Æskan - 19.06.1903, Qupperneq 7

ÆSKAN.
75
og íærði sig nær. Eina mínútu eba svo
hugsaði hann sig um; en svo kom svipur
íyrir hornið. Tom heyrði þytinn og skauzt
hljóðlega irm í vagninn, hnipraði sig saman
inst inni á bekknum og hlustaði með áköf-
um hjartslætti á þytinn í storminum, um
leið og hann fór fram hjá. Inni í vagnin-
um var alt kyrt og hljótt, og flauelið, sem
hann lá nú á, fanst honum óneitanlega
miklu hlýrra og mýkra en steinarnir, sem
hann hafði setið á fyrir skemstu. Hann
var dauðþreyttur og að fram kominn af
kulda og fór því sem eðiilegt var, að áður
en drykklöng stund var iiðin, lá lrann í
fasta svefni.
Hann vaknaði ekki, þegar húsdyrnar loks-
ins opnuðust. Út um þær kom kona, og
vafði hún kápunni fastar að sér, er hún
kom út á tröppurnar. Hann sá heldur ekki,
hvernig alt í einu lifnaði yfir myndastytt-
unni og að hún flýtti sór niður úr hásæti
sínu og stóð framúrskarandi hátíðleg á
svip við vagndyrnar, þangað til konan var
komin inn í vagninn. Svo skelti öku-
maðurinn hurðinni í lás, flýtti sér upp f
sæti sitt og ók af stað. Þá opnaði dreng-
urinn loksins augun, og það sem hann fyrst
sá, var andlit ókunnugu konunnar. Hún
hafbi verið sokkin niður í eitthvað, sem
hún var að hugsa um, og hafði því ekki
veitt honum eftirtekt, þar sem hann lá í
hnipri eins og böggull inst inni í horninu.
En nú, er hann hreyfði sig dálítíð, varð
hún hans vör, og er hún sá hann, rak hún
upp óp af ótta og undrun og gerði sig lík-
lega til að opna vagninn; en vagnskröltið
og þyturinn í storminum gerðu ökumanm
inum ómögulegt að heyra neyðaróp henn-
ar.
Tom rétti nú úr sér og skreið niður af
bekknum.
,Eg ætlaði ekki að gera neitt ílt,“ sagði1
hann kjökrandi. „Mér var svo óttalega
kalt. Ó, ljúkið þér upp fyrir mér, því eg
ætla að hoppa út. Þór þurfið ekki að láta
vagninn nema staðar.“
Konan hélt enn um hurðarhúninn, eins
og hún ætlaði að opna vagninn.
„Hvernig stendur á, að þú ert hér inni?“
spurði hún.
„Dyrnar voru opnar, og eg skreið inn,“
svaraði hann. „Það var svo óttalega kalt
úti.“
Nú slepti hún hurðarhúninum.
„Komdu nær! Lof mér að sjá framan í
þig!“ mælti hún.
Tom hélt treyjuerminni fyrir andlitinu
og horfði á hana yfir handlegginn. Vagn-
inn var nú kominn inn í Ijómandi fallega
götu og var þar bjart sem um hádag..
Hún sá því að hárið lians guia, þó ógreitt
væri, var mjúkt og smágert, og að augun,
sem horfðu á hana óttaslegin, voru engin
vasaþjófs-augu. Alt í einu lagÖi hún lrönd
sína á höfuð honurn.
„Hvar áttu heima?" spurði hún.
Það var eitthvað í málróm hennar og
látbragði, sem jók honum kjark.
„Hjá henni mömmu Sal,“ svaraði hann
og rétti úr sér, „bæði eg og nokkrir félagar
mínir. Stundum betlum við, stundum tök-
urn við úr tunnunum. Þegar okkur gengur
vel, er lrún ekki svo slæm; en annars fá-
um við að kenna á því. Hún var full í
kvöld og rak okkur út.“
Konan strauk hárið frá enni hans.
„Er hún mamma Sal móðir þín?“
„Nei,“ svaraði drengurinn óttasleginn og