Æskan - 01.02.1905, Síða 1

Bæn móðurinnar.
(Ur sænsku).
IMú sól er rurmin, runninn dagur
w
Og rikir alstirnd nóttin blá,
Og þúsundmargir hugir hvarfla
Um hljóða jörð og kyrran sjá.
I árnun fyrir elsku-syni
Þá einnar móður hjarta slær.
Er vorið kom, hann vestur sigldi
Til vistar, æ, svo fjær, svo fjær.
Hann æ var hennar elsku drengur,
I ástarfaðm sem bar hún fyr.
Því var hann tekinn þá frá henni?
Því mátti’ hann ekki bíða kyr?
Iíans höfuð kært er henni í minni,
Sem höndurn farið oft hún lét,
Og tár, sem hrundu’ á hárið dökkva,
Er hún af móður-kæti grét.
Og sæi’ hún honum inn í auga,
Ei ásthreint tillit henni brást, —
Og mjúk und höku gælu-gripin,
Þau galt með kossi drengsins ást.
Það alt var búið — anginn litli
Yar orðinn stór og hratt á flot,
En hennar móðurhjarta’ er sama
Og hennar ástar verða ei þrot.
Hún tárast ein og andvörp tíðust,
Sem elskan vekur trygg og heit,
í alkyrð nætur enginn heyrir
Og enginn móður hugsun veit.
Svo hjartafróm með höndum tengdum
í liúmi bíður móðir væn:
„Ó Drottinn! varðveit dreng minn kæran",
Og Drottinn heyrir möður bæn.