfi eigi þá kominn á
mitt skeiðið; þá segja allir, að reynt er
um þenna leik. Þá spyr Útgarðaloki Þór,
hvað þeirra íþrótta mun vera, er hann
muni vilja birta fyrir þeim, svo miklar
sögur sem menn hafa gjört um stórvirki
hans. Þá mælti Þór, að heizt vill hann
það taka til, að þreyta drykkju við einhvern
mann. Útgarðaioki segir, að það má vel
vera, og gengur inn í höllina og kallar
skutilsvein sinn, biður, að hann taki vítis-
horn það, er hirðmenn eru vanir að drekka
af. Því næst kemur fram skutilsveinn
með horninu og fær Þór í hönd. Þá mælti
Útgarðaloki: „af horni þessu þykir þá vel
drukkið, ef í einum drykk gengur af, en
sumir menn drekka af í tveim drykkjum,
en engi er svo lítiil drykkjumaður, að eigi
gangi af í þrimur." Þór lítur á hornið, og
sýnist ekki mikið, og er þó heidur langt,.
en hann er mjög þyrstur; tekui' að drekka.
og svelgur allstórum og hyggur, að eigi'
skal þurfa að lúta oftar að sinni í hornið.
En er hann þraut orindið, og hann laut
úr hojninu og sér, hvað leið drykkinum,
og lýst honum svo, sem allhtill munur
mun vera, að nú sé lægra í horninu en
áður. Þá mælti Útgarðaloki: „vel er drukk-
ið, og eigi til mikið; eigi mundi ég trúa,.
ef mór væri sagt frá, að Ásaþór mundi
eigi meira drykk drekka; en þó veit ég,
að þú munt vilja drekka af i öðrum drykk. “
Þór svprar öngu, setur hornið á munn sór
og hyggur nú, að hann skai drekka meira.
drykk, og þreytir á drykkjuna, sem honum
vannst til erindi, og sér enn, að stikiilinn
hornsins vill ekki upp svo mjög, sem hon-
um líkar; og er hann tók hornið af munni
sér og sér, lízt honum nú svo, sem minna
hafi þrotið en í hinu fyrra sinni; er nú
gott berandi borð á horninu. (Framh).