Æskan - 30.08.1902, Blaðsíða 3

ÆSKAN.
87
spyrnti í hóf svo að sprakk við jörðin—
sporaði byrgiö í svörðinn.
Tindrar i lundinum ljóragler;
lúta sjást smalar til berja.-—
Hóftungumarkið í miðju er,
mannsauga rammara vigi ei sér,
vildi hér nokkur í heimi herja,
hefðum vér nokkuð að verja?
----Náttúran gripur mig, himinheið.
Ilér er sem lúður mig veki.
Horfi eg á drenginn við lioggiuu meið,
hitti mig sjálfan á barnanna leið,
■öll verður vizkan að æskubreki,
oinfeldnin guðdómleg speki.
Það sem eg ann ber nú opinn knör
úti, inoð vonum og kvíða.
—Leiptrar við svipur af sigurför.
Syrgjandi fagnandi rek eg mín kjör.
Morgun og sumar og mann skal líða.
Móðir vor ein á að bíða.
X
Yolduga fegurð, ó feðrajörð,
fölleit íneð smábarn á armi,
elski þig sveinar hjá hverri hjörð,
helgist þérmenn, viðhverneinasta fjörð.
Frjáls skaltu vefja vor bein að barmi.
Brosa, með sól yfir hvarmi.
Einar Benediktsson
Barnið á Yígyellinum.
eftir Dcswid tterr.
„Heyrið þið! Hvað er orðið af unga
.Salamandiinum okkar?"
„Hann hlýtur að vera orðinn vitlaus,
'hreint syngjandi vitlaus. Nema þá að hann
vilji falla hverju sem tautar."
„Hann verður líka drepinn, hvort sem
hann langar til þess eða ekki, haidi hann
þannig áfram að sækja þangað, þar sem
kúluregnið er þéttast."
Athugasemdir þessar voru gerðar af
nokkrum harmönnum, sem höfðu skotið af
byssum sinum á óvinina, og hlóðu þær aft-
ur í skyndi, en köstuðu þó öðru hvoru
kvíðafullum augum á inann, sem gekk
mjög rólega á milli fylkinga hinna tveggja
fjandmanna.
íJað var líka orð og að sönnu, að hinn
ungi „Salamandur" stofnaði sér í hina mestu
hættu, án þess nokkur sýnileg ástæða væri
fyrir hendi, er réttlætti slíka ofdyrfsku.
Annars hét hann Charles Hay (les: tsjarls
heí) og var lávarður og foringi í fyrstu
ensku herdeildinni.
Orustan var háð í Belgíu, og var einhvor
hin skæðasta, sem þar hafði verið háð
milli Frakka og Englendinga. Frakkneski
herinn var í þá daga fremri en her Eng-
lendinga, en Englendingar héldu þó vígvelli
enn með hinni gömlu seiglu, sem þeim er
lagin, og var enn efasamt, hverjir sigra
mundu að leikslokum.
Einmitt þegar hávaðinn og gauragangur-
inn var sem mestur, og kúlurnar dundu
sem þéttast, hafði hinn ungi Hay gengið
fram úr fylkingum Breta, og beint á móti
ó\inunum. Höfðu hermennirnir miklar
mætur á honum, og vegna hreysti hans
og hve rólegur hann var i skæðustu orust-
um höfðu þeir kailað hann „Sálamandur“,
vegna þess, að þjóðsögur eru um það, að
dýr þetta geti lifað í eldinum.
Bliudari fífldyrfsku var ekki hægt að
hugsa sér, þvi kúlurnar féllu svo þétt fiá
báðum hiiðum, að þær rótuðu svo upp