Æskan - 30.07.1902, Blaðsíða 2

78
ÆSKAN.
þau æ að verða fullkomnari. Stærstu segl-
skip eru nú með 6—7 siglum. íbúar á
Indlaiidseyjum hafa segl fléttuð úr pálma-
blöðum. Forfeður okkar, sem mikið bár-
ust á, höfðu sumir stöfuð segl (röndótt) og
þótti það bera vott um hið mesta skraut.
Stafnarnir voru og oft útskornir, með dreka-
höfði að framan, en spoiði að aftan.
Árið 1807 var fyrsta gufuskipið sett á
ílot í Ameríku. Hét sá maður Robert Ful-
ton, er fyrstur gerði það. Nú er næstum
helmingur allra haffærra skipa gufuskip.
Sumir bátar eru lcnúðir áfram með raf-
magni.
Fram eftir öllum öldum voru skip
miklu háreistari á sjónum eftir stærð, en
þau eru nú, yfirbyggingin miklu meiri.
Yoru þau því miklu verri i sjó að ieggja.
Árarnar voru notaðar á haffærum skipum
samhliða seglnnum fram eftir öllum öldum.
Pá þótti undur, ef skip komu hingað tvis-
var frá Noregi sama sumarið. Nú má fara
milli Englands og Ameríkuá 5-—6 sólarhring-
um.
---------------
„Yitlausa Berta.“
Það kölluðum við hana.
Eg man svo glögt eftir því, hvað okkur
krökkunum þótti gaman að kalla á eftir
henni: „Yitlatisa Berta! Vitlausa Berta!
Komdu'og taktu okkur!“ Og eg man líka,
hvernig gamla konan, sem var há vexti,
mögur og hvít fyrir hærum, veifaði stafn-
um á eftir okkur og reiddi hann hátt til
höggs, og það með þvíliku augnaráði, að
okkur þótti ráðlegast að láta hana ekki ná
i okkur. Aldrei varð þó af því, að hún
lumbraði á neinum. Við vorum fljótir á
fæti og héldum okkur alt, af kippkorn frá
henni; og þó það kæmi fyrir, að einhver
af þeim minstu kæmist ekki nógu fljótt.
undan, og Berta gamla næði í hann, þá
barði hún hann þó ekki. Hún tók bara í
hann, þar sem hann lá örvita og hljóðandi
af hræðslu, og reisti hann upp — lamdi
svo stafnum í jörðina og tautaði fyrir munni
sér: „ Óhi-æsis brermivínið! “
Að þessu hlóum við, þótti það ákaflega
skrítið, að hún skyldi kenna brennivininu
um prakkaraskapinn í okkur, og versrn.ð-
um æ því meira.
Nú, hættuleg var hún ekki eftir þessu.
En þó þorði aldrei neinn okkar að láta hana
ná í sig; okkur þótti það óvailegra, og
svo var augnaráðið svo óviðfeldið. Samt
gátum við aldrei látið hana í friði, og oft
vorum við mjög slærnir við „vitlausu Bertu."
Það konr fyrir, að við tókum upp steina
og gerðurn okkur líklega til að kasta þeim
í hana, og hún var vist líka sjálf oft hiædd
urn, að við mundum gera það; en venju-
Jega hættum við við að fleygja steininum,
eða þá við fleygðum honum í alt aðra átt.
Verulega vondir vorum við í rauninni ekki;
en þegar eg nú hugsa um það alt, sem
við höfðum í franrmi við lrana, og hvað
við vorum harðbrjósta, þá st.irigur það mig
í hjartað, og eg óska þess, að ýmsar af
æskusyndum mínum hefðu ódrýgðar verið.
En það var Fsagan af henni „vitlausu
Bertu,“ sem eg ætlaði að segja ykkur.
Eg hafði aldrei heyrt hana, fyr en einn
dag, þegar faðir minn kom að mér, þar
sem eg ásamt nokkrum öðrum var að
stríða Bertu gömlu, og það öllu rneira, en
vandi var til.