Æskan - 30.07.1902, Blaðsíða 4

80
ÆSKAN.
-w
hvar sem liún fór, og það var af þvi að
hjartað var gott. Sá, sem hefir gott hjarta,
gerir aldrei annað en það, sem gott er.
Að ári liðnu lá litill glókollur í vögg-
unni, og amma gamla sat og vaggaði og
prjónaði, og aldrei varð hún þreytt af að
horfa á glókollinn; og svo kom a.fi gamli
og læddist á sokkaleistunum til að lita á
sonarson sinn, en Berta var við verk sín
frammi í eldhúsinu og söng þá öll falleg-
ustu kvæðin, sem hún kunni. Já, á því
heimili átti hamingjan heima; en á því
urðu snögg umskifti.
Þegar Ólafur litli var orðinn hér um bil
missiris gamall, íeitur og efnilegur, þá bar
svo við eitt kvöld um veturinn i versta
veðri, að tveir flakkarar komu og báðu
um að lofa sér að vera um nóttina. Vil-
hjálmur og Berta voru að vísu hrædd við
þess konar fólk, því þau vissu, að það er
ekki æfinlega gott að eiga mikið við það.
En þegar annar flakkarinn skýrði frá því,
að konan hans og 3 ungbörn, er hann æt.ti,
sætu úti í vagninum og vonuðust eftir að
fá húsaskjól, þá opnaðist bæði hjarta og
hús, svo að hjónin tóku með gleði á móti
gestunum. Berta grót af meðaumkun með
börnunum. Yngsta barnið var bundið á
herðar móður sinni og hin tvö héidu stöð-
ugt í kjólinn hennar. Öii voru þau óhrein
og grátandi af kulda og þreytu.
Berta setti fyiir þau borð og gaf þeim
öllum mat og þvoði þeim. Um konuna
og bömin var búið frammi í eldhúsinu, en
karlmennirnir áttu að liggja úti í hlöðunni,
og fengu þeir skinnfeldi til að hlúa að sér
með, svo að þeim yrði ekki kalt.
Ekki vantaði þakkirnar og fagurgalann
hjá gestunum, þegar Vilhjálmur fylgdi þeim
út i hlöðuna. Bað hann þá nú að vera
varkára og fara ekki með neinn eld eða
]jós, svo að ekki kviknaði í heyinu. Nei,
nei, það var nú svo sem ekki hætt við því.
Þegar Vilhjálmur kom inn aftui', fóru
heimamenn að hátta, og innan stundar
voru aliir komnir i fasta svefn, því þeir,
sem hafa gott hjarta og góða samvizku,
sofa vært og ugga ekki að sér. Ólafur
]ilti lá í faðmi móður sinnar, og það síð-
asta, sem hún talaði, áður en hún sofnaði,
var blessun yfir barni sínu.
Litlu eftir miðnætti vöknuðu þau Berta
og Vilhjálmur við það, að barið var að
dyrum hjá þeim og kallað til þeirra. Pað
var afi gamli, sem stóð þar og fókk loks
stamað þvi út úr sór, að ljós væri í hlöð-
unni. Hann hefði ekki getað sofið, og
hefði litið út um gluggann; þá hefði hann
sóð ljósið í hlöðunni.
Vilhjálmur smeygði sér í föt og flýtti
sér út. Þegar hann kom út, heyrði hann
hróp og háreysti, eins og menn væru i
slagsmáli. Hann hljóp áfram, og er hann
kom að hlöðunni, sá hann sjón, er gerði
hann óttasieginn. Mennirnir veltust um á
gólfinu, bitust og börðust, og formæltu
hvor öðrum. Hjá þeim ]águ tvær tómar
brennivinsflöskur. En ljósið, sem varpaði
birtu yfir a]t þetta, kom frá dálitlum kertis-
stubb, er stungið hafði verið niður í rifu
á gólfinu.
Vilhjálmur reyndi fyrst að stilla til friðar,
en þeir gáfu engan gaum að því. Ætlaði
hann þá að taka kertisstubbinn, svo að þeir
feldu hann ekki niður í heyið, en þá stóð
annar þeirra upp, viti sínu fjær af reiði og
ölæði, hratt honum af afli til hliðar og
setti um leið fótinn í kertið, svo að það