Æskan - 17.03.1902, Blaðsíða 4

48
Oscar Alsing varð brátt að yfirgefa hann.
Seinna um kvöldið sendi hann af stað bréf
til föður síns, og innan í því var dálítill
miði til móður Hinriks, og stóðu á hon-
um þessi orð:
„Eg hit.ti Hinrik í dag og vei-ð með hon-
um á „Wilkie Gollins." Að átta mán-
uðum liðnum komum við að öllu forfalla-
lausu aftur t.il Lundúna. Eg skal gæta
hans á leiðinni og reyna að fá hann
með mér á sjómannahælið, þegar við
komum aftur.
Yðaj-
Oscar Alsing.“
Átta mánuðum siðar, um kvöldtíma,
voru tveir sjómenn á gangi í Well Street
í Lundúnum, og voru þeir að tala saman
um hitt og þetta.
„Rétt áðan varð göinul kona undir vagni
héi-na á götunni. Það var verið að flytja
hana á L. . . sjiíkrahús, þegar eg fór fram
hjá. Það var það, sem tafði mig, Hinrik."
„Já, já; það er nóg eft.ir af þeim.“
„Það máttu ekki segja., Hinrik; svo létt-
úðaríullur máttu ekki vera. Veslings gamla
konan ætlaði að hlaupa yfir akbrautina —
það leit út. fyrir að hún væri að elta ein-
hvern, — en svo kom vagninn; hún hras-
aði og dat.t, og vagninum var ekið yfir
hana. Það var sagr., að hún hefði verið
voðalega illa útleikin."
„Það er svo. Hvern svo sem ætli hún
hafi verið að elta?“
„Þú æt.tii' að skammast þín, Hinrik, fyr-
ir það, hvað þú ert harðbi-jósta við þá, sem
bágt eiga..“
„Getui- vel verið. En nú skal eg segja.
þér eitt, og það er það, að eg er orðinn
leiður á að vera i þessu bænahúsi, sem þú
fórst með mig í: þar er alt svo ófi-jálslegt
og leiðinlpgt. Eg er frjáls maður, og vil
ekki vera. í neinu fangelsi. Nú veiztu það.
Á moigun flyt eg mig burt úr sjómanna-
hælinu og útvega mér gistingu annarstað-
ar, þar sem mér sjálfum líkar.“
Rétt. í þessu kom að haki þeim maður,
og gekk hratt; það var préstur. Sjómonn-
irnir heilsuðu honum; hann tók kveðju
þeiri-a og sagði síðan:
„Hvor ykkar er það, sem heit.ir Hin-
rik E. . ?“
„Það er eg,“ svai'aði Hinrik.
„Viljið þér þá gera svo vel að koma
með mér,“ mælti prestur alvarlega; „kona
ein, sem er yður mjög nákomin, liggur fyr-
ir dauðanum á L. . . spítala, og langar til
að sjá yður, áður en hún deyr.“
„Eins og presturinn óskar. En þetta hlýt-
ur a.ð vei-a misskilningur; eg á ekki marga
kunningja hér.“
„Það er þó satt, Hinrik. “
„Jæja þá.“
Ljós logaði á litlum lampa í herberginu,
sem sjúklingin'inn lá i, og varpaði daufri
glætu á konunn, seni i riiminu hi. Hár
hennar var hvít.t, Sfin snjór. andlitið fölt.
og maguj'leitt. Augun voru lokuð, en þó
svn.f hún ekki. Hönd hennar hreyfðist
ói'ólega, eins og hún væri að leita einlivers,
en gæti eigi fundið það.
Hinrik staðnæmdist frammi við dyrnar.
Pi'estui'inn gekk að rúminu, iaut niður að
konunni og hvíslaði einhverju að lienni.
„Hvar? Hvar er hann? Hiniik, hvar
ertu ?“
Sjómaðui'inn hi'ökk við.
„Miiiuma, mainma!" stamaði hann.
„Já, barnið mitt. Komdu hingað, dreng-