Æskan - 17.03.1902, Blaðsíða 8

52
hann alt í einu að lesa af mesta kappi.
Á sama hátt hafði vinnufólkið oít hætt að
masa saman, og farið að keppast við það,
sem það átti að gera, jafnskjótt og það
heyrði fótatak húsmóður sinnar; en León
mundi þó sérstaklega eftir einu atriði í
sambandi við þessa skó.
Það var einu sinni um sumar í allra
benta veðri. Drengurinn sat i herbergi sínu
og var enn þá latari, ©n hann átti vanda
til. Faðir hans var að heiman við störf
sín, en amma hans var að sjá um stór-
jjvottinn urn sumarið. Var búið að breiða
út mjög mikið af ióreftsfötum, sem átti að
þurka í sólskininu, og sem síðar átti að
brjóta vandiega saman og geyma í íata-
skápunum; og þar sem enginn gætti að
•drengnum, var hann iðjulaus og glápti út
um giuggann, í stað þess að læra lexíur
sinar, síðari hluta dagsins. Stóri hundur-
inn í garðinum setti lappirnar upp í glugg-
ann og nuddaði sér með höfuðið upp
að drengnum, eu drengurinn var að klappa
honum, og tók hann ekkert eftir, hvað
tímanum leið, fyr en hann átti að fara
aftur í skólann. Sá hann nú hvíiik vand-
ræði hann mundi komast í, ef hann kynni
ekki neitt. En alt í einu datt honum í
hug, að hann hefði séð bók innan um
bækur föður síns, þar sem Ciceros ræð-
urnar, sem hann átti að læra á iatínu,
voru prentaðar með latinu á annari biað-
síðunni en á fiönsku á hinni. Næði hann
þessari bók, þurfti hann ekki að hafa neina
örðugleika við að þýða það sem hann átti
að skila. Hann var ekki lengi að
hugsa sig um þetta, en gekk í skyndi inn
í stofu föður síns, opnaði bókaskáp hans
•og var svo heppinn, að finna bókina þegar.
Fór hann með hana inn í herbergi sitt
og var nú hróðugur yfir því, að geta þýtt
latínuna með jafn hægu móti; en alt í
einu voru honum gefin tvö högg utan und-
ir, svo hann hrökk á fætur og sneri sér
við. —
Drengurinn hafði verið svo önnum kaf-
inn, að hann tók ekki eftir þvi, að amma
hans kom inn, og hafði hann ekki heyrt
fótatak hennar á mjúkri gólfábreiðunni; og
þarna stóð hún nú fyrir frarnan hann með
annan skóinn í henditmi, sem hún hafði
barið hann með, en sorgar svipur og reiði
var í útiiti hennar. León horfði rtiður í
góifið af sríeypu; hann þurfti engar frekari
skýringar, því samvizka hans hafði sagt
honum það skírt og skilmerkilega.
„Svona hefirðu það. Þú lest þýðinguna
í bókum, og lætur svo sem þú hafir starf-
að að henni sjálfur. Þú lýgur að öðrum
með verkum þínum, jafnvel þótt þú hafir
ekki logið með tungu þinni enn; en það
líður ekki á löngu áður þú byrjar á því;
þú tekur að lesa lexíu þina upp úr bókinni,
þegar þér verður hlýtt yfir, og segir, að
þú hafir verið sjúkur, þegar þú hefir slæpst
í stað þess að læra, og verði þér trúað,
líður ekki á löngu áður þú ert orðinn út-
lærður svikari. Eg semdi boð í skólann,
að þú komir ekki, því eg vil aðþúgleym-
ir þessu ekki of fljótt". [Framh.j
&&&' Úrsagnir úr „Æskunni,“ skriflegar,
bundnar yið árgangamót, (1 okt.), ógildar nema
komnar séu til afgreiðslumanns fyrir 1. ágúst.
SIGURÐUR JÓNSSON kennttri, Vesturgötu ‘21. annastút>
sendingu liluðsins og ulla afgreiðslu, tekur K móti liorgun, og
kTÍttar fyrir o. s. frv.
Aldar-proutsiniðja. Fappírinn frá Jóni Ólafssyni.