Æskan

Árgangur

Æskan - 30.08.1902, Blaðsíða 7

Æskan - 30.08.1902, Blaðsíða 7
ÆSKAN. 91 snökta, en Frank hélt áfram með örðug- leikum. „Timide, sé það þú, þá hlustaðu á það, sem eg ætla að segja þér. Þeir hafa ekki náð fánanum mínum. .. . Það .... það sem eftir er af hon- um, er inni á brjósti mér .... taktu það, eg gef þér það . . . . eg hefi komið þvi und- an. Taktu það fljótt, svo enginn sjái, hvað það er. “ Timide hnepti frá honum einkennis- húningnum. Á brjósti hans lá einhver drusla, klúttuska boruð sundur af kúlum og löðrandi í blóði. Það var alt og sumt; i-n honum í andlátinu fanst þessi snepill þó tákna föðuriandið, sem hann elskaði svo heitt. Loks hafði hann fengið vilja sinn. Trúi hormaðurinn hafði séð, að systir hans fól þennan dýrmæta grip undir kápu sinni. Hann reyndi að þrýsta hinni ísköldu hönd hennar að vörum sér. Og hann gat aðeins látið hann skilja þessi orð: „Guð blessi þig, Timide systir mín!“ og svo gaf hann upp andann. Lað hafði verið barist af grimd í tvo, þrjá daga. Nokkrar frakkneskar her- sveitir héldu enn vigveliinum. Drengur nokkur sextán vetra gamall barði burnbu sina með slíku fjöri, að hann hreif alla með sér, íjöigaði þá huglitlu, og safnaði þeim saman, er sundur dreifðir voru. Loks var búið að reka óvinina af liöndum sér, að minsta kosti um nokkrar stundir. Yoru hermennirnir örmagna af þrey tu, k veiktu varðelda sína, hvíldu sig og fóru að borða þann litla skamt, er þeim hafði verið úthlutaður. Litli bumbuslaginn hvildi sig lika. Hann lét aftur augun og fór að hugsa heim. Hvernig leið þeim, mömmu hans- og systur hans? Honum íanst hann sjá. blíða andlitið hennar Timide, og hún brosa móti sér.. .. en alt i einu virtist honum hann heyra eitthvert kvein. Hann stóð upp, þó þreyttur væri og hiustaði. Hann heyrði ekkert; honum hafði misheyrst. Lagði hann sig þá fyrir og' sofnaði fast að vörmu spori. Ekki langt frá honum var svartklædd persóna að staulast áfram. Ilafði hún gengið langa leið og var dauðþreytt. En hún vildi komast alla leið. Gat hún ekki þolað leingur hungiið, kuldann. og eymdina. Ef til vill var hún líka særð.. .. hún fann öðru hvoru brennandi sviða í, bvjóstinu, svo hún gat naumast dregið andann. Og þó varð hún að komast lengra;. hún varð að koma hinum helga dýrgrip,. sem henni hafði verið trúað fyrir, til þeirra,. sem áttu hann með réttu. Hún vildi ná takmarkinu, því hafði hún heitið sjálfri sér. Nú vantaði ekki nema herzlumuninn,........þessir varðeldar, það- eru herbúðir hins frakkneska hers. „Hjálp!“ Hefir nokkurhoyrt það? Nei! . . .. örfá skref enn.......„Hjálp!“ Nú hofir einhver heyrt það. En sú mildi!. Þar kemur einhver. Menn skunda þangað, þeir taka hana upp, þeirborahana, þeir leggjahana niður . .. hverju liggur hún á? Hún veit það ekki, en henni líður svo vel. Hún er að hvila. litlu, þreyttu limina, og er svo glöð. Rétt. hjá henni liggur Yilhelm og er sofandi;. hristir einn hermaðurinn hann og segii: „Flyttu þig, drongur minn, svo óberstir.n

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.