Æskan - 17.03.1902, Blaðsíða 2

46
einn dag var hann borinn heim af varðstöðv-
unum mjög sár. Það kom brátt í ijós, að
nauðsyn bar til að skera hann til að ná
kúlunni út tír sárinu, og sáralæknirinn
bauð honum staup af brennivini tii að
styrkja sig.
Drengurinn færðist undan að drekka
vínið.
Læknirinn mælti: „Elann heftr mist
svo mikinn þrótt vegna blóðrásarinnar, að
eg get ekki ábyrgst líf hans, ef hann vill
ekki drekka þetta“.
„Frank, gerðu það fyrir mig að drekka
tír staupinu “, mælti eg.
Hann svaraði: „Hen-a herforingi, eg vil
feginn gera alt, sem þér biðjið mig um.
En þetta get eg ekki“.
„Þtí heftr aldrei verið mér óhlýðinn;
vertu það nú ekki heidur ntína".
fá Jeit, luinn á mig, og augu hans vom
full af tárum af kvölunum, og svo sagði
hann: „Herra herforingi! Þó þér segðuð
mér að standa frammi fyrir fallbvssu-
kjafti, mundi eg gera það, ef eg gæti. En
þetta get eg ekki“.
Það fauk i mig, því mér þótti vænt
um drenginn, eins og hann hefði verið
bróðir minn. Eg brýndi raustina og sagði:
„Hvers vegna viltu gera mér svo mikið á
móti. Þtí stofnar sjálfum þér i voða og
þtí hefir engan rétt tii þess. Drekktu ntí;
þá gleðmðn móður þína“.
Hann titraði, og tárin, sem líkamlegu
þjáningarnnr höfðu þrýst fram í augu honum,
en ekki iengra, þau runnu nú viðstöðulaust,
er hann tók til máls: „Herra herforingi!
Ástæðan tii þess, að eg vil ekki drekka
brennivín, er ástin til hennar móður rninn-
ar. Faðir rninn dó af völdurn ofdrykkjunn-
ar, og móðir mín hefir sagt, að það geti
komið fyrir mig að fara sömu ieiðina. Eg
hefi þvi lofað henni, að smakka aldrei
þetta banvæna eitur, sem heflr gert hana
ekkju og svift mig föðurnum. Þó það
kosti mig lífið, ætla eg samt að halda lof-
orð mitt“.
Eg hlustaði hljóður á hann, og eg virti
hann svo mikils fyrir það, hve orðheldinn
hann var.
Þtí spyi, lesari mirin góður, hvort hann
hafi dáið. Nei, honum batnaði brátt og
varð innan skamms alheill — þó hann drykki
ekki brennivínið.
Síðan hefi eg enga trtí haft á styrkjandi
áhrifum áfengisins.
(Eftir „Jung Siegfrid“.)
--ooo- —
Móðurtrygð.
í litlum htískofa, sem stóð við fjörð einn
í Noregi suðvestanverðum, bjó ekkja nokk-
ur. Þegar htín rnisti mann sinn, voru
þeir tveir, sem hugguðu hana í sorginni;
annar var frelsarinn Jestís Kristur, en hinn
var Hinrik litli, sonur hennar.
Tímar liðu, og drengurinn hennar litli
varð tápmikill og fjörugur unglingur. Ntí
vildi hann fara í siglingar. Ailar bænir
voru árangurslausar; hann vildi ferðast,
vildi skoða sig um í heiminum, og svo
varð móðirin ein eftir í iitla htísinu.
Árin liðu óðfluga. Við og við fékk htín
bréf, og við og við slæddust smá-blótsyrði
inn i þessar fáu línur, sem Hinrik sendi
móður sinni, og jók það eigi alllítið á
harm hennar og kvíða. Og svo kom hann