Æskan - 30.08.1902, Blaðsíða 4

88
ÆSKAN.
moldinni, að vykmökkur reis milli fjand-
mannanna og fnl ásamt reyknum alt útsýnið.
Sýndist óhugsandi, að nokkur lifandi skepna
gæti komist ósködduð þar á milli, og hvern-
ig í dauðanum stóð á því, að „ungi Sala-
mandurinn" gerði þessa hættulegu tilraun?"
„Komið aftur, lávarður! í guðanna
bænum, komið aftur!“ kölluðu fleiri en tíu
menn í einu hljóði.
„Þessi ungi gapi er vitlaus — hreint
syngjandi vitiaus" öskraði enski óberstirm,
þegar hann hafði áttað sig, en fyrst hafði
hann verið steinhissa. „Snúðu óðara við,
fífldjarfi. gapi. Eg skipa þér það.“ En
Charles lávarður hélt áfram án þess að
standa við, eins og hann heyrði ekki það,
sem kallað var til hans.
Ensku hermennirnir voru svo hræddir
um átrúnaðargoðið sitt, að þeir hættu að
skjóta, en í sama biii hieypt.u Frakkar af
og huldist þá alt í reyk.
Þegar reykinn lagði frá, bjuggust allir
við, að þeir sæu þennan hugdjarfa mann
liggja fallinn á vígvellinum; nei, hann gekk
áfram rólega: var þó búið að skjóta af
honum húfuna, og sumum sýndist þeir sjá
blóð renna niður andlit hans.
Nú hættu Frakkar líka að skjóta, er
þeir komu auga á þennan mann, sem kom
inn á móti þeim; hugðu þeir að hann kæmi
með þýðingarmikil boð frá enska hershöfð-
ingjanum, og frá báðum hliðum var horft
með öndina í hálsinum á þennan mann,
sem gekk þarna á miðjunr vígvellinum
beint á milli byssukjaftanna. En nú kom
ný vindstroka, er hreinsaði burt reykinn
og rykið, og þá sást, hvert erindi hans var.
Dálítið til vinstri handar frá hersveitum
Englendinga stóðu fáein lóleg hreysi. Lík-
legt var, að bændurnir, sem bjuggu þar,.
hefðu flúið í burt þegar i byrjun orustunnar
en í stað þess höfðu þeir verið rólegir
heima, eins og ekkert væri um að vera,.
enda hnfði litið svo út sem 01 ustan mundi
verða háð dálítið á öðrum stað, og þó-
hreysi þessi sýndust léleg, voru þau þó heim-
ili þeirra og þar voru geymdar þær litlu
reitur, ej- þeir áttu.
En brátt kom það í ijós, að þorpsbúarn-
ir höfðu misi'eiknað. Hersveitii'nar sneru
sói' snögglega til hliðar, og varð þorpið-
þá mitt á milii þeirra. En er þorpsbúar
sáu, !ið fallbyssukúlurnar tóku að falla í
kiingum þorpið, flýðu þeir alt hvað fætur
toguðu, og báru börn sín og alt það, er
þeir gátu bjaigað í skyndi af fjármunum
sínum. Yar þetta alt í mesta óðagoti, og
hafði þá dálítil telpa dottið, sem varla gat
gengið enn.jSJHafði enginn tekið eftir því,.
og lá hún nú grátandi af hræðslu mitt á
milli þeirra, er börðust, en talsvert frá
sást móðir barnsins berjast við að fá að
komasttil þess að bjarga barninu, enmaður
hennar hindraði hana frá því að steypa
sér aftur í hættu. Það varð að fara um
barnið, sem verkast vildi; hann vildi ekki
þar að™ auki rnissa konuna sína, móður
hinna barnanna.
Ungi foringinn gekk eins rólega eftir víg-
vellinum og hann væri við almennar her-
æfingar, þangað, sem barnið lá, og sást
glóa á hið ljósa hár hans gegn um reyk-
inn. Hann tók barnið ástúðlega í fang sér,
og þeir sem næstir voru sáu, að
litla aumingjatelpan lét huggast,þegar erhún
heyrði hina ástúðlegu rödd hans og sá bros-
ið á andliti hans; grúfði hún sig upp að
honum, en hann varði barnið með sínum