Æskan - 17.03.1902, Blaðsíða 3

47
heim, félaus, uppivöðslumikill og óstýrilát-
ur. Margt hafði hann séð og heyrt, margt
lært., en líka mörgu gleymt. Það voru
erfiðir dagar fyrir móðurina; hún talaði
við hann, en hann daufheyrðist við öllum
fortölum hennar og svaraði ekki öðru en
ónotum eða öðru enn verra. Og svo einn
dag, þegar hún hafði alvariega leitt honum
fyrir sjónir þá lífsstefnu, er hann hafði tek-
ið, þá yfirgaf hann hana að nýju, og sór
þess dýran eið, að hann ætlaði aldrei fram-
ar að vitja foreldra húsa.
Nú var móðirin enn á ný ein eftir í
húskofanum litla, og liðu þannig mörg ár.
Dag og nótt hugsaði hún um haiin með
angist og kvíða; hugsanir hennar snerust
allar um hann, því að hann var hið eina,
sem hún átti hér á jörðu. Hárið tók nú
að grána og hrukkur fóru að sjást í and-
liti hennar. Það voru þau merki, sem
svefnlausar nætur, sorg og söknuður, grát-
ur og bænir eftir skildu.
— — — — Allan þennan tima var
Hinrik i siglingum. Margar og erfiðar voru
sjóferðirnar, sem hann fór; en alla þá pen-
inga, sem hann innvann sér, notaði hann
þegar hann kom á land til að drekkja með
þeim heimþránni og endurminningunum.
Hann hitti marga sjómenn af ýmsum þjóð-
um; en hann gætti þess vandlega að ráða
sig aldrei á neitt skip, þar sem Norðmenn
voru fyrir.
Eitt sinn réðst hann á skip í Lundún-
um. Hét skipið „Wilkie Coliins," og hafði
það mist tvo menn og þurfti því að fá tvo
nýja í staðinn.
„Eru nokkrir Norðmenn á skipinu?“
spurði hann skipstjórann.
»Nei.“
„Jæja, þá er eg til.“ Svo var gerður
samningur um kaupið og Hinrik ráðinn á
skipið.
Daginn eftir, þegar hann kom út á skip-
ið, kom honum það mjög á óvart, er einn
skipverja bauð hann velkominn á norsku,
og meira að segja kannaðist hann strax
við, að maður þessi talaði mállýzku þá,
sem töluð er vestanfjalls í Noregi.
„Nei, ert þú kominn þarna, Hinrik? Yertu
velkominn!"
Það var miðaldra, skeggjaður háseti, sem
ávarpaði hann þannig í sarna bili sem hann
sté á skipsfjöl.
„Skipstjóiinn sagði, að enginn Norðmað-
ur væri á skipinu."
„Nei, það vur heldur ekki. En nú erum
við tveir. Eg var ráðinn á eftir þér.“
„Einmitt það.“
Stýrimaðurinn kallaði á Hinrik, svo að
samræðan varð ekki lengri. Hvað átti hann
að gera? Það gat ekki komið til mála
að strjúka. Hann varð að una við svo
búið. Hann reyndi að forðast landa sinn
um daginn, eftir því sem honum var mögu-
legt. En þegar kvölda tók, kom Norðmað-
urinn aftur til hans.
„Hvernig líður henni mömmu þinni,
Hinrik ? “
„Eg veit ekki, hvaða rétt þú hefir til að
spyrja um það; mér er ókunnugt um, hver
þú ert,“ svaraði Hinrik þurlega.
„Fyrst þú hefir gleymt henni, þá er það
ekki svo undarlegt, að þú hafir gleymt
Oscar Alsing, skólabróður þínum.“
„Það getur vel verið; það er svo langt
síðan.“
„Já, svo er það.“
í*að varð litið úr samtalinu, svo að