Æskan - 17.03.1902, Blaðsíða 7

51
heim með sér og málaði eftir honum and-
lit Júdasar. Bn daginn, sem myndinni
var lokið, sagði hinn ókunni maður við
málarann: „Munið þér ekki eftir, að þér
hafið málað mig einu sinni áður?“ -— Og
hver haldið þið svo, að maðurinn hafi ver-
ið? Það var Piet.ro Bandinelli.
Svo mjög getur Afengið og syndin um-
breytt andliti og hjarta mannsins.
(Dansk Kirketidende).
Rauðu skórnir.
[Framh.]
Stúdentinn svaraði ekki. Ilann hélt á
skónum í hendinni, starði á þá og sagði,
að nokkru leyti við sjálfan sig: „Eg þyrði
að sverja, að það eru þeir sömu“. Að
svo mæltu dró hann hægri höndinni yfir
augu sér til þess að átta sig, snéri sér
þvi næst að ruslasalanum og sagði hon-
um, að hann ætlaði að taka skóna og
borga þá með nokkru af fötunum, er hann
ætlaði að selja.
Hálfri stundu síöar gekk ruslasalinn of-
an stigann frá stúdentinum. Hann var
reyndar ekki alis kostar ánægður, því stú-
dentinn hafði þó ekki selt öldungis alla
muni sína; en hann hafði ekki haft hug-
mynd um verð á noinu; hafði hann selt
hitt með mjög lágu veiði, en aftur á móti
keypt skóna óhæfiiega dýrt. Fanst rusla-
salanum því, að hann hefði nælt. allvei á
viðskiftunum.
„Eg hefði mátt sitja með skóna í tíu
ár, ef honum hefði ekki litist svona vel á
þá“, muldraði hann fyrir munni sér. „Það
skyldi þó ekki vera, að hún amma hans
hefði átt þá“.
Stúdentinn var einmitt að velta því sama
fyrir sér. Iíann studdi oinboganum á
borðið með hönd undir kinn og starði á
litlu rauðu skóna, sem hann hafði iátið
ofan á afarstóra lögbók, er var á borðinu..
Skyidu það nú vera sömu skórnir og hún
amma hans átti einu sinni, og hann mundi
svo nákvæmiega vel eftir? fíann brosti,
en bros hans var þó hálfbiandið sorg, því
iðrunartiifinning vaknaði í huga hans, og
svo leit út sem þessir litiu rauðu skór
væru sendir honum fiá himnum til þess
að stöðva hann á glötunarvegi þeim, er
hann var kominn á.
Ein stund leið eftir aðra. Stúdentinn
átti að vera að hlust.a á fyrhiestur eins
háskólakennarans, en hann hlustaði á aðra
rödd, sem var alvarlegri og áhrifameiri;
hánn fór að hugsa um líf sitt á æskuár-
unurn, og gleymdi háskólakennaranum og
fyririestrinum hans.
León Lavenay misti móður sína með-
an hann var á bernskuskeiði og var því
tekinn til fósturs af ömmu sinni. Hún var
ágætiskona, fjörmikil, en einbeit.t og fús
á að leggja mikið í sölurnar fyrir aðra.
Auk þess var hún orðin trúrækin með
aldrinum. Hún fór aldrei að heiman nema
þegar hún fór i kirkju og var ávalt í sams-
konar búningi og hafði tiðkast á æskuár-
um hennar; hún var jafnan á rauðum
skóm, með háum hælum, og marraði mjög
í þeim, þegar hún gekk um herbergin.
Hafði drengurinn oft hangið iðjulaus yfir
því, er honum var sett fyrir, eða verið að
mála í bækurnar, en í hvert sinn, sem
hann heyrði fótatak ömmu sinnar, fór