Æskan - 30.07.1902, Blaðsíða 6

82
ÆSKAN.
Yilhjálmur var mjög örvæntingarfullur, en
Berta huggaði hann og mælti: „Guði sé
lof, að við eigum þó drenginn okkar eftir.
Hugsaðu þér, ef við mistum hann.“ Það
hýrnaði dálítið yfir honum, og þegar þau
komu inn í stofuna, sagði hann við kon-
una, sem kom á móti þeim: „Nú erum
við fátæk. En komdu hingað með Ólaf
litla; hann er nú aieiga okkar“. „Já,
komdu með barnið," sagði Berta, og hné
niður á stól. „Óiaf? Barnið?" hrópaði
konan. „Hann er ekki hér.“ Vilhjálmur
og Berta litu hvort á annað utan við sig
af ótta og kvíða; en í sama bili spruttu
þau bæði upp og hlupu út. „Afi! Ólafur!
Ó, guð hjálpi okkur!“
Skamt frá dyrunum hrösuðu þau í myrkr-
inu um eitthvað, sem lá rétt við veginn.
Bað var afi gamli með drenginn. Hann
hafði dottið og lent ineð höfuðið á steirii,
og hafði legið meðvitundarlaus þarna úti í
kuidanum. Berta tók barnið og flýtti sér
inn með það, en hinir komu á eftir með
gamla manninn. Þegar hún kom inn í
birtuna með Ólaf, sá hún brátt, að öll von
var úti; hann var kaldur og stirður. Vil-
hjálmur kom mátulega að til að grípa hana,
því hún hné meðvitundarlaus niður um
ieið og hún hrópaði: „Hann er dauður!
Við höfum mist Ólaf líka!“
Hún fékk heilabólgu og iá lengi. En
þegar hún komst á fætur aftur, hafði hún
mist vitið. Hún heitaðist við alt og alla,
«n sagði þó aldrei annað en þetta, sem þér
hefir fundist svo hlægilegt: „Ó, óhræsis
brennivínið! “ í 10 ár var hún á geðveikra-
stofnun, og á því tímabili dóu bæði maður
hennar og tengdaforeldrar.
En þar sem hún nú ekki gerir neinum
neitt mein, heldur iætur sér nægja að heit-
ast við þann óvin, sem hefir eyðilagt líf
hennar, fær hún að ganga laus, og er nú
hjá hjónum nokkrum, sem annast um hana.
En, veslingurinn, hún er orðin athlægi ó-
þægra barna — hún, sem lagði í sölurnar
alla gæfu sína í lífinu fyrir hjartagæzku
sína við börnin. Finst þér það réttlátt?"
Eg hafði hlustað á með athygli. En er
á loið söguna, grúfði eg mig niður og grét —
grét sárt og lengi. Eg grét yfir óhamingju
veslings Bertu, en mest þó yfir því, hve
vondur eg hafði verið við hana.
Faðir minn strauk hendinni um höfuð
mér og mælti bliðlega: ,.Bara að þau
kæmu frá hjartanu, tárin þin, drengur
minn, og að það, sem eg hefi nú sagt þér,
mætti verða þér lærdómur fyrir líflð. “
Og það varð það.
„Vitlausa Berta“ fékk lausn frá lífinu
skömmu síðar, og fór til ástvina sinna,
þangað, sem ekkert ilt getur grandað. En
eg get aldrei gleymt henni. Þegar eg heim-
sæki æskustöðvar mínar, legg eg æfinlega
nokkur blóm á loiðið hennar eins og dá-
litla friðþægingarfórn fyrir syndir mínar
gegn henni. Og þegar eg sé börn henda
gaman að hrumum eða fáráðum, þá fæ
eg ætíð sting í hjartað, því sagan um
„ vitlausu Bertu “ rennur mér þá í hug og
minnir mig á mínar eigin yfirsjónir.
[Eftir „Magne.“]
------o^oo-------
Tyrfingur.
[Fornaklarsögur Norðurlanda I.].
Niðurlag. -----
Einn jólaaftan í Bólm þá strengdi Angan-
týr heitjað bragarfulli, sem siðvenja var til,