Æskan - 01.04.1905, Blaðsíða 7

55
»Nei, ekkert«, svaraði hann, en eg sá
nokkuð, sem tekur mig svo sárt. — (),
live mikil eymd og sorg er í heiminum!«
»Getum við þá ekki hjálpað?«. Löng-
unin til að hjálpa, ljómaði úr augum
liennar.
Kapteinninn svaraði ekki, en spurði:
»Þekkir þú nokkurn íhúanna í litla
lnisinu við þvergötuna?« —
»Næstum því ekkert, en vinnumaður-
inn hérna segir, að konan sé óárciðan-
leg í öllu tilliti. Hún lítur líka út fyrir
að vera óþrifin, og stofan er eins og
ruslakista. Aðfangadaginn kom eg þang-
að með ofurlitla ögn handa þeim, og
það var einasta lieimilið, þar sem eklti
hafði verið þvegið eða ræstað fyrir há-
tíðina«.
Það er víst aldrei þvegið þar, eg held
að það sé reglulegt ræningjal)æli. í dag
hljómuðu skammir og óliljóð út þaðan.
Þar var harns hljóð, og mér var ómögu-
legt aö heyra það, svo eg opnaði dyrn-
ar og sá þá þetta stóra ruddamenni lú-
herja aumkvunarlega litinn dreng, sem
grét og hað um vægð. Maðurinn hætli
að herja liann, þegar liann sá mig, en
svo kom syndaregistur drengsins. Hann
átli hvorki föður né móður og var reglu-
legur óþægðarlinokki, sagði hann.
Af mjólkinni, sem hann átti að sækja,
liefði hann nú drukkið meir en lielm-
inginn, og bæri svo fyrir sig, að einhver
liefði lirundið lionum, en það væri nú
lýgi, sem þyrfti að lemja úr honum,
Aumingja krakkaskinnið! Eg efast ekki
um, að hann haíi drukkið mjólkina;
svangur var liann að sjá, svo að freist-
ingin hefir orðið of sterlc fyrir liann, og
svo kom skreitnin á eftir, veslings barn-
ið!« —
Það var ekki eins fjörugt eins og vant
var með miðdagisverðinn. Páll sat og
var mjög álútur, og hafði ekki góða
lyst á hinum Ijúffengu bjúgum. Móðir
hans spurði hann þá líka, hvort nokk-
uð gengi að horium.
Svo var sleðinn dreginn fram, og
liestunum heitt fyrir. Skínandi bjöll-
urnar gullu svo fjörugt. Faðirinn var
sjálfur akstjóri: frúin og Páll litli sátu
aftur á sleðanum með loðfeldinn spent-
an yíir. — En hver var það, sem var
að grúska á milli trjánna? Páll þekti
hann strax. Nú var hann úti að tína
brenni, veslings loli, klæðlitli drengur-
inn; hakið litla bognaði undir hinni
þungu viðarhyrði.
»Var það þessi? spurði móðirin. Fað-
irinn játaði því og sagði svo með ákafa:
»Eg má til að tala við yfirvöldin á
morgun. Það verður að koma barninu
fyrir á öðrum slað«.
Þegar Páll kom lieim, fór hann ekki
að leika sér að gullunum sínum, snerti
heldur eklci við boltanum, en sellist
niður við lærdóm sinn. Að enduðum
kvöldverði, hélt hann í hespu fyrir
móður sína og svo var komið að liátta-
tima.
Frú Lyng var ætíð vön að biðja
kvöldhænina með Páli. Hún kraup þá
niður við rúinið lians, og hað með
spentum greipum. Þetta kvöld var auð-
séð, að liún hafði grátið.
»Eigum við ekki að biðja fyrir drengn-