Æskan - 30.08.1902, Blaðsíða 6

90
ÆSJCAN.
um dýrgrip þann, er hann var moð.............
slíkt var næstum óþolandi. En alt í einu
•datt barninu nokkuð í hug; og telpan þerr-
aði tárin af augum sér og fór að íhnga
'það.
Það var kynlegt, að henni hafði ekki
•dottið það undir eins í hug. Ef hún reyndi
nú að ganga til bæjarins? Það var ekki
svo langur vegur. Hugsandi var, að móðir
hennar fengi ekki að sjá Frank; en hún
var sjálf svo litil, svo ef til vill tæki eng-
inn eftir henni, og svo gat iíka verið, að
sumir þýzku hermennirnir ættu litlar telpur
iheima. Hún mundi eftir því, að einn
Bajari hafði viijað kyssa hana, af því hún
'var ijóshærð—eins og dæfur þær, sem
hann átti heima—, það hljóta fleiri her-
nienn að eiga iitlar telpur en hann, og
iþeir gátu aumkast yfir hana.
Hún fór hijóðlega á fætur, tók papp-
írsblað og skrifaði á það við tunglsljós:
„Mamma, eg er farin að leita að honum
Frank. Gráttu ekki, eg kem bráðum aftur. “
Að svo búnu vafði hún að sér litlu svörtu
kápunni sinni svo vel sem hún gat, og
íór út i myrkrið og vetrarkuldann að loita
ibróður síns.
En hvað leiðinlegt rar úti! Það
hvein í trjánum af storminum og þau
köstuðu iöngum skugguin yfir veginn, sem
voru á sífeldu iði.
Fjúkið barði svo framan í andlit henni,
hún gat naumast komist áfram, og langt
í burtu heyrði hún hl.jóð, sem hún kann-
aðist því miður of vel við — Það voru
fallbyssuskotin, sem dundu í ioftinu.
Hún stóð við skjálfandi. Það var að Jík-
indum bezt, að hún sneri við og biði, unz
•dagaði; en þá hlaut móðir hennar að vakna
og hefta för hennar, og þá dó Frank líklega
áður hún gæti fundið hann. Nei, hún varð
að halda áfram, og hún gekk stöÖugt lengra
og lengra.
En hvað leiðin var löng! Hún hafði
oft farið þennan veg áður, en það var á
sumrin, þegar fuglarnir sungu á hveiju
tré, loftið var fylt af sætri angan og hún
mætti vinum og kunningjum, sem heilsuðu
henni vingjarnlega. Nú var alt hljótt og
þögult undir snjónum, sem lá sem mjalla-
hvítt náklæði yfir jörðinni. Telpunni var
ekki heilsað með öðru en hinum hræðilegu
dunum í fallbyssum fjandmannanna.
Dagur var kominn, kaldur og skugga-
logur, þegar Timide kom í nánd við bæinn.
Brunnu varðeldar víðsvegar á götunum.
Hei'menn þyrptust saman í kring um þá
fil þess að verma sig, en það voru ekki
frakkneskir hermenn. Gerði Timide sig svo
litla sem mögulegt var og hnipraði sig fast
upp að múrunum, svo ekki yrði tekið eftir
henni.
Hún komst að hjúkrunarstaðnum,
og lá þar yfir hundrað særðra manna.
Frakkneskur foringi lá þai á hálmhrúgu
einni, særður til ólífis; hafði læknir litið á
hann og ypt síðan öxlum.
Nú kærði enginn sig um hann framar;
hann varð að liggja og deyja, þar sem hann
var kominn, og það hafði meiri þýðingu
að bjarga þar sem nokkur lifsvon var.
Alt í einu var köld hönd lögð á
enni hins deyjandi manns; hann fann koss
á vörum sér, og sá í þoku blítt og ástúð-
legt andlit frammi fyrir sér.
„Timide, Timide, elsku góða systir
min! Er það rétt, að það sé þú ? “
Timide gat ekki svarað öðru on að